Ο πρόεδρος Μακρόν είχε εξαρχής υποστηρίξει ότι για να υπάρξει Ε.Ε. πρέπει να αποβάλλομε τις εθνικιστικές οικονομικές μας συνήθειες. Η κ. Μέρκελ ασμένως έτρεξε να αποδεχτεί την πρόταση αυτή.
Άλλωστε αυτό δεν ήταν κάτι καινούργιο, είναι η πεμπτουσία της προσπάθειας που αρχίζει από τη διακήρυξη του Σουμάν το 1950 για να καταλήξει στη συνθήκη του Μαάστριχ το 1993 με την ίδρυση της Ε.Ε.
Την εξέλιξη αυτή ως γνωστόν επέβαλαν οι συνέπειες των δυο Παγκοσμίων πολέμων και τα αίτια που τους προκάλεσαν. Οι ανταγωνισμοί.
Το κοινό νόμισμα το 2002 δημιουργεί ελπίδες, για πολλούς βεβαιότητες, πως το όνειρο της συν-ομοσπονδοποίησης ή ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης έχει πάρει τον δρόμο της πραγματοποίησης.
Όμως δυστυχώς οι καλές προθέσεις δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθούν όταν αυτοί που καλούνται να συμμετέχουν στην υλοποιήση τους στερούνται των ιστορικών γνώσεων και βιωμάτων, που αιματοκύλησαν δύο φορές τον εικοστό αιώνα την υφήλιο.
Αναφέρομαι βέβαια, για να είμαι όσο γίνεται πιο σαφής, σε όλους εκείνους που σηκώθηκαν από την άνεση που τους προσέφεραν τα εβδομήντα χρόνια ειρήνης για να σαμποτάρουν τη μεγαλύτερη και ευγενέστερη ιστορική προσπάθεια των ευρωπαϊκών λαών.
Ας δούμε όμως τα πράγματα από λίγο πιο κοντά.
Πιο είναι το κυρίαρχο στοιχείο στην ανθενωτική επιχειρηματολογία; Οι οικονομικές ανισότητες μεταξύ των κρατών και ως εύλογο επακόλουθο το Γερμανικό οικονομικό σύστημα και κοινωνικό μοντέλο.
Και οι δύο αυτές αιτιάσεις κατά τη γνώμη μου είναι αίολες και προσχηματικές.
Για μεν τις οικονομικές ανισότητες είναι γνωστό πως έγιναν και γίνονται προσπάθειες να εξισορροπηθούν. Δόθηκαν παρά πολλά χρήματα, με τα διάφορα προγράμματα, για να υπάρξει ανάπτυξη, εκσυγχρονισμός και η αναγκαία σύγκλιση των οικονομιών των κρατών μελών της Ε.Ε.
Στο άρθρο του φίλου μου Λευτέρη Ζούρου που δημοσιεύτηκε στην “Πατρίδα” στις 26-5 2018 “τα μεγάλα Α-λφα που μας λείπουν” υποδεικνύεται ο δρόμος που καθιστά δυνατή την κοινή περπατησιά με τους πραγματικά προοδευτικούς λαούς της ηπείρου μας.
Αξίζει λοιπόν να δούμε, τι είναι αυτό το περιβόητο Γερμανικό μοντέλο το οποίο από τους εραστές του “ωχ αδελφέ” χρησιμοποιείται σαν φόβητρο, και που σε ακραίες τοποθετήσεις φθάνει τα όρια του ρατσισμού.
Μα δεν είναι τίποτε άλλο από την εφαρμογή των όσων αναφέρει στο άρθρο του ο κ. Ζούρος , δηλαδή αριστεία –αξιολόγηση- αξιοκρατία.
Το έχω βιώσει και ως εργάτης και ως μηχανικός. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην κριθούν οι ικανότητες του εργαζομένου σε όποιο πόστο και επίπεδο της παραγωγικής διαδικασίας και εάν απασχολείται, και με βάση αυτές να επιλεγεί το είδος της εργασίας που θα αναλάβει.
Η εφαρμογή λοιπόν των τριών Α, είναι τα γενεσιουργά αίτια των επόμενων δύο του κ. Ζούρου, ανάπτυξη απασχόληση!
Είναι μόνο αυτά; Όχι. Είναι και η πολιτική πρόβλεψη και μεθοδολογία. Παραδείγματα:
Θυμάμαι το 1990 όταν κατέρρευσε ο άλλος κόσμος, ο ανατολικός, πόσο μεθοδικά και με ελάχιστους κραδασμούς άρχισε και επετεύχθη, η όσμωση δύο ακραίων σε αντιλήψεις και συνήθειες κόσμων, στην ίδια πατρίδα.
Θυμάμαι τον συναγερμό της πολιτικής τάξης όταν είχε αρχίσει η αποβιομηχάνιση της Κεντρικής Ευρώπης, ως επακόλουθο των φθηνών εργατικών χεριών που προσφερόταν στην Εγγύς και Άπω Ανατολή.
Θυμάμαι, όταν οι χώρες της Άπω Ανατολής από χώρες υπεργολαβικών εργασιών, μετατρέπονται σε χώρες παραγωγής τεχνολογίας τον συναγερμό που σήμανε όχι μόνο στα Πανεπιστημιακά ιδρύματα και στα επιμελητήρια, αλλά κυρίως στην πολιτική τάξη για να ανακτηθεί το χαμένο έδαφος και να μη μετατραπεί η Ευρωπαϊκή Ήπειρος σε δεύτερης κατηγορίας οικονομική και πολιτική δύναμη.
Ξέρω πως οι διαπιστώσεις αυτές, ξεφεύγουν από τις βολικές θέσεις πολλών συμπατριωτών μας που βολεύονται στην ιδέα πως, τα αίτια του κακού βρίσκονται πάντα στον υπονομευτή γείτονα!
Όμως πρέπει να γίνει πια κατανοητό ότι δεν πρόκειται να σταθούμε όρθιοι εάν δεν στηριχτούμε επί του πραγματικού.
Υ.Γ.
Η βόμβα μεγατόνων που λέγεται Ιταλία, όπως σωστά χαρακτηρίζεται, βρίσκεται σε ανάφλεξη. Η παράνοια και εδώ έχει κτυπήσει κόκκινο!
Η στάση του προέδρου κ. Ματαρέλα να μην δεχθεί ως υπουργό Οικονομικών έναν δεδηλωμένο αντί-ευρωπαίο πολιτικό είναι πράξη υψηλού δημοκρατικού ήθους και πατριωτισμού.