«Τα μάθατε; Ο τάδε το και το. Έτσι μια μέρα θα ‘ρθει κι η σειρά μας. Μια αστοχία, μια κακιά στιγμή και κουρελιάζεσαι για όλη τη ζωή σου», διαβάζουμε σε ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου, ομότιτλου του άρθρου.
Τα μυστήρια του υπερφυσικού κινδύνου που μπορούν να οδηγήσουν ακόμα και στον θάνατο, συνιστούσαν πάντα για τους Έλληνες την «κακιά την ώρα», την «κακιά τη στιγμή». Η «κακιά ώρα» βεβαίως, δεν είναι απλά η περιγραφή μιας στιγμής, είναι η ίδια μια «δαιμόνισσα», μια «θεά γεννήτρα του κακού».
Αντιπροσωπεύει, δε, ισχυρές δυνάμεις και επικράτειες που είναι συνδεδεμένες με τη φύση και την ιστορία αυτού του λαού. Υπάρχει πλούσιο λαογραφικό υλικό που αποκαλύπτει πολλά για τον τρόπο που σκέφτονται, αισθάνονται και ζουν οι Έλληνες, κυρίως της υπαίθρου – αλλά όχι μόνο – από τα βάθη της παράδοσης, μέχρι και σήμερα.
Η «κακιά στιγμή» βεβαίως, δύσκολα θα γινόταν αποδεκτή σαν όρος του επιστημονικού λεξιλογίου, όση εκλαΐκευση κι αν είχε υποστεί ο όρος αυτός. Βολική όμως ως φαίνεται, είναι η χρήση της «κακιάς στιγμής», τόσο από επιστήμονες όσο και από πολιτικούς, κυρίως όταν το ακροατήριο στο οποίο απευθύνονται δεν είναι αμιγώς επιστημονικό, αλλά τηλεοπτικό.
Την «κακιά στιγμή» υπέδειξε – αν θυμάμαι καλά – ως συνυπεύθυνη της καταστροφικής δράσης του κυκλώνα «Ιανού» τον Σεπτέμβριο του 2020, ο κ. Κώστας Συνολάκης, Καθηγητής της Διαχείρισης Φυσικών Καταστροφών στο Πολυτεχνείου Κρήτης και (τότε) Πρόεδρος της Ειδικής Επιτροπής για την Αντιμετώπιση της Κλιματικής Αλλαγής, επί Νεοδημοκρατικής κυβέρνησης.
«Ήταν δύο μετεωρολογικά μέτωπα που συγκλίνανε πάνω από τη Θεσσαλία, ο κυκλώνας και το μελτέμι. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν η κακιά στιγμή», είχε δηλώσει τότε ο καθηγητής.
Ο Μεσογειακός κυκλώνας με την επωνυμία «Ιανός» έπληξε κυρίως τη Ζάκυνθο, την Κεφαλονιά, την Πελοπόννησο, τη Θεσσαλία και την Μαγνησία, αφήνοντας πίσω του βιβλικές καταστροφές, αλλά και τέσσερις ανθρώπους νεκρούς.
Τι πιο ανθρώπινο, από το να μην μπορείς, αλλά κυρίως να μη θέλεις να κατανοήσεις, γιατί συνωμότησαν τα «ουράνια δαιμόνια» και έριξαν τον «κατακλυσμό του Νώε» πάνω από το σπίτι σου; Η τελική μας ερμηνεία για πάμπολλα ζητήματα που μας ξεπερνούν, θεμελιώνεται πάνω σε ένα από τα εξής τρία βολικά στερεότυπα: «Θεομηνία», «εκδίκηση της φύσης», «κακιά στιγμή».
Στη περίπτωση του «Ιανού» βεβαίως, μιλάμε για μια «κακιά στιγμή» που υπήρξε στον ουρανό και για άλλη μια «κακιά στιγμή» που συνέβη εδώ κάτω στη γη. Εκεί δηλαδή όπου αποφασίζουν και ενεργούν θνητές πολιτικές οντότητες, με γνώμονα τη λογική και με εγγύηση τις πολιτικές τους ευθύνες.
«Ήταν η κακιά στιγμή», φέρεται να δήλωσε ο μοιραίος σταθμάρχης που «πήρε» πάνω του ολόκληρο το έγκλημα στα Τέμπη. Πόσες φορές όμως έχουν κρυφτεί, η ανεπάρκεια και η γύμνια του ευρύτερου ελληνικού κράτους πίσω από ανάλογες φράσεις;
Οι πολιτικοί μας βεβαίως αντιλαμβάνονται και μάλιστα πολύ γρήγορα το μπάχαλο που επικρατεί στη χώρα όπου πολιτεύονται, αλλά το ένστικτο της πολιτικής τους επιβίωσης τους οδηγεί στο να τα κρύψουν όλα όπως-όπως κάτω από το «χαλί».
Να «μπαζώσουν» πρόχειρα τα «ευρήματα» που τους ενοχοποιούν και αποκαλύπτουν τις δικές τους πολιτικές ή ποινικές ευθύνες. «Κακιά στιγμή» βεβαίως μπορεί να έχει ο καθένας, εκτός κι αν λέγεται… «Καραμανλής»! Έτσι όμως παραμένουν διαχρονικά, η ανικανότητα, η φαυλότητα, η ανευθυνότητα και η ατολμία ενός πολιτικού συστήματος, που αρνείται πεισματικά να αλλάξει.
Αλλά και στην κοινωνία η «κακιά στιγμή» εξακολουθεί να αποτελεί μια «καλή» δικαιολογία για πάσης φύσεως ανάρμοστες συμπεριφορές . Η «κακιά στιγμή» ευθύνεται για τις μπουνιές που έριξε ο πασίγνωστος ποινικολόγος στο πρόσωπο της συζύγου του, αλλά η «κακιά στιγμή» ενοχοποιείται επίσης και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις άσκησης ενδοοικογενειακής και όχι μόνο βίας.
Η «κακιά στιγμή» εκτέλεσε και τον 36χρονο στο Λασίθι, όπου έπεσε πρόσφατα νεκρός από τις σφαίρες του όπλου του μπατζανάκη του, κατά το οικογενειακό γλέντι που ακολούθησε τις «κουρές», σύμφωνα με το παραδοσιακό έθιμο. Το έθιμο βεβαίως αφορά το γλέντι μετά τις «κουρές», αλλά έτσι όπως εξελίσσεται, μάλλον αφορά και τις παράπλευρες απώλειες από τους άσκοπους πυροβολισμούς.
Ένα έθιμο που είναι ισχυρότερο της ζωής… Η τελευταία περίπτωση – αν και είναι η πιο πρόσφατη – ατυχούς συμπεριφοράς που αποδίδεται κι αυτή στην «κακιά στιγμή», αφορά το περιστατικό του συντοπίτη μας πρώην υπουργού, και αναφέρομαι σε αυτό με ιδιαίτερη προσοχή για να μην τον αδικήσω, ακολουθώντας την προτροπή του ηθοποιού Γιάννη Μπέζου. Εκείνος, ως ηθοποιός «ποιεί ήθος» και σίγουρα κάτι παραπάνω θα ξέρει!
Ο πρώην υπουργός και πλέον ανεξάρτητος βουλευτής Ηρακλείου, είχε κι εκείνος – κατά τα λεγόμενα του ιδίου – μια «κακιά στιγμή» στο αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος».
Επειδή καθυστέρησε να προσέλθει στο χώρο της επιβίβασης, έχασε την πτήση με προορισμό το Ηράκλειο και θεώρησε «μη συνεργάσιμο» τον νεαρό υπάλληλο του αεροδρομίου, γιατί δεν του επέτρεπε να παραβιάσει το πρωτόκολλο και να τον αφήσει να επιβιβαστεί, έστω και καθυστερημένα, στο αεροπλάνο που δεν είχε ακόμα απογειωθεί.
Οι σκηνές που ακολούθησαν – όχι όλες αλλά κάποιες από αυτές – είναι σε όλους γνωστές. Γιατί ο πρώην υπουργός δεν είχε μόνο μια «κακιά στιγμή» στο αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», αλλά και μια «κακιά τύχη» να υπάρχει κάμερα ακριβώς πίσω από τον κισσέ όπου διαδραματίστηκαν όλα αυτά τα… «όμορφα» που είδαμε στις τηλεοράσεις μας.
Η «κακιά στιγμή» του πρώην υπουργού φαίνεται πως αποτέλεσε μια «καλή στιγμή» για τον πρωθυπουργό, ώστε να την εκμεταλλευτεί δεόντως και να απαλλαγεί μια και καλή από τον πρώην έμπιστο συνεργάτη του, αφού εσχάτως όπως διαφαίνεται, είχαν διαρραγεί ανεπανόρθωτα οι σχέσεις τους, για λόγους που όμως δεν γνωρίζουμε.
Η αρνητική εξέλιξη για τον πρωταγωνιστή πολιτικό στο επεισόδιο του αεροδρομίου, μετετράπη σε «έπαινο» για τον πρωθυπουργό και πρόεδρο της ΝΔ, για την άμεση αντίδρασή του και την αποπομπή του από το κόμμα.
Μια αποπομπή, που περισσότερο εξήρε την αποφασιστικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη να μην επιτρέψει αλαζονικές συμπεριφορές στην κυβέρνηση, αλλά και στο κόμμα, και λιγότερο καταδίκαζε αυτή καθεαυτή την απρεπή συμπεριφορά.
Για μια στιγμή ξεχάσαμε πως ο «αποδιοπομπαίος» σήμερα πολιτικός της συντηρητικής παράταξης και πάλαι ποτέ στενότατος συνεργάτης του πρωθυπουργού, υπήρξε για 20 χρόνια βουλευτής της ΝΔ στο Ηράκλειο – με μια μικρή διακοπή δύο χρόνων όπου διεγράφη από τον Α. Σαμαρά – ήταν επί 3 και πλέον έτη ο Γραμματέας του κόμματος από το οποίο τώρα απεπέμφθη, διετέλεσε επί 4 χρόνια υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού, αλλά και για έναν χρόνο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, σε κυβερνήσεις του κ. Μητσοτάκη.
Εκείνος που τον εμπιστευόταν, έκανε τόσα χρόνια λάθος ή τώρα κάνει λάθος; Στο ερώτημα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;», ποια απάντηση έχει να δώσει ο κ. Μητσοτάκης; Εννέα στις δέκα φορές η «κακιά στιγμή» που επικαλούμαστε για να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας, είναι δικό μας «εφεύρημα».
Είναι αποκύημα της απληστίας, της ραθυμίας και του κομματοκρατισμού μας. Επειδή όμως μια «κακιά στιγμή» μπορεί να τύχει στον καθένα μας, όπως χαρακτηριστικά δηλώνει και ο Γιάννης Μπέζος, ας προσευχηθούμε να μην μας τύχει μια τέτοια στιγμή, με τα τελευταία λόγια από το ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου: «Θεέ μου, φύλαγε απ’ την κακιά στιγμή, κάνε ν’ αργήσει η αναπόφευκτη στιγμή, που η νέμεση χαρίζεται στους κουτσομπόληδες και κάνουν γλέντι την καταστροφή μας».