Ο Σεπτέμβρης του 1831 καθόρισε την πολιτική διαδρομή της Ελλάδας. Τέλη του μηνός (27.09.1831), ο κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας πέφτει νεκρός στο Ναύπλιο από ελληνικό χέρι.
Τα ήθη των Ελλήνων, όμως, καθώς λένε πολλοί εξ ημών των μεταγενέστερων γενιών, δεν έμειναν τα ίδια και για τη δημόσια και για την ιδιωτική ζωή.
Μάλλον επηρεάστηκαν, κατά τον υπόλοιπο 19ο και τον 20ο αιώνα και τις αρχές του 21ου, λιγότερο από την οξυδέρκεια και τη διορατικότητα μερικών συμπατριωτών μας απ’ όσους εκλήθησαν να διαχειριστούν τα κοινά και περισσότερο από την κενοδοξία ορισμένων που βρέθηκαν στην εξουσία ή από την υποτέλεια κάποιων άλλων που πολιτεύτηκαν υπηρετώντας συμφέροντα ξένα από του λαού.
H δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, εξετάζοντας το θέμα ιστορικά και σε βάθος χρόνου στην Ελλάδα, γέννησε περισσότερα ζητήματα από εκείνα που υποτίθεται ότι έλυσε στο αρτιγέννητο και κατ’ εικόνα απελευθερωμένο από τον οθωμανικό ζυγό και ανεξάρτητο, αλλά στην πραγματικότητα δέσμιο των μεγάλων ευρωπαϊκών Δυνάμεων της εποχής εκείνης (Αγγλογάλλοι και Ρώσοι) νεοελληνικό κράτος.
Τα θέματα αυτά είναι γνωστά σε όλους μας και αναλυμένα ήδη σε βάθος από ιστορικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς αναλυτές. Και, δυστυχώς, συνεχίζει να κληρονομεί ακόμη και σήμερα πιο σοβαρά προβλήματα στον Ελληνισμό…
Όπως κάθε πολιτική δολοφονία άλλωστε διά χειρός ανεγεκέφαλων, π.χ εκείνη το 1865 του προέδρου Αβραάμ Λίνκολν στις Η.Π.Α…
Δολοφονώντας τον Καποδίστρια και αποδεχόμενοι αντ’ αυτού ξενικής καταγωγής μονάρχες, οι ίδιοι οι Έλληνες “ναρκοθετούν” τα όποια επιτεύγματα των αγωνιστών του πολυαίμακτου 1821.
Ταυτόχρονα, “φρενάρουν” τις όποιες προσπάθειες του εκλιπόντος κυβερνήτη και σε οτιδήποτε αφορά την εξωτερική πολιτική και σχετικά με την οικονομική, κοινωνική και πολιτική συγκρότηση και αποτελεσματική διαμόρφωση του στάτους και της πατρίδας μας, τα για πολλούς και διάφορους λόγους πολύ δύσκολα χρόνια εκείνα, για τις οποίες έχουν ήδη γραφεί και ειπωθεί πολλά και από πολλούς όλα αυτά τα χρόνια.
Έτσι, όλοι θα συμφωνήσουμε πως από τις πιο μελανές κηλίδες της ελληνικής πολιτικής και ιστορίας είναι η 27.09.1831…
Μα θα ολοκληρώσουμε το σημερινό μας σημείωμα με τον επίλογο της Έκθεσης του Ιωάννη Καποδίστρια ως κυβερνήτη που φέρει ημερομηνία 11.07.1829 προς τους πληρεξούσιους της Δ’ Εθνικής Συνέλευσης στο Άργος το καλοκαίρι του 1829.
Έκθεση, στην οποία παρουσίασε ο κυβερνήτης όσα είχε ίσαμε τότε κάμει αφότου κατέβηκε στην Ελλάδα και ανέλαβε την εξουσία (ξεκίνημα του 1828).
Κατόπιν, ως γνωστόν, βάσει αυτής, έλαβε από το Σώμα ψήφο εμπιστοσύνης για ότι προτίθεται να κάνει εντός και εκτός συνόρων, για την εσωτερική οργάνωση του κράτους, την ει δυνατόν προσάρτηση περισσότερων αιματοβαμμένων κατά τα χρόνια της Επανάστασης του 1821 εδαφών στα όριά του και τη διεθνή αναγνώριση της Ελλάδας.
“[…] Νομίζω ευδαιμονίαν μου, αναφέρει, λοιπόν, ο Καποδίστριας, το να θυσιάσω υπέρ αυτού (σ.σ.: του έθνους) το υπόλοιπον των ημερών μου και, μάλιστα, αν ήθελα προσκληθή, ως το υπερεπιθυμώ, να υπηρετήσω ακόμη την πατρίδα ως απλούστατος πολίτης· διά του τοιούτου ήθελ’ αποδείξει εναργέστερον προς τους Έλληνας όσα συναισθάνομαι διά τ’ αλλεπάλληλα της εμπιστοσύνης τεκμήρια, τα οποία ευαρεστήθησαν να με δώσωσιν”
(Πηγή: Αρχεία Ελληνικής Παλιγγενεσίας, τόμος 4, σελ. 66)…
Λόγια, που αναμφίβολα, μαρτυρούν το ήθος του Κερκυραίου πολιτικού!