Οι αρετές ομοιάζουν σύμφωνα με τους Πατέρες, με δρόμους που οδηγούν στη σωτηρία. Όπως υπάρχουν πολλοί τρόποι ζωής, έτσι υπάρχουν και πολλοί τόποι κοντά στο Θεό, που χωρίζονται και μοιράζονται ανάλογα με την αξία του καθενός.
Και άλλος ας ασκήσει τη μια αρετή, άλλος την άλλη, άλλος πολλές μαζί και άλλος όλες, αν βέβαια τούτο είναι δυνατό. Φτάνει μόνο να προχωράει κανείς και να επιδιώκει το ανώτερο, ακολουθώντας βήμα-βήμα Εκείνον που τον οδηγεί καλά και τον κατευθύνει και τον βάζει, μέσα από τη στενή οδό και πύλη, στην απέραντη ουράνια μακαριότητα.
Και αν ο Παύλος, που ακολουθεί κι αυτός το Χριστό, θεωρεί την αγάπη ως την πρώτη και μεγαλύτερη εντολή ως τη σύνοψη του νόμου και των προφητών, το καλύτερο μέρος της θεωρώ πως είναι η αγάπη στους φτωχούς και γενικότερα, η ευσπλαχνία και η συμπάθεια στους συνανθρώπους.
Γιατί τίποτ’ άλλο δεν ευχαριστεί τόσο πολύ το Θεό και τίποτ’ άλλο δεν Του είναι τόσο αγαπητό όσο η ευσπλαχνία. Αυτή, μαζί με την αλήθεια, πηγαίνει μπροστά Του και αυτή πρέπει να Του προ- σφερθεί πριν από την κρίση.
Μα και σε τίποτ’ άλλο δεν δίνεται ως ανταπόδοση από Εκείνον, που κρίνει με δικαιοσύνη και ζυγίζει με ακρίβεια την ευσπλαγχνία, όσο στη φιλανθρωπία η φιλανθρωπία.
Σ’ όλους λοιπόν τους φτωχούς και σ’ εκείνους που για οποιονδήποτε λόγο κακοπαθούν, οφείλουμε να δείχνουμε ευσπλαγχνία, σύμφωνα με την εντολή: “Να μετέχετε στη χαρά όσων χαίρονται και στη λύπη όσων λυπούνται” (Ρωμ. 12:15).
(Συνεχίζεται)
Εμμ. Λιοδάκη, ιεροκήρυκος