Την 21η Αυγούστου ο πρωθυπουργός, σε μία συμβολική, επικοινωνιακού χαρακτήρα, ενέργεια, μιλώντας από την Ιθάκη, την πατρίδα του πολυμήχανου Οδυσσέα, κήρυξε πανηγυρικά την «έξοδο» της χώρας από τα καταραμένα μνημόνια, παρομοιάζοντας τη σημερινή αυτή κατάληξη, σαν την επιστροφή στην Ιθάκη, μετά από μία μακρά και άκρως επώδυνη για τον λαό μας «Οδύσσεια», και τον εαυτό του σαν τον νέο «Οδυσσέα»…
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι η χώρα, μετά από οκτώ χρόνια στενής επιτήρησης από τους δανειστές, ανακτά μεν μέρος της ελευθερίας της, έχοντας καταστεί στο μεταξύ φτωχότερη από την καταστροφή που προκάλεσε η οικονομική κρίση αλλά και τα προγράμματα αντιμετώπισής της, αλλά οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και οι αναλυτές χτυπούν καμπανάκι κινδύνου, επισημαίνοντας στην ελληνική κυβέρνηση ότι παρεκκλίσεις από τα «συμφωνηθέντα» θα έχουν σοβαρές συνέπειες, αφού τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, παρά την ανάκαμψη και τις όποιες μικρές βελτιώσεις, παραμένουν ενεργά. Άρα, η θηλιά στον λαό μας παραμένει σφικτή, πιο σφικτή από τον κόμπο της γραβάτας, την οποία φόρεσε ο κ. Τσίπρας, αναγγέλλοντας το πέρας των μνημονίων.
Αναμφίβολα, με τη λήξη του τρίτου προγράμματος στήριξης, η Ελλάδα βγαίνει από τα μνημόνια, όπως τα ξέρουμε τα οκτώ τελευταία χρόνια. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι η χώρα απελευθερώνεται από τα δεσμά της επιτήρησης. «Μετά από σχεδόν εννέα χρόνια κρίσης, βάναυσης λιτότητας και πολιτικής αναταραχής, ολοκληρώνεται στην Ελλάδα το τελευταίο από τα τρία προγράμματα διάσωσης». Γι’ αυτή την κρίση, όμως, υπογραμμίζει ότι δεν κατέδειξε μόνο «την δημοσιονομική κακοδιαχείριση της Ελλάδας».
«Η διάσωση της Ελλάδας υπήρξε πολιτική ταχυδακτυλουργία», «διέσωσε έμμεσα τις τράπεζες, φορτώνοντας το βάρος στον ελληνικό λαό». Αλλά, «ως εκ θαύματος, η Ελλάδα επέζησε». Πώς επέζησε; Για άλλη μία φορά από τις θυσίες του ελληνικού λαού και τον πατριωτισμό του.
Όμως, η συμβολική αυτή αναφορά στην Ιθάκη άραγε είναι επιτυχής ή όχι;
Η ετυμολογία του ονόματος “Ιθάκη” προέρχεται από τη λέξη “ιθύς”, που σημαίνει ευθύς, ίσιος, μακρύς. Από την ίδια ρίζα πρέρχεται και οι λέξεις “ιθαγένεια” και “ιχθύς”. Ας δούμε ομοιότητες και διαφορές:
Πρώτα από όλα, μόνο η ευθύτητα δεν χαρακτηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η δολιότητα και η εξαπάτηση με διαβεβαιώσεις που δεν τηρούνται. Είναι δε γεγονός ότι ο κ.Τσίπρας υποδύθηκε με θεατρική μαεστρία τον πολυμήχανο Οδυσσέα.
Κατέλαβε με δόλο την «Τροία» της εξουσίας με τον δούρειο ίππο του αντιμνημονιακού και αντιευρωπαϊκού αγώνα, των «αγανακτισμένων των πλατειών», καθότι οι ευκολόπιστοι και αφελείς «Τρώες» πίστευσαν ότι θα έσκιζε το μνημόνιο «με ένα άρθρο και έναν νόμο», γκρέμισαν τα τείχη τους και τον έβαλαν μέσα στην πόλη τους. Για να βγε το βράδυ από την κοιλιά του ίππου, με τους συντρόφους του και να καταλάβει την εξουσία, μεταλλαγμένος, πλέον, σε μνημονιακότερο των μνημονιακών και σε «φιλοαμερικάνο και φιλοευρωπαίο ψευτοαριστερό», για να παραμείνει στην καρέκλα του αυτός που αποκαλούσε τον όποιο υποστηρικτή της πολιτικής της Δύσης «γερμανοτσολιά»και «δωσίλογο»…
Όμως, οι ομοιότητες δεν σταματούν στην εκπόρθηση της «Τροίας». Η Άγγελα Μέρκελ, σαν μια άλλη μάγισσα Κίρκη, με το δέλεαρ της εξουσίας, μεταμόρφωσε με το μαγικό ραβδί της τους συντρόφους του «νέου Οδυσσέα» σε ανδράποδα υποχείριά της.
Έτσι, το “Go home, Aggela” έγινε “Ό,τι θες, Αγγέλα”… Αν, βέβαια, ο μίστερ Σόιμπλε μπορεί να παρομοιασθεί με τον κύκλωπα Πολύφημο, δεν κατάφερε ο «ιμιτασιόν Οδυσσέας» να τον τυφλώσει, καρφώνοντας μια ξύλινη σφήνα στο μοναδικό του μάτι, αλλά πιστά υπάκουσε στα κελεύσματά του, μέχρι την αλλαγή του με νέο υπουργό Οικονομικών, που συνέχισε πιστά την πολιτική του προκατόχου του. Αλλά και οι Λαιστρυγόνες των αγορών όχι μόνο δεν νικήθηκαν, όπως από τον πραγματικό Οδυσσέα, αλλά νίκησαν κατά κράτος.
Μια όμως καταφανής ομοιότητα του πραγματικού Οδυσσέα με τον «ιμιτασιόν» είναι ότι κατά την πολύχρονη «Οδύσσειά» του έχασε πολλούς από τους πρώτους συντρόφους, π.χ. τη Ζωή και τον Λαφαζάνη κ.ά, θύματα της «Σκύλας και της Χάρυβδης», των χρηματιστηριακών Αγορών και των επιταγών των Τραπεζών, τις οποίες υπηρέτησε πιστά.
Ιδιαίτερα για τις «Σειρήνες» των αγορών του κεφαλαίου, ο «Οδυσσέας», όχι μόνο δεν δέθηκε στο κατάρτι, όπως ο πραγματικός, για να μην υποκύψει στη γλυκύτητα του εκμαυλιστικού τραγουδιού τους, αλλά κατέβηκε στο νησί τους και έγινε πειθήνιο όργανό τους, με μοναδικό λόγο την παραμονή, πάση θυσία, στην εξουσία, με τη στήριξη ενός ακροδεξιού μορφώματος, τους ΑΝΕΛ, ιδεολογικού – υποτίθεται – αντιπάλου του, με μοναδικό στοιχείο συνοχής τη νομή της εξουσίας, πράγμα που ο πραγματικός Οδυσσέας δεν θα έκανε ποτέ…
Αλλά και η Δύση, σαν μια νέα μάγισσα Καλυψώ, θέλησε να κρατήσει υπό τον έλεγχό της τον «Οδυσσέα». Και, ενώ ο πραγματικός κατάφερε να της ξεφύγει, αυτός, που πριν λίγο φώναζε τους δυνατούς της Δύσης «τοκογλύφους» και «φονιάδες των λαών», τα κατάφερε, χωρίς κόπο, αρκεί να τον κρατούσαν στο κουβέρνο, καθότι οι ιδεοληψίες της Αριστεράς μπορούν να περιμένουν, αφού αποτελούν το «σανό» για τους αφελείς…
Απατάται, αν πιστεύει ο «Οδυσσέας» ότι οι Έλληνες είναι Λωτοφάγοι και δεν έχουν μνήμη και κρίση.
Αλλά και η επιστροφή του στην «Ιθάκη» είναι φενάκη.
Ο πραγματικός Οδυσσέας, ντυμένος ζητιάνος, έφθασε στην Ιθάκη του με ταπεινοφροσύνη…
Με τη βοήθεια του γιου του, Τηλέμαχου, και της πιστής του συζύγου, Πηνελόπης, εξόντωσε τους μνηστήρες και έφερε οριστικά τη λευτεριά και την ευημερία στον λαό του.
Ποια λευτεριά, όμως, και ποια ευημερία χαρίζεται στον φτωχοποιημένο λαό μας, που βρίσκεται στον βρόχο των δανειστών μας, των μεγάλων χρεών μας, της ανεργίας, της μείωσης των ήδη συρρικνωμένων συντάξεων;
Ο «Οδυσσέας» με διαγγέλματα και παράτες, από τη μία διακηρύσσει ότι δεν θα αφήσει την «Ιθάκη» στους μνηστήρες και από την άλλη κάνει ανοίγματα σε αυτούς που πριν από λίγο κατασυκοφαντούσε και απαξίωνε, κάνοντας σενάρια μέχρι και συγκυβέρνησης με τους κύριους αντιπάλους του, αρκεί να παραμείνει κοντά στο κουβέρνο. Σήμερα όντως τελειώνει ο κύκλος των μνημονίων, όπως τον γνωρίσαμε την τελευταία οκταετία.
Η αυξημένη εποπτεία, ωστόσο, σε σχέση με τις άλλες χώρες που βγήκαν από προγράμματα, η εμμονή σε συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και σε μέτρα που έχουν ληφθεί προληπτικά ή συζητούνται, αλλά και το μέγεθος της καταστροφής που συντελέστηκε στην πραγματική οικονομία την εποχή των μνημονίων, δεν μας επιτρέπουν να μιλήσουμε για μια πραγματική απελευθέρωση της χώρας.