Πριν από σχεδόν έναν αιώνα (1926), κυκλοφόρησε το βιβλίο “Ο ήλιος ανατέλλει ξανά”, όπως τιτλοφορούταν το εμβληματικό μυθιστόρημα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, το οποίο συγκαταλέγεται ανάμεσα στα σπουδαιότερα του αμερικανού συγγραφέα. Σε αυτό, αμερικανοί και βρεττανοί εξόριστοι και ξενιτεμένοι ταξιδεύουν από το Παρίσι στην Παμπλόνα της Ισπανίας για να παρακολουθήσουν τα γνωστά γεγονότα που αφορούν το ποδοβολητό των ταύρων μέσα στους δρόμους της πόλης και φυσικά τις ταυρομαχίες.
Ο πολύ σπουδαίος, κατά τη γνώμη μου, αμερικανός συγγραφέας, σε εκείνο το βιβλίο του επιθυμούσε να αναδείξει πως όσοι ανήκαν στην αποκαλούμενη ‘Χαμένη Γενιά’ , τη γενιά δηλαδή που έβγαινε μέσα από τα συντρίμμια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και την οποία θεωρούσαν οι περισσότεροι ανεπανόρθωτα κατεστραμμένη, παρακμιακή και ποικιλοτρόπως ακόλαστη, ήταν στην πραγματικότητα ανθεκτική και δυνατή και μπορούσε να αναδείξει ένα καινούργιο προσωπείο. Εν προκειμένω, δεν πρόκειται να μακρηγορήσουμε άλλο στο μυθιστόρημα, αφού εύκολα μπορεί να βρει ο ενδιαφερόμενος και δικές μας λεπτομέρειες και αναφορές στο διαδίκτυο γι’ αυτό.
Τις τελευταίες εβδομάδες, αν μεταφερθούμε στην πολιτική επικαιρότητα, στο χώρο του ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ, έλαβαν χώρα δραματικές μεταβολές οι οποίες ξεκίνησαν με τον πρόωρο και μη αναμενόμενο χαμό της προέδρου του και έδωσαν στον κρητικό Νίκο Ανδρουλάκη την καθαρή εντολή να χαράξει την περαιτέρω πορεία του ήλιου του ΠΑΣΟΚ. Τα όσα αφορούν όλα εκείνα που διημείφθησαν, αναλύθηκαν κατά κόρον σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, συνεχώς. Ο καινούργιος αρχηγός της παράταξης κατάφερε και επιβλήθηκε στους άλλους υποψήφιους με σχετική ευκολία.
Όμως μάλλον τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για εκείνον, που ακόμα διατηρεί τη θέση του ευρωβουλευτή. Μεγάλη η ιστορία του κόμματος και τρανταχτή. Πολλά σημαδιακά πολιτικά γεγονότα στο βιογραφικό του, θετικά και αρνητικά. Ίσως ο ίδιος να μην ενεπλάκη σε αυτά άμεσα, αλλά θα τον συνοδέψουν του λοιπού στην πορεία του σε δεδομένες στιγμές, θυμίζοντάς του πως ένα κόμμα εξουσίας που πρωτοστάτησε για δεκαετίες, κατάντησε να παρουσιάζεται στον πολιτικό χάρτη της χώρας, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, με μονοψήφιους αριθμούς και ποσοστά.
Όλα αυτά φυσικά είναι γνωστά στον νέο αρχηγό του, καταστάσεις που απαιτούν τώρα στοχευμένες, σοβαρές και εμβληματικές ενέργειες και δράσεις. Στο πρόσφατο ταξίδι τους στην ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, τις Βρυξέλλες, με την ευκαιρία μιας συνάντησης σοσιαλιστών, φάνηκαν οι διαθέσεις τους και κυρίως του Νίκου Ανδρουλάκη αφού μόνον έναν τυπικό χαιρετισμό αντάλλαξαν! Εύκολα μπορεί κανείς να μαντέψει τη συνέχεια και κυρίως εάν και κατά πόσο θα ανεχθεί ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ στους Ευρωπαίους σοσιαλιστές.
Το μέλλον θα δείξει τις επιλογές του και φυσικά τις όποιες αντιδράσεις των άλλων στο εσωτερικό της χώρας. Η διατήρηση της θέσης του ευρωβουλευτή απ’ αυτόν είναι πρωτόγνωρη για το ελληνικό κοινοβούλιο, αφού θα πρέπει να αναθέσει σε κάποιον άλλον την εκπροσώπησή του, με τον ίδιο να ταλαντεύεται εντός και εκτός της χώρας. Ίσως αυτά να φαίνονται απλοϊκά και να έχουν ήδη συζητηθεί στο εσωτερικό του σχηματισμού, αλλά η νέα ηγεσία θα κληθεί σύντομα να λάβει θέση απέναντι στις γνωστές καταδικασμένες νοοτροπίες, απύθμενους λαϊκισμούς και παλαιοκομματικές συμπεριφορές για τις οποίες καταδικάστηκε σθεναρά από τους πολίτες όλα αυτά τα χρόνια.
Τώρα καλείται από την ενδιαφέρουσα ιστορία του να μεταλλαχτεί σε μια καινούργια παράταξη η οποία θα προσελκύσει πίσω όσους απομακρύνθηκαν και κατευθύνθηκαν σε αλλότρια κόμματα, κυρίως στο κόμμα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης και να ξαναγίνει κόμμα εξουσίας, αφήνοντας στη γωνία το προαναφερθέν.
Πιθανότατα θα πλαισιωθεί, σε μεγάλο ποσοστό, κυρίως με νέους ανθρώπους και το σπουδαιότερο άφθαρτους, οι οποίοι θα πρέπει να τραβήξουν μπροστά με νέες ιδέες και να ξαναφέρουν το ΠΑΣΟΚ εκεί που οραματίζονται. Κανόνας τους η αποφυγή όλων εκείνων των σφαλμάτων που στοίχισαν και στοιχίζουν ακόμη στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ την όποια ανάκαμψή του, δημοσκοπική, ιδεολογική, κ.ο.κ. Κρίσιμο ερώτημα εν προκειμένω, αποτελεί η αποδοχή ή όχι των επιθυμούντων σημαινόντων στελεχών να επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ. Όλων εκείνων που κάποτε το εγκατέλειψαν με τα γνωστά τερτίπια και δικαιολογίες.
Ένα δυσθεώρητο βάρος για το οποίο θα βρεθεί στο στόχαστρο και θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο νέος αρχηγός είναι η οργάνωση της βάσης του κόμματος, κάτι που γνωρίζει μάλλον καλά, και κυρίως οι οικονομικές του υποχρεώσεις παρά το γεγονός ότι εκείνος δεν φέρει άμεση ευθύνη γι’ αυτό.
Το πόσο θα μπορέσει να ξαναφέρει όχι μόνο τους παλιούς ψηφοφόρους αλλά και νέους πίσω στο κόμμα του, είναι ένα μεγάλο ερώτημα. Ελπιδοφόρο αν λάβουμε υπ’ όψιν μας τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις οι οποίες δείχνουν τα ποσοστά του να διπλασιάζονται. Βεβαίως είναι αρχή και όλα τα συναφή θετικά παραλειπόμενα παρόντα, για την ώρα!
Σκέφτομαι να κλείσω το άρθρο με τον ίδιο τρόπο που τελειώνει το βιβλίο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Τότε που ο Τζέικ και η Μπρετ, οι δύο κύριοι χαρακτήρες του μυθιστορήματος, βρίσκονται σ’ ένα ταξί κι’ εκείνο σταματάει απότομα όπως επιτάσσει ένας αστυνομικός που ρύθμιζε την κυκλοφορία μπροστά τους.
Η Μπρετ στριμώχτηκε αναγκαστικά πάνω στην αγκαλιά του άντρα και εντελώς αθώα αναφώνησε πόσο ωραίο θα ήταν εάν ήταν πάντα μαζί και ευτυχισμένοι, για να της ανταπαντήσει εκείνος ότι είναι πάντα ευχάριστο να το σκέφτεται κανείς, χωρίς άλλη περαιτέρω ερμηνεία. Το πόσο, τώρα, ωραίο είναι να δρομολογηθεί μια νέα πορεία του πράσινου ήλιου στον πολιτικό χάρτη της χώρας, σίγουρα αποτελεί μια νέα πρόκληση για πολλούς οπαδούς, αλλά κυρίως για τον νέο ηγέτη του από τον οποίο το διαμορφωμένο σήμερα σκηνικό αναμένει πολλά. Για τον Χέμινγουεϊ, πάντως, ο ήλιος μπορεί να ανατέλλει και πάλι!