Η Ελένη Λαδιά έχει σπουδάσει αρχαιολογία και θεολογία. Έχει ασχοληθεί με όλα τα είδη του πεζού λόγου, μυθιστόρημα, κριτική, μετάφραση, διηγήματα και οι τίτλοι των έργων της καλύπτουν τέσσερεις σελίδες. Για το έργο της υπάρχουν πολλές θετικές κριτικές. Ιδιαίτερα έχει ασχοληθεί η Ελένη Λιντζαροπούλου, ποιήτρια και θεολόγος, και από το βιβλίο της, όπου συγκεντρώνονται οι μελέτες της με τον τίτλο «Η φέγγουσα κόρη» από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ δανείζομαι τον τίτλο του άρθρου μου, γιατί αποδίδει με εξαιρετικό τρόπο εκείνο που χαρακτηρίζει περισσότερο την Ελένη Λαδιά. Και το έργο της και η προσωπικότητά της είναι γεμάτα φως, την διακρίνει στις κριτικές της μελέτες και της επιτρέπει να αναδεικνύει με καθαρότητα βαθιά κρυμμένα νοήματα που αποσαφηνίσουν τα έργα που παρουσιάζει, αλλά και στις πρωτότυπες δημιουργίες της καταθέτει την ψυχή της.
Είχα την χαρά να την γνωρίσω ως προσκεκλημένη στην εκπομπή «Αυτός ο κόσμος ο μικρός ο μέγας» που παρουσιάζαμε στο ΣΚΑΙ Κρήτης με την Κατερίνα Ζωγραφιστού. Είχαμε κάνει αρκετές τηλεφωνικές εκπομπές και με εξέπληξε ευχάριστα, όταν δέχτηκε να έρθει στο Ηράκλειο για να μιλήσει και στο ραδιόφωνο και στη λέσχη ανάγνωσης. Περάσαμε όλοι ιδιαίτερα όμορφα και είδα πόσο ταυτίζεται το έργο της με την προσωπικότητά της. Ένα έργο που αξίζει να διαβάζεται, γιατί η πλούσια επιστημονική της κατάρτιση και ευαισθησία της επιτρέπουν να αποπνέει με χάρη και ευγένεια μια διαφορετική ανθρωπιά.
Δεν ζητά τίποτε και προσφέρει τα πάντα. Σ’ εκείνην οφείλω την κατανόηση και την ανάδειξη της αξίας ενός μεγάλου μας ποιητή, του Δ.Π. Παπαδίτσα, που άδικα δεν έχει εκτιμηθεί όσο αξίζει. Εκείνη είχε συνδεθεί μαζί του φιλικά και μετέφρασαν με άριστο τρόπο του Ορφικούς και Ομηρικούς Ύμνους κατορθώνοντας να αποδώσουν με εμπνευσμένο τρόπο κείμενα ιδιαίτερα δύσκολα.
Στο αυτοβιογραφικό της έργο, ψυχοπνευματικό μυθιστόρημα, όπως το ονομάζει, αποκαλύπτεται με δραματικό τρόπο η αγωνία της και καταθέτει μιαν εμπειρία ζωής που κερδήθηκε με αίμα ισορροπώντας με κόπο, αντλώντας δυνάμεις από μια μεγάλη πίστη στη ζωή και υποτάσσοντας με θυσίες τα οράματα και τις επιθυμίες της σε μιαν αναγκαιότητα που όλους μας υπερβαίνει.
Τελευταία από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ, απ’ όπου έχουν εκδοθεί σχεδόν όλα της τα έργα κυκλοφόρησαν τα «Δοκίμια για τον Ντοστογιέφσκι». Διαβάζοντας μόνο αυτό το έργο αντιλαμβανόμαστε το εύρος των γνώσεων της και την μεγάλη κριτική της ικανότητα. Είναι δοκίμια που γράφτηκαν μέσα σε πολλά χρόνια με διαφορετικές στοχεύσεις. Ιδιαίτερα την απασχολούν οι ήρωες που μας έχει χαρίσει ο τραγικός μεγάλος Ρώσος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής. Εκείνος είναι που στο 19ο αιώνα κατόρθωσε να οδηγήσει το μυθιστόρημα στο υψηλότερο σημείο της τέχνης. Αν ο Τολστόι έρχεται από το έπος ο Ντοστογέφσκυ εκπορεύεται από την αρχαία και τη σαιξπηρική τραγωδία.
Μας τρομάζουν οι ήρωές του με την αθωότητά τους και η ικανότητα του συγγραφέα να ανασκάβει τα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Ο παραλληλισμός με τον Νίτσε είναι απολύτως επιτυχημένος. Και οι δυο ήταν μορφές τραγικές, όπως καθαρά δείχνει η Ελένη Λαδιά. Η διαφορά είναι ότι ο Ντοστογιέφσκι μετά τη γραφή κάθε έργου του επέστρεφε στην πραγματικότητα, ενώ ο Νίτσε έχασε την επαφή αυτή. Η Ελένη Λαδιά γνωρίζει καλά τη δυσκολία της λογοτεχνικής γραφής και όλα της τα κείμενα αποπνέουν το άρωμα μιας ώριμης κριτικής συνείδησης που σήμερα δυστυχώς δεν αφθονεί αντίθετα με τις θεωρίες που κάθε μέρα ξεφυτρώνουν από διάφορες σχολές δημιουργικής γραφής.
Η ανάγνωση του Ντοστογιέφσκι με συνοδεύει από την εφηβεία μου. Τώρα που τον ξαναδιαβάζω με τα γυαλιά πρεσβυωπίας και με τις εμπειρίες μιας ζωής, κατανοώ τη μεγάλη του προσφορά, αλλά και γιατί λιποθύμησε, όταν νέος σ’ ένα σαλόνι είδε μια πανέμορφη κόμισσα και φυσικά, γιατί πίστευε ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.
Το κείμενό μου είναι ένα μικρό αντίδωρο στην Ελένη Λαδιά για όση χαρά μου έχει προσφέρει με τα έργα και την φιλία της.