Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται ξανά μπροστά σε νέες προκλήσεις, ειδικά μετά το αποτέλεσμα των πρόσφατων ιταλικών εκλογών, με την κατάσταση να φαίνεται πως διαχέεται και έξω απ’ τα σύνορα της Ιταλίας. “Ακυβέρνητη χώρα” ήταν ο τίτλος κάποιας μεγάλης εφημερίδας, ο οποίος περιέγραφε την δημιουργηθείσα πολιτική κατάσταση που επικρατεί μετά τις τελευταίες εκλογές της Κυριακής!
Βεβαίως η γειτονική μας χώρα μάς είχε συνηθίσει όλες τις παρελθούσες δεκαετίες, είναι αλήθεια, σε τέτοιου είδους “ακυβερνησίες”, αλλά η παρούσα φαίνεται πως αποτελεί ειδική εξαίρεση, κι αυτό γιατί αφενός θα χρειασθούν προχωρημένες πολιτικές ενέργειες ώστε να συγκροτηθεί βιώσιμη κυβέρνηση και για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο δημιουργίας μακράς πολιτικής αστάθειας – για μερικούς ίσως απαιτηθεί νέα προσφυγή στις κάλπες – και αφετέρου επηρεάζει και ταρακουνά κατά κάποιο τρόπο το αρκετά ευαίσθητο σε κλυδωνισμούς τον τελευταίο καιρό ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Ο κύριος λόγος για όλα αυτά τα αναγραφόμενα, είναι τα αποτελέσματα τα οποία έρχονται κατάφωρα σε αντίθεση με κάποιες από τις έως τώρα ευρωπαϊκές επιλογές, κυρίως του παλιού ιταλικού πολιτικού κατεστημένου. Πλειοψηφία που να μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση, όπως άλλωστε αναμενόταν, δεν προέκυψε, αλλά κάποια μηνύματα είναι αρκούντως σαφή τόσο εντός όσο και εκτός της χώρας, και κυρίως προς την κατεύθυνση της ευρωπαϊκής ένωσης.
Έτσι για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους και ειδικότερα με τους αριθμούς τους, οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί που μεσουρανούσαν έως τώρα στον πολιτικό ουρανό της γείτονος, τουτέστιν οι Δημοκρατικοί του Ματέο Ρέντσι και η Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, υπέστησαν βαρύτατες απώλειες (19% και 14% αντιστοίχως), με αποτέλεσμα να μην μπορούν να συγκροτήσουν ένα βιώσιμο κυβερνητικό σχήμα, γνωστού όντος ότι έως τώρα η συνολική τους δύναμη, σύμφωνα με τις προηγούμενες πάντα εκλογές του 2013, ανερχόταν σε 47%.
Έτσι, πρακτικά, περνούν σε δεύτερη μοίρα στις δρομολογούμενες πολιτικές εξελίξεις, όπως άλλωστε και οι ηγέτες τους, οι οποίοι κατά πάσα πιθανότητα θα αποχωρήσουν από την πολιτική σκηνή της Ιταλίας, για διαφορετικούς ο καθένας λόγους. Στη διπλανή όχθη, πρώτο κόμμα στην πολιτική σκηνή ανεδείχθη το Κίνημα των Πέντε Αστέρων (32,6%), ενώ δίπλα του βρίσκεται η Λέγκα του Βορρά (17,6%), δύο κόμματα δηλαδή έντονα λαϊκιστικά, εθνικιστικά, αντιευρωπαϊκά, τα οποία ενσωματώνουν σε μεγάλο βαθμό, πολυποίκιλα ακροδεξιά στοιχεία και χαρακτηριστικά.
Στην ουσία είναι δύο πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι βρίσκονται κατηγορηματικά αντίθετοι στις επιλογές και επιταγές του ιερατείου των Βρυξελών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι πιθανόν να ζητήσουν και δημοψήφισμα για την περαιτέρω πορεία της χώρας τους στα πλαίσια πάντοτε του ευρωπαϊκού οικοδομήματος ή ίσως ακόμα και ρήξη με αυτό. Εν τέλει, οι Ματέο Σαλβίνι και Λουίτζι ντι Μάιο είναι οι αναδεικνυόμενες πολιτικές μορφές οι οποίες όμως δεν θα επηρεάσουν μόνο τη ζωή της Ιταλίας αλλά και ολόκληρης της Ε.Ε., αν βασιστούμε τουλάχιστον στις έως τώρα εξαγγελίες τους.
Όπως και να εξελιχτούν, όμως, τα πράγματα στο εσωτερικό της χώρας ετούτης, οι Ευρωπαίοι εταίροι πήραν ένα συνταρακτικό μήνυμα και απ’ εδώ, και για το οποίο πρέπει να ομολογήσουμε ότι το Βερολίνο, οι Βρυξέλες, το Παρίσι και η Φρανκφούρτη, τουτέστιν το ευρωπαϊκό ιερατείο και τα κέντρα των εφαρμοζόμενων πολιτικών τους, έχουν σχεδόν ακέραιη την ευθύνη.
Κρίνοντας από τις προεκλογικές τους δηλώσεις, δεν θα έπρεπε να είμαστε αισιόδοξοι για το μέλλον ετούτης της περίεργης από πολλές πλευρές ένωσης ευρωπαϊκών κρατών. Έτσι, πιθανόν μετά το περιβόητο Brexit που ακόμα ταλαιπωρεί πολλούς ποικιλοτρόπως, θα προστεθεί κατά πάσα πιθανότητα ένας ακόμα πονοκέφαλος και μάλιστα μεγαλύτερος!
Γιατί η Ιταλία είναι βασικός κορμός της Ευρώπης, και όχι όπως τα βρετανικά νησιά τα οποία ποτέ από ιστορικής πλευράς δεν ήταν μέσα στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και μάλιστα ούτε το θέλησαν ούτε το επιδίωξαν ποτέ να γίνουν αναπόσπαστο μέρος.
Τώρα, η Ε.Ε. πρέπει να δει για άλλη μια φορά και να λάβει σοβαρά υπόψιν της, αν το καταφέρει φυσικά, κάποιες καινούργιες παραμέτρους, που δημιουργήθηκαν στο εσωτερικό της. Και κάποια στιγμή να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ότι για την άνοδο των ακραίων, των ακροδεξιών και των αντισυστημικών στοιχείων στις χώρες του κόλπου της είναι υπεύθυνη αποκλειστικά αυτή και οι πολιτικές της! Γιατί οι πολίτες της ήδη το γνωρίζουν καλά!