Κρατάει χρόνια αυτή η καταραμένη «κολόνια», που «μυρίζει» μίσος, βία και θάνατο. Είναι η μοίρα δυο γειτονικών λαών που τους καταδίκασαν οι Θεοί τους σε αιώνια διαμάχη.Είναι η κατάρα της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη Ποταμού.
Ένα ανάθεμα, που στοιχειώνει μια περιοχή των Παλαιστινίων που κατέχει όμως το Ισραήλ από το 1967. Είναι η Γη δύο λαών και τριών θρησκειών, ιερός τόπος μνημείων μουσουλμάνων, εβραίων και χριστιανών.
Μια μικρή γωνιά της Γης στην Ανατολική Μεσόγειο, διαιρεμένη εθνοτικά και θρησκευτικά, που βρίσκεται συχνά στην επικαιρότητα λόγω των πολύνεκρων επεισοδίων που συγκλονίζουν την παγκόσμια κοινή γνώμη, αναζωπυρώνοντας κάθε φορά μια αέναη διαμάχη που μετρά δεκαετίες, χωρίς διαφαινόμενη ημερομηνία λήξης. Πως φτάσαμε όμως ως εδώ, να συμπληρώνεται σχεδόν ένας αιώνας σφοδρών συγκρούσεων;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τον έλεγχο της περιοχής, που ήταν γνωστή ως «Παλαιστίνη», πήρε η Βρετανία μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η παλαιστινιακή γη μέχρι τότε κατοικείτο από Άραβες και από μια εβραϊκή μειονότητα.
Η ένταση στην περιοχή άρχισε να δημιουργείται αλλά και να κλιμακώνεται, όταν η Διεθνής Κοινότητα ανέθεσε στη Βρετανία να δημιουργήσει στην Παλαιστίνη μια «Εθνική Εστία» για τους Εβραίους. Μπορεί μεν για τους Εβραίους να ήταν τα πατρογονικά τους εδάφη, αλλά για τους Παλαιστινίους ήταν η πατρίδα τους.
Μετά το 1920 και για τα επόμενα είκοσι χρόνια, ολοένα και περισσότεροι Εβραίοι κατέφευγαν στην περιοχή. Ειδικά, μετά τα δεινά που υπέστησαν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις διώξεις κυρίως στην Ευρώπη από τον αυξημένο αντισημιτισμό και το ολοκαύτωμα, ο τόπος είχε μετατραπεί σε καταφύγιο με μαζικές αφίξεις Εβραίων. Η βία στην περιοχή εντεινόταν όχι μόνο μεταξύ των Εβραίων και των Αράβων, αλλά και μεταξύ εκείνων και της Βρετανικής Αρχής.
Το 1947, τα Ηνωμένα Έθνη ψήφισαν υπέρ της διάσπασης της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, το αραβικό και το εβραϊκό. Το σχέδιο της διάσπασης έγινε αποδεκτό από τους Εβραίους, αλλά απορρίφθηκε κατηγορηματικά από την πλευρά των Αράβων και δεν υλοποιήθηκε ποτέ.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1948 οι Βρετανοί, παραδεχόμενοι την αδυναμία τους να επιλύσουν το δύσκολο πρόβλημα, αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν. Τότε οι Εβραίοι ηγέτες ανακήρυξαν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Ήταν ένα ορόσημο στην σχεδόν αιωνόβια κρίση μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, που φτάνει ως το σήμερα.
Μετά την αποχώρηση των Βρετανικών δυνάμεων από την Παλαιστίνη, οι Σιωνιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις Χαγκανά και Ιργκούν, ξεκίνησαν την πρώτη φάση της εθνοκάθαρσης σε βάρος του γηγενούς παλαιστινιακού πληθυσμού.
Περισσότεροι από 15.000 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, 418 παλαιστινιακά χωριά καταστράφηκαν ολοσχερώς και εκατοντάδες χιλιάδες ήταν τότε οι Παλαιστίνιοι που ξεριζώθηκαν. Η βίαιη διακοπή της ιστορική συνέχειας έχει αποτυπωθεί στη συλλογική συνείδηση των Παλαιστινίων με τον αραβικό όρο «Νάκμπα», που σημαίνει «Καταστροφή».
Το 85% του αραβικού πληθυσμού, που αριθμούσε περισσότερους από 700.000 ανθρώπους, εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα πατρογονικά εδάφη τους και να καταφύγουν σε Λίβανο, Συρία και Ιορδανία, όπου έζησαν το υπόλοιπο της ζωής τους, και στο τέλος πέθαναν σε προσφυγικούς καταυλισμούς.
Τον επόμενο χρόνο, μετά την κατάπαυση του πυρός, το Ισραήλ κατάφερε να πάρει υπό τον έλεγχό του σχεδόν το σύνολο των εδαφών. Η Ιορδανία κατέλαβε τότε τη γη που έγινε γνωστή αργότερα ως Δυτική Όχθη και η Αίγυπτος τη Γάζα. Η Ιερουσαλήμ χωρίστηκε στα δύο, με το Ισραήλ να καταλαμβάνει το δυτικό μισό της πόλης και η Ιορδανία το ανατολικό άλλο μισό.
Τότε το Ισραήλ πήρε στην κατοχή του και τα εδάφη που προορίζονταν για το Παλαιστινιακό Κράτος.
Από τότε μέχρι σήμερα, δεκάδες είναι οι αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, εκατοντάδες τα ψηφίσματα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, και αμέτρητα τα ψηφίσματα άλλων διεθνών οργανισμών, υπέρ της αναγνώρισης των αναφαίρετων εθνικών δικαιωμάτων του Παλαιστινιακού λαού και υπέρ της δημιουργίας Ανεξάρτητου Παλαιστινιακού Κράτους στα εναπομείναντα Παλαιστινιακά εδάφη που κατέλαβε το Ισραήλ το 1967 (Δυτική Όχθη, Λωρίδα της Γάζας, Ανατολική Ιερουσαλήμ), αλλά παραμένουν, δυστυχώς, χωρίς αντίκρισμα. Ένα μεγάλο «αγκάθι» που συντηρεί την παρατεταμένη σύγκρουση, αποτελεί ο εβραϊκός εποικισμός σε εδάφη όπου οι Παλαιστίνιοι «βλέπουν» το δικό τους μελλοντικό κράτος.
Πρόκειται για παράνομους οικισμούς – σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο – χτισμένους σε εδάφη που προσαρτήθηκαν στο κράτος του Ισραήλ, μετά τον «Πόλεμο των Έξι Ημερών», όπως είναι η Δυτική Όχθη, τα Υψίπεδα του Γκολάν και η ανατολική Ιερουσαλήμ.
Σε εβραϊκούς οικισμούς στην ανατολική Ιερουσαλήμ στεγάζονται περίπου 220.000 άνθρωποι, ενώ συνολικά σε όλους τους οικισμούς ζουν περισσότεροι από 600.000 Εβραίοι.
Ένα άλλο «αγκάθι» που υπονομεύει κάθε προσπάθεια διαπραγμάτευσης είναι η ίδια η Ιερουσαλήμ. Το Ισραήλ διεκδικεί ολόκληρη την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα, ενώ οι Παλαιστίνιοι ισχυρίζονται πως η ανατολική Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα ενός μελλοντικού Παλαιστινιακού κράτους. Ο ΟΗΕ, το 1948, λίγο πριν την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, έθεσε την πόλη υπό καθεστώς «οντότητας υπό διεθνή έλεγχο» (Corpus Separatum, δηλαδή «ξεχωριστό σώμα»), κάτι όμως που ουδέποτε εφαρμόστηκε.
Πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο πλευρών αποτελούν επίσης, ο επαναπατρισμός των προσφύγων που εκδιώχθηκαν το 1948, τον οποίο επιδιώκει η Παλαιστινιακή πλευρά, αλλά που αποκλείει κατηγορηματικά το Ισραήλ, καθώς επίσης και η τύχη των Παλαιστινίων που κρατούνται σήμερα στις φυλακές του Ισραήλ.
Τη Δευτέρα 10 Μαΐου ξεκίνησε ο νέος κύκλος βίας ανάμεσα στο εβραϊκό κράτος και τις παλαιστινιακές οργανώσεις, στον παλαιστινιακό θύλακα τον οποίο κυβερνά η «Χαμάς», με θύματα εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές, μεταξύ των οποίων άμαχοι και παιδιά.
Από τη θέση του παρατηρητή οι ισχυροί του πλανήτη, με περίσσευμα υποκρισίας παρακολουθούν αδιάφοροι το αιματοκύλισμα στη Μέση Ανατολή, χωρίς όμως να παρεμβαίνουν επί της ουσίας. Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν, πιστός στο πλευρό των Ισραηλινών, διαβεβαιώνει την διεθνή κοινότητα, ότι η κυβέρνησή του καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια για την επίτευξη ειρήνης στην περιοχή. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε…
Η Παλαιστίνη, που από την αρχαιότητα αποτελούσε ένα από τα σημεία αναφοράς του παγκόσμιου πολιτισμού και της παγκόσμιας ιστορίας, ως κοιτίδα των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, έσβησε ξαφνικά από το χάρτη και τη θέση της πήρε ένα αποικιοκρατικό δημιούργημα Ευρωπαίων Εβραίων εποίκων, που αποτέλεσε το κράτος του Ισραήλ.
Ο διχασμός μεταξύ Εβραίων και Αράβων πλέον παγιώνεται. Η κατάρα της Δυτικής Όχθης στοιχειώνει την πολύπαθη περιοχή. Το μίσος, η οργή, η έχθρα και η εκδίκηση αναβλύζουν ξανά μαζί με τους καπνούς πάνω από τα ερείπια και «υπόσχονται» τη συνέχεια…