Βρισκόμαστε στο 1921 όταν στις 5 Ιουλίου πεθαίνει ο Γεώργιος Γερωνυμάκης, ένα από τα τελευταία λείψανα του Κρητικού αγώνα. Η καταγωγή του ήταν από το Τυμπάκι.
Είχε τέσσερα αγόρια, ο πατέρας του Αντώνιος Γερωνυμάκης, και τρεις θυγατέρες. Όλοι τους ήταν στρατευμένοι στον μεγάλο πολέμαρχο της Μεσσαράς, τον καπετάν Μιχάλη Κόρακα.
Υπήρξαν από τα πιο διαλεχτά και ψυχωμένα αλλά και έμπιστα παληκάρια του Γενικού Αρχηγού της Ανατολικής Κρήτης. Ο Γερώνυμος όπως λεγόταν ο Γεώργιος Γερωνυμάκης, με προτροπή του πρώτου χριστιανού δημάρχου Ηρακλείου, του καθηγητή Στυλιανού Γεωργίου, πείστηκε και με τη διαθήκη του άφησε όλη την περιουσία του προκειμένου να ιδρυθεί στο Ηράκλειο, ένα βρεφοκομείο που πραγματικά η Πολιτεία του Μεγάλου Κάστρου το είχε ανάγκη.
Τρεις ημέρες μετά τον θάνατό του και συγκεκριμένα την 8η Ιουλίου 1921, η «Νέα Εφημερίς» αναφέρει σε σχόλιό της με τίτλο: Βρεφοκομείον.
«Αι περί του σκοπού της διαθήκης του ευεργέτου Γεωργίου Γερωνυμάκη, δοθείσαι ημίν πληροφορίαι δεν είναι ακριβείς εις τας λεπτομερείας των, καθότι η μεγάλη αυτή δωρεά θα διατεθεί διά την ίδρυσιν βρεφοκομείου και ουχί ορφανοτροφείου.
Εις το ιδρυθησόμενον βρεφοκομείον θα ανατρέφονται τα έκθετα τέκνα και θα ενδιαιτώνται μορφωμένα συστηματικώς μέχρι του 12ου έτους της ηλικίας των, οπότε τη εποπτεία πάντοτε της Επιτροπής ως ορίζει ο κληροδότης θα διατίθενται εις διαφόρους υπηρεσίας».
Μάρτης του 1925. Η Ηρακλειώτικη ειδησεογραφική εφημερίδα που προαναφέραμε, η «Νέα Εφημερίς» μας ενημερώνει σε άρθρο του Διευθυντή της Ιωάννη Μουρέλλου, που είχε το ψευδώνυμο Ιωάννης Πύργος, για την αποπεράτωση του Γερωνυμάκειου Βρεφοκομείου:
«Πίσω απ’ την Ακ. Ντάμπια, σε μια ψηλή κι ωραία θέσι τώρα πια τελειωμένο με μια εξαιρετική ωμορφιά, τάξι και νοικοκηρωσύνη είναι σχεδόν έτοιμη να δεχτή τα πρώτα έκθετα που μες στο σκοτάδι μες τη βαθειά νύχτα θα χτυπήσουν το κουδούνι της βρεφοδόχου για να ζητήσουν καταφύγιοτό βρεφοκομείον.
Πληροφορούμαι πως χάρις στην πραγματική στοργική μέριμνα του κ. Στυλ. Γεωργίου εκτελεστού της διαθήκης του δωρητού Γεωργίου Γερωνυμάκη, η όλη οργάνωσις του Βρεφοκομείου ακολουθεί ένα τέλειο νέο σύστημα που θα εξασφαλίση για πάντα ευεργετική τη ζωή του νέου ιδρύματος.
Για της λεπτομέρειες της οργανώσεωςτου Βρεφοκομείου επιφυλάσσομαι αργότερα να γράψω μ’ όλες της λεπτομέρειές της για να δη ο κόσμος πως κάθε πράμμα που γίνεται με αίσθημα πραγματικής αγάπης, δεν μπορεί παρά να παρουσιαστή άρτιο. Αυτό το ίδρυμα είχε την καλοτυχία να εξασφαλίση ως προστάτου του την πραγματική αγαπητού κ. Στυλ. Γεωργίου εις τον οποίον μετά του δωρητού πρέπει να μοιρασθή η ευγνωμοσύνη εκείνη που θα τραβήξουνε στη ζωή, κατεβαίνοντας απ’ τα μαρμάρινα σκαλοπάτια του ωραίου κτηρίου τα έκθετα.
Τώρα άλλο πρέπει να πω. Κι αυτό είναι η χαρά όλων του θα ξέρουν πως τα άμοιρα πλάσματα που μια στιγμούλα τρέλλας ή -ποιος ξέρει;- θλιβεράς πτώσεως, οδύνης ή χαράς, πόνου ή ευτυχίας, -ποιος ξέρει;- φέρνει στον κόσμο, δε θα χάνουν το δεύτερο θρηνητικό ουά τους σένα λάκκο ή σένα υπόγειο, ή δε θα πετούνται ποιος ξέρει σε ποια θλιβερή αυλή για να μοιραστούν τη φτώχεια της παραμάνας του, για να την κάμουν κι αυτή πειο φτωχειά κι αυτά πειο δυστυχισμένα.
Η βοεφοδόχη που στοργικά θα δέχεται τ’ άμοιρο βλαστάρι κάποιας συμφοράς που ξεπετάχτηκε μια στιγμούλα από ένα γέλοιο γεμάτο υστερνά δάκρυα, θα τ’ οδηγή στο ναό αυτό της ευσπλαχνίας για να βρη πραγματική κι αληθινή ζωή, ζωή με κατεύθυνσι και σκοπό.
Τα παιδιά που θ’ ανατραφούν εκεί μέσα δεν θα ‘χουν μήτε μάνα, μήτε πατέρα. Μα για κείνο- ποιος ξέρει; -ίσως νάχουν και περισσότερα στοιχεία για να τραβήξουν ακούραστα τον ωραίο δρόμο του καλού.
Το Βρεφοκομείο αυτό δίπλα στο ορφανοτροφείο των κοριτσιών που ίδρυσε το κράτος και κοντά στο ορφανοτροφείο των αγοριών του Καπετανάκη που καθώς ξέρω πολύ γρήγορα θ’ αρχίση να κτίζεται, θ’αποτελέσουν της τρεις βάσεις που θα στηριχθή αργότερα μια ηθική του λαού πολύ πιο προτιμώτερη από την ηθική πολλών δυστυχώς οικογενειών.
Με της σκέψεις αυτές χθες τ’ απόγευμα που στεκόμουνα έξω απ’ τ’ ωραίο κτήριο δεν μπόρεσα παρά να μουρμουρίσω.
-Η ψυχή του ναβρη το καλό πούκαμεν ο δωρητής και ο Θεός ας ασταμείψη κι όσους φροντίζουν για την τελειώτερη συστηματοποίησι του μεγάλου αυτού καλού.
Ακ. Τάμπια ονομαζόταν η περιοχή της Ανάληψης και σήμαινε λευκό προπύργιο. Το μήνα Μάρτιο του 1925, περί τα τέλη, εξεδόθη το σχετικό προεδρικό διάταγμα σχετικά με την ίδρυση του Βρεφοκομείου και δύο χρόνια αργότερα πάλι τον μήνα Μάρτιο του 1927, μπήκε το πρώτο παιδί σύμφωνα με τις ισχύουσες πληροφορίες.