Τόμοι ολόκληροι έχουν γραφτεί για τη μητέρα ώστε οι γραμμές αυτές να αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό. Όμως συναισθήματα απροσδιόριστα ευγνωμοσύνης και νοσταλγίας μιας περιόδου ζωής που έφυγε ανεπιστρεπτί ζητούν τη λύτρωση. Η μητέρα για τον Έλληνα υπήρξε πάντα ένα πρόσωπο ιερό που έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και κράτησε την οικογένεια ζωντανό κύτταρο της κοινωνίας.
Μητέρα σημαίνει μια γυναίκα διαποτισμένη από την ορμή της μητρότητας με τις ποικίλες εκδηλώσεις της. Η μητρική ορμή αποτελεί τον πυρήνα γύρω από τον οποίο συγκροτείται και οργανώνεται ο ιδιαίτερος σωματικός και ψυχικός κόσμος της γυναίκας. Εις τον άνδρα η αντίστοιχη ορμή δεν εμφανίζει την ίδια ένταση και μορφή όπως στη γυναίκα της οποίας η ψυχική και βιολογική ολοκλήρωση βρίσκονται σε στενή σχέση με τη μητρική ορμή.
Η δύναμη της ορμής η οποία υποτάσσει και θέτει στην υπηρεσία της όλες τις άλλες και αυτή της αυτοσυντήρησης δεν πηγάζει από τις ανάγκες ενός ατόμου εφήμερου. Είναι η ίδια η φύση στη προσπάθειά της να εξασφαλίσει τη διαιώνιση του γένους, τη διαδοχικότητα της ζωής και την αθανασία. Από το σημείο αυτό πηγάζει και η απαράμιλλη παιδαγωγική δεξιότητα της απλοϊκής μητέρας. [Μια μητέρα αξίζει όσο 100 δάσκαλοι].
Η ταυτότητά μας προέρχεται κυρίως από συγκινησιακά φορτισμένες εμπειρίες που μας χάρισε η μητρική σχέση. Ό,τι εκείνη χάραξε δεν είναι δυνατό να εξαλειφθεί μετέπειτα και ό,τι παραμέλησε δύσκολα θα γίνει κτήμα. Η φύση γενικά δεν διατάσσει τα όντα να εκτελούν την αποστολή τους. Απλά προγραμματίζει και εφοδιάζει με κατάλληλα όργανα. Έτσι προίκισε τη μητέρα με εντονότατα υπερατομικά στοιχεία. Η αστείρευτη ανιδιοτελής αγάπη που αναβλύζει αέναα από τη μητρική ψυχή αποτελεί και δική της πρώτη ανάγκη και χαρά διότι όπως λέει “ού τοι συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν” δεν γεννήθηκα να μισώ αλλά να αγαπώ.
Με τα προσόντα αυτά η απλοϊκή μητέρα δημιουργεί και στηρίζει την οικογένεια. Δίνει τον τόνο τον ρυθμό και αποτελεί το μαέστρο στην ορχήστρα της οικογενειακής συμφωνίας. Περιφέρει στα άψυχα αντικείμενα της οικίας τη ζωντανή και γαλήνια μορφή της και δημιουργεί ότι ονομάζομε “γλυκό σπίτι”. Αυτή είναι η θηλυκή κολόνα της αγίας οικογένειας της μεταπολεμικής Ελλάδας. Τροφός, παιδαγωγός, σύζυγος και νοικοκυρά. Το συντηρητικό πρόσωπο μιας κοινωνίας που εξελίσσεται αργά. Οι εξελίξεις που ακολούθησαν την ξεπέρασαν.
Οι φεμινίστριες που εμφανίστηκαν δεν την ενέκριναν. To οικογενειακά οργανωμένο σπίτι ήταν επί αιώνες το κέντρο που ικανοποιούντο οι βασικές ανάγκες της ζωής. Ο έρωτας, η τεκνοποίηση η αγωγή το νοικοκύρεμα η περίθαλψη στην αρρώστια στα γερατειά. Όλα αυτά τα αγαθά άλλοτε δεν μπορούσε να αποκτήσει κανείς παρά μόνο με το γάμο και τη σύσταση οικογένειας. Ο εργένης και η χήρα υπέφεραν απομονωμένοι.
Για αυτό ο γάμος και η δημιουργία οικογένειας ήταν ο προορισμός του ανθρώπου. Μεταπολεμικά οι λαοί στράφηκαν με μανία στην οικονομική ανάπτυξη. Εμφανίστηκαν οι παντοδύναμες πολυεθνικές και πολλαπλασιάστηκαν οι ανάγκες. Ο μισθός του πατέρα δεν επαρκεί να καλυφθεί ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός αναγκών. Η μητέρα εγκαταλείπει το σπίτι και βγαίνει στην παραγωγική εργασία. Το πατρικό σπίτι που ύμνησαν οι ποιητές και νοστάλγησαν οι ξενιτεμένοι, γίνεται ένα στενό άχαρο και απρόσωπο διαμέρισμα σε πολυκατοικία. Η μεγάλη πατριαρχική οικογένεια μικραίνει και γίνεται πυρηνική. Ο γάμος άλλαξε περιεχόμενο. Έχει σκοπό την απόκτηση ενός τέκνου.
Το παιδί αποτελεί την κεντρική κολόνα που στηρίζει γάμο και οικογένεια. Η μητέρα είτε μέσα από το σπίτι είτε έξω εξακολουθεί να συνοδεύει το παιδί της στις χαρές και στις λύπες. Επί σειρά ετών με υπομονή και επιμονή προτρέπει και συμβουλεύει, διατάσσει και απαγορεύει αμείβει και τιμωρεί, καλύπτει τον χαϊδεμένο της στην οργή του πατέρα, τον χαρτζιλικώνει και συγχωρεί τα λάθη του. Είναι πάντα αυστηρή και όμως αξιαγάπητη πάντοτε. Σεμνή και εσωστρεφής η παραδοσιακή μητέρα, μακρύ και σεμνό φόρεμα και κότσο τα μαλλιά της.
Η ζωντανή παρουσία της θα λείψει κάποτε. Όμως η ανάμνησή της έντονη και διαρκής είναι πάντοτε παρούσα ιδίως στις δύσκολες στιγμές της ζωής [μάνα κράζει το παιδάκι, μάνα ο γιος και μάνα ο γέρος]. Με αυτό τον ιλιγγιώδη ρυθμό ανάπτυξης φθάσαμε στη σημερινή εποχή που εκφράζει μια ριζική αναθεώρηση σε ό,τι αφορά την οικογένεια και το ρόλο της μητέρας.
Η οικογένεια δεν μας ενδιαφέρει. Παιδιά θα μας φέρουν οι πρόσφυγες, με τα παιδιά τους λειτουργούν ήδη πολλά Σχολεία μας. Αυτό που ενδιαφέρει τους νέους σήμερα είναι όχι ο γάμος αλλά η δημιουργία μιας ομιχλώδους σχέσης η οποία να βασίζεται στην ισότητα, την ειλικρίνεια και την κατανόηση.
Τάση για περαιτέρω συρρίκνωση της οικογενειακής μονάδας και υποτίμηση του ρόλου της μητέρας. Οδηγούμαστε σε βασικές ανακατατάξεις αξιών, ρόλων και συμπεριφορών. Τον τελευταίο καιρό παρακολουθούμε έκπληκτοι τη βιαία εισβολή στην επικαιρότητα της κοινότητας των ομοφυλόφιλων.
Ζητούν τη νομική, ηθική και κοινωνική αναγνώριση του γάμου των. Με άλλα λόγια ζητούν να διαταράξουν την αρμονία της φύσης να ανατρέψουν το έργο της. Στη γυναίκα έδωσε το ρόλο της μητέρας και την εφοδίασε κατάλληλα για τη σωστή ερμηνεία του ρόλου. Στον άνδρα έδωσε το ρόλο του πατέρα με ανάλογα εφόδια. Απαιτούν και πετυχαίνουν να αντιστρέψουν τους ρόλου. Αυτό δεν είναι εξέλιξη, είναι διαστροφή και η φύση εκδικείται την επέμβαση στο έργο της.
Η οικογένεια περνά σε άλλη δομή με άλλο λειτουργικό πρόγραμμα, διαφορετικό με αυτό που είχε μέχρι χθές, ενώ δεν έχει σβήσει η αίγλη που έχει δώσει στην αληθινή μητέρα η μακροζωία της.