Ο Άγιος Γρηγόριος συνεχίζει να μας ρωτάει αλλά και να μας προβληματίζει. Ποιος θα ξεχωρίζει την επίγεια διαμονή από την επουράνια πολιτεία, την παροικία από την κατοικία, το σκοτάδι από το φως, τη λάσπη του βυθού από τα άγια χώματα, τη σάρκα από το πνεύμα, τον Θεό από τον κοσμοκράτορα διάβολο, τη σκιά του θανάτου από την αιώνια ζωή;
Ποιος θα εξαγοράσει με τα παρόντα το μέλλον, με τον φθαρτό πλούτο τον άφθαρτο, με τα ορατά τα αόρατα;
Μακάριος λοιπόν είναι εκείνος που τα διακρίνει αυτά, χωρίζει με το μαχαίρι του λόγου το καλύτερο από το χειρότερο, ανυψώνεται με την καρδιά του, όπως λέει κάπου ο ιερός Δαβίδ (ψαλμ. 83:6), φεύγει με όλη του τη δύναμη μακριά από την κοιλάδα τούτη της οδύνης, επιδιώκει τα αγαθά που βρίσκονται στον ουρανό, σταυρώνεται για τον κόσμο μαζί με τον Χριστό, ανασταίνεται μαζί με τον Χριστό, ανεβαίνει στα επουράνια σκηνώματα, μαζί με τον Χριστό και γίνεται κληρονόμος της αληθινής ζωής που δεν μεταβάλλεται ποτέ πια.
Ας ακολουθήσουμε τον λόγο, ας επιδιώξουμε την ουράνια απόλαυση, ας απαλλαγούμε από την επίγεια περιουσία.
Ας κρατήσουμε από τα γήινα μόνο όσα είναι καλά, ας σώσουμε τις ψυχές μας με ελεημοσύνες, ας δώσουμε από τα υπάρχοντά μας στους φτωχούς για να γίνουμε πλούσιοι σε αιώνια αγαθά.
Δώσε κάτι και στην ψυχή, όχι στη σάρκα μονάχα. Δώστε κάτι και στον Θεό, όχι στον κόσμο μονάχα. Πάρε κάτι από την κοιλιά και δώσ’ το στο πνεύμα.
Συνεχίζεται
Εμμανουήλ Λιοδάκη ιεροκήρυκος