Η γενιά μου μεγάλωσε στη σκιά του πολύχρονου αδελφοκτόνου πολέμου που άφησε πίσω του προσωπικά και οικογενειακά δράματα, πολιτικά μίση, ψυχικά και υλικά συντρίμμια, τα οποία την ακολούθησαν για δεκαετίες και χωρίς για να είμαστε ειλικρινείς να εξαφανισθούν τα ίχνη όλων αυτών ακόμα στη σημερινή ζωή του τόπου μας.
Η επτάχρονη, στη συνέχεια, δικτατορία και οι αγώνες για δημοκρατία έφεραν στην επιφάνεια τον βαθύτερο και υποχθόνιο ρόλο των Αμερικανών σε αυτή, με αποκορύφωμα βέβαια την ανοχή των τελευταίων στην τουρκική εισβολή στην κυπριακή μεγαλόνησο, μια κατάσταση η οποία ακόμα βρίσκεται σε ισχύ και επηρεάζει δραματικά τις συνθήκες και τις εξελίξεις εκεί, μαζί φυσικά με τις έως τώρα ελληνοαμερικανικές σχέσεις.
Όμως, δεν μπορούμε να παραβλέπουμε ότι υπάρχει στο προσκήνιο πάντοτε το ρηθέν υπό του Κων/νου Καραμανλή «ανήκομεν εις την Δύσιν», τουλάχιστον από την πλευρά όλων των κυβερνήσεων, χωρίς καμία εξαίρεση παρά τα λεγόμενα ορισμένων για λόγους υποκριτικούς, όπως για παράδειγμα εκείνο το εμβληματικό και αρκούντως έξυπνο εκλογικά «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», με πολλαπλές όμως κοινωνικές αντιδράσεις και εξεγέρσεις σε άλλοτε άλλο βαθμό και έκταση.
Αποκορύφωμα όλων αυτών η γνωστή πορεία στην αμερικανική πρεσβεία με αντιαμερικανικά συνθήματα, η οποία γίνεται κάθε Νοέμβριο για να μας υπενθυμίζει όλα αυτά, ασχέτως εάν πολλοί εκμεταλλεύονται την πορεία για να προσπορισθούν άλλα οφέλη. Όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η συμμετοχή σε αυτή κάθε φορά παρουσιάζεται ολοένα και περισσότερο εξασθενημένη. Ίσως ότι είχε να ειπωθεί ειπώθηκε, ίσως προέκυψαν άλλα προβλήματα πιο επιτακτικά, ίσως θα μπορούσαμε να υποθέσουμε και παρουσιάσουμε πολλές άλλες εκδοχές.
Τα τελευταία χρόνια πάντως διαφαίνεται μια περίεργα φιλική στροφή όλων των κυβερνήσεων προς τη μεριά της πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμης, η οποία γίνεται ολοένα και πιο δυνατή. Τουλάχιστον έτσι θέλουν να πιστεύουν οι πολιτικοί μας. Ο χρόνιος και έντονος αντιαμερικανισμός δείχνει να υποχωρεί σταδιακά και στην κοινωνία και η αναμφισβήτητη εμπλοκή των Αμερικανών στην επτάχρονη δικτατορία και στο Κυπριακό ζήτημα να ξεθωριάζει.
Η εμμονή του πασίγνωστου Χένρι Κίσινγκερ με το ξερίζωμα κάθε ίχνους πολιτιστικής χροιάς απ’ τους Έλληνες ώστε εκείνοι να μπορέσουν να τους ελέγξουν αποτελεσματικότερα, προς ίδιον φυσικά όφελος, μειώνεται σημαντικά με τον αποχαιρετισμό των δεκαετιών. Και εάν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι διαμείφθηκε στη Σούδα λίγες μέρες πριν, τότε θα αναγκαστούμε να υιοθετήσουμε πολλές από τις πτυχές των παραπάνω αναγραφόμενων.
Αμφότερες οι πλευρές δήλωσαν ευτυχείς και ότι διάγουν την καλύτερη περίοδο στην μεταξύ τους σχέση. Οι παλιοί εφιάλτες οπισθοχώρησαν και τη θέση τους πήραν άλλες παράμετροι, ο αφόρητος διπλωματικός ρεαλισμός με τις δύο πλευρές να προσπαθούν να κερδίσουν όσα πιο πολλά δύνανται. Δεν είναι της παρούσης στιγμής να πούμε τι ακριβώς εμείς πήραμε από εκείνη την πολύ φιλική, όπως τουλάχιστον έδειχνε, επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού εξωτερικών. Αναμφίβολα θα μπορούσαμε περισσότερα, εάν πιστέψουμε τα αναγραφόμενα από σωρεία αρθρογράφων σε ιστοσελίδες και εφημερίδες, άποψη την οποία υιοθετεί και ο γράφων.
Όμως, παράλληλα, την τελευταία δεκαετία δεν πρέπει να μας διαφεύγει η στροφή του ενδιαφέροντος πολλών στην οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης, αναφέρομαι στη Γερμανία, στο ρόλο της στα ελληνικά δρώμενα ειδικά μετά την αισχρή περίοδο των εκβιαστικών μνημονίων, της καταλήστευσης του πλούτου της χώρας μας και την οικονομική, και όχι μόνο, υποδούλωση της Ελλάδας.
Εάν περιπλανηθεί κάποιος σήμερα, αμέριμνος, στις περισσότερες σελίδες της ελληνικής αρθρογραφίας, παρατηρεί εύκολα και διαπιστώνει πέραν κάθε αμφιβολίας ότι ένα μεγάλο κομμάτι της αναφέρεται στο ρόλο της Γερμανίας όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και στα τεκταινόμενα σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, αρχής γενομένης βέβαια της άρνησης της Γερμανίας να αποκαταστήσει και αποζημιώσει για τα πολλαπλά αίσχη που διέπραξε τόσο σε εμάς, όσο και σε κάποιες άλλες χώρες.
Ποιος, άραγε, δεν ενθυμείται τις μαραθώνιες συζητήσεις και πολυποίκιλους εκβιασμούς προς τη χώρα μας την τελευταία δεκαετία, πράγματα τα οποία διαδραματίστηκαν στα ενδότερα των Βρυξελών έως ότου η χώρα μας ενδώσει και τους παραχωρήσει ότι εκείνοι τόσο απροκάλυπτα και επιτακτικά ζητούσαν; Κάποιες δημοσκοπήσεις που κατά καιρούς έρχονται στο φως της δημοσιότητας και αφορούν τις σχέσεις μας δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευνοϊκές, με τους περισσότερους να έχουν εχθρικά διαμορφωμένη άποψη.
Μια λογική εξήγηση είναι ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζεται από την Γερμανία ως «απόφυση», σε αντίθεση με τις αγαστές σχέσεις και συνεργασία με την παραδοσιακή της σύμμαχο. Ναι, την Τουρκία! Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα. Ας ρίξει κάποιος μια ματιά στις τελευταίες εξελίξεις και συνόδους κορυφής και θα διαπιστώσει εύκολα τα αναγραφόμενα. Όμως για τη χώρα αυτή της Κεντρικής Ευρώπης άλλα προέχουν και από τώρα αρχίζει μεθοδικά να τα θέτει σε εφαρμογή. Αλλά γι’ αυτό θα χρειασθεί μάλλον να επανέλθουμε εν ευθέτω χρόνω!