“Τίποτε πια δεν απαγορεύεται αφού το ήθος έχασε τα υποστηλώματά του”
(Ε. Παπανούτσος)
Έχουν περάσει 10ετίες από την εποχή του αείμνηστου Ε. Παπανούτσου και οι εκάστοτε υπουργοί Παιδείας και μάλιστα της ίδιας κυβέρνησης πειραματίζονται επικίνδυνα στον βασικό φορέα της παιδείας, την εκπαίδευση. Οι λόγοι κομματικοί και ιδεολογικοί. Μια πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση για να επιτύχει χρειάζεται διάρκεια χρόνου τουλάχιστο μιας γενιάς με τις αναγκαίες συμπληρώσεις και διορθώσεις. Με την αναγκαία συναίνεση των κομμάτων και όχι τις αντιπαραθέσεις και αθυροστομίες που παρακολουθούμε κι ακούμε στη Βουλή.
Μια πραγματική μεταρρύθμιση θα πρέπει ν’αναφέρεται σε προγράμματα, εποπτικά μέσα και προπαντός στην κατάρτιση και επιμόρφωση των εκαπιδευτικών για να είναι πραγματικοί “παιδαγωγοί”. Να αγγίζουν τις καρδιές των μαθητών και να μεταδίδουν πραγματικές και όχι ξερές γνώσεις.
Να καλλιεργούν και διαπλάθουν τον χαρακτήρα, την κριτική σκέψη και την ευγενή άμιλλα μεταξύ των μαθητών χωρίς αντιπαλότητα ή χρήση αθέμιτων μέσων. Το ήθος δεν διδάσκεται με τη μετάδοση γνώσεων μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας. Ο χαρακτήρας πλάθεται με τη ζωή και το παράδειγμα. Με το διάλογο και την κοινωνία μεταξύ των προσώπων. Μόνο έτσι καλλιεργείται καλύτερος κόσμος. Μόνο έτσι ελευθερώνεται ο άγραφος νόμος της καρδιάς μας, η αγάπη, η μοναδική πραγματικότητα του κόσμου, που γεννά όνειρα, ιδανικά και πίστη στους συνανθρώπους.
Αυτή την υπεύθυνη εθνική παιδεία έχομε ανάγκη σήμερα για να μεταμορφωθούμε. Για να βγούμε από την ταπείνωση, τη μεγάλη κρίση, και να ξημερώσει η αναστάσιμη μέρα. Αυτό τ’ όνειρο όμως για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται την επανάσταση “των συνειδήσεων” που έλεγε ο μακαριστός, πρώην Κισσάμου και Σελίνου, Κυρός Ειρηναίος. Να πιέζει ανυποχώρητα ο λαός τους κυβερνώτες, να σταματήσουν την ψυχική του ερήμωση με τα καμώματά τους. Δεν μπορεί να πονεί ο λαός με τους δυσβάστακτους άμεσους κι έμμεσους φόρους.
Με την ανεργία και τη φυγή των νέων μας στην αλλοδαπή. Με τους κουκουλοφόρους, αναρχικούς, κλέφτες και απατεώνες δίπλα του. Με τον κίνδυνο του δημογραφικού μας προβλήματος που δείχνει μελλοντικό μας αφανισμό. Δεν μπορεί ν’ αναστενάζει ο λαός μ’ αυτά τα προβλήματα και να παρακολουθεί αντιπαραθέισες στη Βουλή για τις παρελάσεις, τους σημαιοφόρους και παραστάτες. Για κατάργηση εκδηλώσεων, συμβόλων και παράδοσής μας.
Απάντηση σ’ αυτούς τους αποπροσανατολισμούς και στους εμπνευστές τους δίδει με άρθρο της στην εφημερίδα “Ριζοσπάστης” (6-11-2005) η κ. Βασιλεία Παπαρρήγα, κόρη της πρώην Γ.Γ. του ΚΚΕ.“Κατοχικές δυνάμεις και δεδοτικές κυβερνήσεις, γράφει, προσπαθούν να καταστείλουν τους εορτασμούς των εθνικών μας επετείων και τη σημαία. Και οι δύο επέτειοι, 25ης Μαρτίου και 28ης Οκτωβρίου είναι σύμβολα μνήμης, απελευθερωτικών εξεγέρσεων. Είναι κορυφαίες και κρίσιμες νίκες του ελλνικού λαού, με πολύχρονες μάχες και θυσίες για την ύπαρξη και ανεξαρτησία του. Μ’ αυτές τις θυσίες κέρδισε τη σημαία του, τον εθνικό του ύμνο και την παράδοσή του”.
“Η πρόταση του Συνασπισμού, συνεχίζει, να καταργηθούν οι παρελάσεις των μαθητών και να γίνονται οι εκδηλώσεις σε κλειστούς χώρους, είναι επιχειρήματα της άρχουσας τάξης που επιδιώκει την κατάργηση των εκδηλώσεων, του Πολυτεχνείου και της Πρωτομαγιάς, στο όνομα της νέας τάξης πραγμάτων.
Ο Θεός έχει προικίσει τον άνθρωπο με πολλά τάλαντα, χαρίσματα που αναφέρονται στην υγεία του σώματος και της ψυχής. Αυτά τα χαρίσματα πολλαπλασιάζονται και ευεργετούν μόνο με την εργασία.
Στην παραβολή των ταλάντων, η εργατικότητα των δύο πρώτων δούλων διπλασίασε τα χαρίσματα και κέρδισαν τον έπαινο. Ο τρίτος, ο οκνηρός δούλος έκρυψε και δεν πολλαπλασίασε τα χαρίσματά του.
Με την οκνηρία του θανάτωσε τα όργανα της ψυχής και τιμωρήθηκε. Η εργασία, σωματική και πνευματική, ο κόπς και μόχθος, είναι προϋπόθεση της ομαλής λειτουργίας των οργάνων της ψυχής, προπαντός της ελευθερίας. Η οκνηρία είναι σκλαβιά, γιατί θάβει το “κατ’ εικόνα” που είναι το φως στο δρόμο της ζωής μας. “Η άσκηση και η απόλυτη αφιέρωση σε δημιουργικό έργο είναι χρέος και σωτηρία μαζί, για τον κάθε άνθρωπο” έλεγε ο Καζαντζάκης. Η δε λαϊκή σοφία: “Οι μεγάλοι δημιουργοί δεν δουλεύουν επειδή εμπνέονται, αλλά εμπνέονται επειδή δουλεύουν”.
Η αξιολόγηση μαθητών και εκπαιδευτικών δεν είναι τιμωρία. Είναι να φανεί αν κάνουν καλά τη δουλειά τους.Αν εργάζονται και προσφέρουν. Αν ανεβαίνουν στον ανήφορο. Αν είναι άξιοι εργάτες της πολιτείαςΧωρίς αξιολόγηση έχομε ισοπέδωση και αναξιοκρατία. Βράζομε όλοι στο ίδιο καζάνι, με την εντιμότητα και εργατικότητα να θεωρούνται ξεπερασμένες αξίες από τους “προοδευτικούς”. Η ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας χρειάζεται την κρίση, τον έλεγχο και την αξιολόγηση. Χωρίς αυτά ευθύνες δεν έχομε για τίποτε. Ας σταματήσομε το παραμύθι, πως ενεργούμε και νομοθετούμε για τους φτωχούς και αδύνατους. Οι φτωχοί μαθητές δεν δέχονται να γίνονται σημαιοφόροι και παραστάτες με κλήρωση.
Διαπρέπουν με κόπους και πόνους, παρά τις δυσκολίες, όπως βλέπομε στην πράξη. Το ίδιο και οι αλλοδαποί μαθητές, που με περισσότερες δυσκολίες, γίνονται σημαιοφόροι και παραστάτες. Οι εργατικοί και άξιοι δεν δέχονται αξιώματα με κλήρωση. Δέχονται μόνο σε ισοψηφίες.
*Ο Κώστας Χαρ. Νεονάκης είναι επίτιμος σχολικός σύμβουλος, πρώην πρόεδρος του Παγκρήτιου Συνδέσμου Θεολόγων και του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών Ν. Ηρακλείου, πρώην γυμνασιάρχης και λυκειάρχης