Είναι το πιο ξεχωριστό παιδί στην τάξη, ίσως και το πιο όμορφο, ψηλό ξανθό με γαλάζια έξυπνα μάτια.
Ήρθε πριν δύο χρόνια από την Ουκρανία.
Η ομιλία του δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα.
Κεντάει λέξεις, ξένες και ελληνικές σε ένα περίτεχνο γλωσσικό εργόχειρο. Τα παιδιά δεν τον καταλαβαίνουν όταν μιλάει, ίσως γι αυτό φωνάζει και τρέχει συνεχώς, επιθυμεί απεγνωσμένα να επικοινωνήσει μαζί τους.
Με ένα μαγικό τρόπο τα καταφέρνει. Τα παιδιά μιλούν άπταιστα την αρχέγονη γλώσσα της καρδιάς.
Λατρεύουν τα παιγνίδια που τους δείχνει γιατί τα δείχνει με κύματα αγάπης που βρίσκουν πάντα αγκαλιά σε παιδικές όχθες.
Αυτά τα παιγνίδια και τα χαμογελαστά μάτια πρωταγωνιστούν πάντα στο τέλος, στην αξιολόγηση της ημέρας,μα και κάθε πρωί οι καλημέρες σε όλες τις γλώσσες με την βοήθεια του κυρίου Google γίνονται μία καλημέρα, κύρια, πολιτισμική αρχέγονη, καρδιακή.
Η ώρα της χαλάρωσης δεν υπήρχε γι’αυτόν, αεικίνητος και ενεργητικός δεν μπορούσε να ηρεμήσει πάνω από πέντε λεπτά.
Ώσπου μια μέρα κάθισα δίπλα του και του χάιδεψα τα μαλλιά,τα όμορφα ξανθά μαλλιά του, ψιθύρισα απαλά πόσο καλό παιδί είναι μα και πόσο όμορφο και εκείνος έκλεισε τα μάτια και κοιμήθηκε.
Αφή, αίσθηση υπεύθυνη για την ψυχική υγεία.
Αποδοχή, μια αληθινή παιδαγωγική σοφία, λίγο νερό για τη δίψα του εντός!
Από τότε κάθε μέρα κάθομαι δίπλα του υπακούοντας στο βαθύ του βλέμμα, του χαϊδεύω τα μαλλιά, άλλες φορές κλείνει τα μάτια, άλλες όχι.
Πάντα όμως χαλαρώνουν οι χτύποι τις καρδιάς του.
Πάντα η ένταση υποκλίνεται στον ψίθυρο και φιλάει το χέρι στη σιωπή.
Η πιο διαχρονική-σύγχρονη εκπαιδευτική μέθοδός.
Ανοίξτε τα δάκτυλα των χεριών σας και μπλέξτε μέσα τους τα ξανθά, τα κάστανα, τα μαύρα, τα κόκκινα, τα σγουρά, τα σπαστά, τα ίσια, μαλλιά των παιδιών.
Όλων των παιδιών!
Αυτό το κείμενο το έγραψα την περσινή χρονιά..
Αυτό το ξεχωριστό παιδί έφυγε για τις ακτές του Δημοτικού… και στη θέση του έχω άλλα δύο ξεχωριστά από την Αλβανία και τη Ρουμανία. Με την ίδια αρχέγονη γλώσσα της καρδιάς και των ματιών στρώνουν το χαλί της επικοινωνίας και οι καλημέρες του κυρίου Google άλλαξαν χάρτη και τοποθεσία.
Χθες άκουσα τις πρώτες ελληνικές λέξεις από το στόμα τους μετά από δύο μήνες επιλεκτικής σιωπής.
“Είμαι Κασσιόπη” είπε η μικρή και έδειξε τον αστερισμό της Κασσιόπης σε έναν ουρανό με αστέρια-ομάδες εργασίας.
Είσαι Κασσιόπη μικρή μου και κάθε σου λέξη κερνάει μπουκιές χαράς και υπερηφάνειας που ο γαλαξίας του νηπιαγωγείου είναι γεμάτος μικρά νιόφερτα αστέρια από όλη τη Γη μα και που, ευτυχώς τελικά, όλα την ίδια γλώσσα μιλάνε.
Πέρυσι την έλεγα γλώσσα της καρδιάς…
Φέτος την βάπτισα αλλιώς:
Γλώσσα των αστεριών.