Σε συνθήκες πολλαπλών κρίσεων, σαν κι ετούτες που χαρακτηρίζουν την εποχή μας, η ιστορία επιταχύνει τους κύκλους της. Οι αλλαγές διαδέχονται η μία την άλλη. Είναι κι αυτές απότομες, σαν τις στροφές της ιστορίας.
Οι άνθρωποι δείχνουν ζαλισμένοι και μουδιασμένοι απ’ αυτές τις απότομες στροφές και προσπαθούν να συνέλθουν και να προσανατολιστούν. Δεν είναι όμως καθόλου εύκολο κάτι τέτοιο, σε μια εποχή όπου οι εξαιρέσεις τείνουν να αντικαταστήσουν τους κανόνες.
Δεν είναι εύκολο να ισορροπήσεις και να αντισταθείς μέσα σε μια συνθήκη όπου ο αιφνιδιασμός αποτελεί τον κανόνα και η κανονικότητα την εξαίρεση. Δεν είναι καθόλου εύκολο να αισιοδοξείς όταν αναγκάζεσαι να επιβιώνεις μέσα σε συνθήκες πολλαπλών ματαιώσεων των προσδοκιών.
Αισθάνεσαι διαρκώς ότι ματαιοπονείς και αυτό σε οδηγεί στην απογοήτευση. Νιώθεις ταπεινωμένος, εξαντλημένος και αδύναμος να ακολουθήσεις οποιαδήποτε διαδρομή, αφού όλες σε κρατάνε μακριά από τον προορισμό σου. Μα, και ο ίδιος ο προορισμός φαντάζει ως ουτοπία στην δυστοπική εποχή που ζούμε.
Είναι πολλές οι φορές που αισθάνομαι ότι η ζωή μου είναι σκαρφαλωμένη πάνω σε ένα διάδρομο γυμναστηρίου, όπου όσο και να τρέχω, όσες ταχύτητες και ν’ αλλάζω, βρίσκομαι πάντα στο ίδιο ακριβώς σημείο. Η εξέλιξη λες και αποτελεί πλέον έννοια μονοδιάστατη, που τρέχει πάνω στον άξονα του χρόνου. Ξοδεύουμε τις ζωές μας ακολουθώντας άγνωστες κατευθύνσεις που καταλήγουν συνήθως σε αδιέξοδα.
Φ
Ο ενεργειακός φόβος, ο οικονομικός τρόμος και η γεωστρατηγική ανησυχία κυριαρχούν επί των συναισθημάτων μας.
Την ίδια ώρα, η χώρα βουλιάζει σε έναν τεράστιο βάλτο πολλαπλών αναπάντητων σκανδάλων, με χαρακτηριστικά οριακής πολιτειακής εκτροπής, ενώ η κοινωνία διατρέχει μια περίοδο βαθιάς ηθικής καθίζησης.
Η κυρίαρχη οικονομική τάξη και οι βασικοί πολιτικοί της εκπρόσωποι επέστρεψαν στο προσκήνιο με άγριες διαθέσεις, μαζί και με την αχαλίνωτη λαιμαργία που χαρακτηρίζει το αχόρταγο τέρας της ματαιοδοξίας. Δεν μοιράζουν πια υποσχέσεις. Ούτε καν ψεύτικες. Μόνο προειδοποιήσεις και απειλές εκτοξεύουν καθημερινά, με επιστημονικό τρόπο μάλιστα, για να τις «χωνέψουν» ακόμα και οι πιο «δύσπεπτοι» πολίτες. Στην προσπάθεια αυτή συνδράμουν ουσιαστικά τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Μας προετοιμάζουν για τα χειρότερα που έρχονται. Για τον τρομακτικό χειμώνα που έχουμε μπροστά μας, περιγράφοντάς τον με τα πιο μελανά χρώματα. Για τον πόλεμο που δεν έχει τελειωμό και που ευθύνεται για όλα τα δεινά του κόσμου. Έναν πόλεμο που απογείωσε τον κλάδο της ενέργειας, αναμένοντας αύξηση κερδών των ενεργειακών κολοσσών κατά 255%, ενώ τα έσοδα προβλέπεται να αυξηθούν κατά 45% σε σχέση με το προηγούμενο έτος, μετά την έναρξη του πολέμου.
Με δικαιολογία τον πόλεμο στην Ουκρανία, και στις πλάτες των πολιτών όλου του κόσμου, οι εταιρείες εξόρυξης και εμπορίου πετρελαιοειδών καταγράφουν φρενήρεις ρυθμούς στην αύξηση των κερδών τους. Για το 2022 αναμένεται να έχουν καθαρά κέρδη ύψους 1,4 τρισεκατομμυρίου δολαρίων, ποσό το οποίο αντιστοιχεί σχεδόν στο ΑΕΠ της Ρωσίας, ή στο διπλάσιο της Σαουδικής Αραβίας, η οποία είναι και ο μεγαλύτερος πετρελαιοπαραγωγός του πλανήτη.
Μας προετοιμάζουν επίσης για τις προκλήσεις που δεχόμαστε διαρκώς εξ’ ανατολών και τις διάσπαρτες απειλές που συμπυκνώνονται στη φράση, «θα έρθουμε μια νύχτα ξαφνικά…». Καλλιεργούν το έδαφος για τις επόμενες εκλογές, που δεν είναι πια τόσο μακριά, αλλά που «φλερτάρουν» με την επικύρωση και συνέχιση της υπάρχουσας κατάστασης, για ακόμα ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Για την πανδημία δεν μας μιλάνε πια. Ποιος ξέρει! Ίσως μ’ αυτήν να ασχοληθούν αργότερα…
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν αφήνει περιθώρια για διεξόδους στους πολίτες.
Η περίοδος που διανύουμε φαντάζει δυσκολότερη, ακόμα κι από εκείνα τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης που προηγήθηκαν. Τότε η αμφιβολία εναλλάσσονταν με κάποια ψήγματα αισιοδοξίας. Όλα τα ενδεχόμενα ήταν τότε πιθανά. Τουλάχιστον αναζητούσαμε να δούμε το φως στην άκρη του «τούνελ». Τώρα βυθιζόμαστε όλο και πιο βαθιά σε ένα «βαρέλι» δίχως πάτο.
Είναι γιατί τα αποτελέσματα εκείνης της κρίσης του «τούνελ» τα βρίσκουμε σήμερα μέσα στο «βαρέλι». Να μην ξεχνάμε ότι, στα χρόνια των μνημονίων, οι Έλληνες πολίτες χρηματοδότησαν μέσα από τις μεγάλες αναγκαστικές περικοπές των αποδοχών τους, τις ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών.
Πού πήγαν όμως όλα αυτά τα χρήματα, αφού σήμερα οι τράπεζες κλείνουν τα καταστήματά τους το ένα μετά το άλλο και οι υπάλληλοί τους έχουν αντικατασταθεί από τα ΑΤΜ και τα μηχανήματα; Μα, εκεί που πήγαν και τα περίφημα «κόκκινα δάνεια»! Στα διάφορα funds των κάθε λογής τυχοδιωκτών «Πάτσηδων», για ένα κομμάτι ψωμί μάλιστα.
Και οι πολίτες, σε τι ωφελήθηκαν άραγε απ’ όλο αυτό το καλά στημένο κόλπο της Ελληνικής χρεοκοπίας; «Κατάφεραν» να τους χορηγούνται (σε όσους χορηγούνται) σήμερα δάνεια με επιτόκιο 5%, όταν τα επιτόκια των καταθέσεων είναι μικρότερα από 0,5%, ενώ τους χρεώνουν με προμήθειες ακόμα και για τις παραμικρές πράξεις.
Εν τω μεταξύ, οι κατακρεουργημένοι μισθοί έμεινα ακούνητοι στα επίπεδα της εξαθλίωσης, κι ας κομπάζουν σήμερα κάποιοι πως η χώρα «τρέχει» με ρυθμούς ανάπτυξης 6%. Την ίδια στιγμή ο πληθωρισμός σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και δεν μιλάμε πια για το επίπεδο διαβίωσης των Ελλήνων, αλλά για την ανάγκη επιβίωσής τους.
Το περίφημο και πολυδιαφημισμένο αυτήν την εποχή «καλάθι του νοικοκυριού», λειτουργεί ως ψευδαίσθηση κοινωνικής πολιτικής που ασκείται από μια κυβέρνηση που αρνείται, όχι μόνο να συγκρουστεί με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, αλλά ακόμα και να τα δυσαρεστήσει.
Ο κόσμος όμως, μέσα στην απελπισία του έχει ανάγκη ακόμα και την ψευδαίσθηση της υποστήριξης, είτε αυτή μπαίνει μέσα σε «καλάθια», είτε μοιράζεται με εμβαλωματικά επιδόματα, είτε διανέμεται υπό μορφή ελαφρύνσεων.
Η κοινωνία μας βρίσκεται σήμερα στο στάδιο όπου η απελπισία εναλλάσσεται με την μοναξιά. Δεν επικοινωνούν πια εύκολα μεταξύ τους οι άνθρωποι και έχουν παραιτηθεί από όλες τις διεκδικήσεις τους. Ζούμε στην εποχή του μεγάλου ενικού. Στην εποχή της απομόνωσης στον εαυτό μας, της εσωστρέφειας και της ομφαλοσκόπησης. Καθείς και το… καλάθι του. Βοήθησε βέβαια σε αυτήν την αποξένωση σίγουρα και η πανδημία.
Όμως, μια τέτοια συμπεριφορά της κοινωνίας, αποτελεί ως έναν βαθμό και αντανακλαστική αντίδραση που προέρχεται από την απογοήτευσής της από παλαιότερες υποσχέσεις που δεν ευδοκίμησαν. Οι πολίτες είναι ταλαιπωρημένοι, εξασθενημένοι και απελπισμένοι και δεν πιστεύουν πια ότι οι συλλογικές δράσεις μπορούν να φέρουν κάποιο αποτέλεσμα στην πράξη.
Μαγικές λύσεις εδώ, δυστυχώς δεν υπάρχουν. Δεν συμμερίζομαι την εύκολη αισιοδοξία της Αριστεράς – που συνεχίζει να αυτοκαταστρέφεται – ότι μπορεί, το γενικό κάλεσμα που απευθύνει για κοινωνικούς αγώνες και συλλογικές δράσεις να λειτουργήσει σήμερα ως απάντηση, αν δεν φροντίσει πρώτα να πείσει την κοινωνία ότι μπορεί κάτι τέτοιο να ακουστεί ως διέξοδος στα προβλήματά της.
Αφού λοιπόν βρισκόμαστε σήμερα μπροστά σε μια συνθήκη ενικού αριθμού, που υπολογίζει εαυτούς αλλά όχι αλλήλους, ας κάνουμε τουλάχιστον μια ειλικρινή συνομιλία με τον εαυτό μας, ο καθένας ξεχωριστά, και ίσως έτσι καταφέρουμε να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας με τον εσωτερικό μας κόσμο.
Να αντιληφθούμε πρώτα εμείς οι ίδιοι την ταξική μας θέση και στη συνέχεια να αναζητήσουμε και τον κοινωνικό μας ρόλο. Γιατί ο ρόλος αυτός υπάρχει, αρκεί να τον ανακαλύψουμε.
https://moschonas.wordpress.com