Η πρόσκαιρη ζωή μας μοιράζεται, εκτός των άλλων, ανάμεσα στην ευτυχία, τη δυστυχία και την απελπισία, άσχετα με την ηλικία και τα οικονομικά μας. Η ευτυχία είναι χαρούμενη ζωή που δημιουργούν ευχάριστα γεγονότα. Διακρίνεται σε προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική. Το αντίθετο είναι η δυστυχία, που την προκαλούν αρνητικά και δυσάρεστα γεγονότα. Βάσανα, στερήσεις και συμφορές.
Ο δυστυχής πονεί και υποφέρει. Εχει προσωπικό μαρτύριο. Αντίθετός του είναι ο ευτυχής.
Ανασχετικός φραγμός της ευτυχίας είναι ο καταναλωτισμός. Χώρες που αυξάνουν τα οικονομικά τους αυξάνουν και τις επιθυμίες για περισσότερα υλικά αγαθά. Τα χρήματα είναι βασική ανάγκη στη ζωή των ανθρώπων όμως δεν παίζουν βασικό ρόλο στην ευτυχία. Πολλοί πλούσιοι είναι δυστυχισμένοι και πολλοί φτωχοί ευτυχισμένοι. Οι ανεξέλεγκτες επιθυμίες γεννούν πλεονεξία και φραγμό στα όνειρα της ευτυχίας.
Την ευτυχία καλλιεργούν και εδραιώνουν οι σχέσεις αγάπης της οικογένειας και κοινωνίας. Η οικογένεια είναι το ασφαλέστερο καταφύγιο των παιδιών και των νέων. Εκεί αν υπάρχουν πραγματικά πρότυπα, μεγαλώνουν οι “Ανδρείοι” κατά το Σωκράτη. Αυτοί που ελέγχουν απόλυτα το φόβο και δεν τον αφήνουν να παραλύει τις φυσικές και ηθικές τους δυνάμεις.
Εκεί τα πρότυπα των γονέων, παππούδων και γιαγιάδων κάνουν τα θαύματα και γεννούν την ευτυχία. Δυστυχώς, η μεγάλη οικονομική και ηθική κρίση στην πατρίδα μας πάει να διαλύσει αυτό το καταφύγιο. Εχει διαλύσει οικογένειες με τις απολύσεις, την ανεργία και τη φτώχεια. Τα παιδιά αυτών των οικογενειών μεταφέρουν στα σχολεία τα οικογενειακά τους δράματα.
Οι τραυματισμένες ψυχές τους, συνήθως, δημιουργούν την ενδοσχολική βία. Η επιθετικότητα είναι η άμυνά τους. Όλες οι έρευνες δείχνουν ότι τα περιστατικά βίας είναι αποτέλεσμα οικογενειακών προβλημάτων. Είναι αποτέλεσμα κακών σχέσεων γονέων και παιδιών, δασκάλων και μαθητών. Οι φυλακές ανηλίκων είναι γεμάτες. Εχομε αναρωτηθεί εμείς οι γονείς και δάσκαλοι για τις ευθύνες και παραλείψεις μας; Για τη δυστυχία και όχι την ευτυχία των παιδιών μας;
O έγγαμος βίος ευνοεί την ευτυχία, όπως λένε οι ειδικοί, γιατί γεννά περισσότερη ασφάλεια, προπαντός στα γηρατειά. Οι ηλικιωμένοι κοντά στα παιδιά και εγγόνια τους, νιώθουν χαρά, ασφάλεια και ευτυχία. Έχουν εμπειρίες από μπόρες και θύελλες που έζησαν και ξέρουν τι στόχους να βάζουν στη ζωή τους. Στην πατρίδα μας υπάρχει ακόμα η όμορφη παράδοση με την προσπάθεια των γονέων κάτι να φτιάξουν και ν’ αφήσουν στα παιδιά τους. Οι πιο ευτυχισμένοι όμως άνθρωποι είναι αυτοί που πιστεύουν. Εχουν περισσότερα θετικά συναισθήματα. Η πίστη στο Θεό και τη ζωή μετά θάνατο δίδει νόημα στην ύπαρξή μας.
Δίδει αισιοδοξία και άψογες συμπεριφορές. Δίδει αγάπη και σβήνει τα πάθη από τις καρδιές των ανθρώπων.
Γεννά ευτυχία και μακροζωία. Με το πρόβλημα ευτυχίας ασχολήθηκε και ο Πασκάλ. “Τα πάθη” έλεγε “οδηγούν σε εσφαλμένες εκτιμήσεις για την αξία των πραγμάτων και την ευτυχία. Με το νου και τη βούλησή του όμως μπορεί ο άνθρωπος να ελέγχει τα πάθη του”. Έκαμε δε και την εξής παρατήρηση: “Μόλις οι άνθρωποι που κυνηγούν κάτι να κατακτήσουν και το κατακτούν η ευτυχία διαρκεί λίγο. Την άλλη μέρα είναι σε ανία που μπορεί να γίνει απελπισία” (εφημ. “ΤΟ ΒΗΜΑ” 11-9-2005).
Το πρόβλημα της απελπισίας είναι μεγάλο στην πατρίδα μας. Από τα σφάλματα των πολιτικών και τα δικά μας ξεκίνησε ο κατήφορος. Οι αυτοκτονίες καταμαρτυρούν την τραγική κατάσταση. Απελπισία είναι η έλλειψη ελπίδας, που όλοι έχομε ανάγκη.
Μ’ αυτή αναπνέομε και ζούμε. Χωρίς αυτή ο ψυχικός μας κόσμος πεθαίνει απο ασφυξία. Η ελπίδα είναι τ’ οξυγόνο του. Απελπισία είναι η απογοήτευση, αποθάρρυνση και απόγνωση μπροστά σε συμφορές και αδιέξοδα. Είναι η ανικανότητα να σκεφτεί κανείς λογικά και καθαρά.
Είναι η εμμονή ν’ απολαμβάνει τον πόνο του, στο μεγαλύτερο βαθμό. Είναι το γκρέμισμα της εσωτερικής γαλήνης και ισορροπίας και η αδυναμία να εκμεταλλευτεί ευκαιρίες που του προσφέρει η ζωή να ξαναβρεί το δρόμο του. Ο απελπισμένος χάνεται και εκεί ακόμα που με λίγη προσπάθεια μπορούσε να σωθεί. Φταίει η παράλυση των φυσικών και ηθικών του δυνάμεων.
Ο απελπισμένος είναι εντελώς ανίκανος να δραπετεύσει από τα διέξοδα. “Είναι σα να υπάρχει δίπλα του πηγή με κρυστάλλινο νερό να διψά και να λέει: Εγώ θα μείνω εδώ να πεθάνω της δίψας”. Αυτά σημειώνει ο βασιλιάς της απελπισίας Χιούμπερ Σέλμπι, αφού βγήκε από τα διέξοδα των ασθενειών, φυλακίσεων, ναρκωτικών και συγκρούσεων με τη δύναμη της αγάπης. “Η αγάπη, τόνιζε, μεταμορφώνει τον άνθρωπο και τον κάνει υπεύθυνο να μεταμορφώνει όσους περισσότερους συνανθρώπους μπορεί” (εφημ. “ΤΟ ΒΗΜΑ” 5-8-2001).
Ο άνθρωπος που αγαπά πραγματικά, όπως μας λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας μας, είναι κοινωνικός. Συνεργάζεται, συνομιλεί, συνεορτάζει, συμπάσχει και συμπορεύεται. Ο αντίθετος είναι ακοινώνητος, νευρικός, φοβισμένος, δειλός, απελπισμένος και ικανός για όλα. Αυτή η αγάπη είναι ο μεγαλύτερος ψυχοθεραπευτικός παράγοντας. Αυτή έχουν ανάγκη οι άνθρωποι, προπαντός εμείς οι Έλληνες. Μ’ αυτή ας οπλιστεί η παιδεία μας για να μεταμορφωθεί η πατρίδα.