Λένε πως το κίτρινο χρώμα συμβολίζει το μίσος, τη δειλία, τον πλούτο, τη δόξα, τη φιλοδοξία και την ενοποίηση. Είναι το χρώμα που τονώνει την αυτοεκτίμηση και διώχνει τις φοβίες. Στην υπερβολή του όμως, σύμφωνα πάντα με τους ειδικούς, μπορεί να προκαλέσει ανησυχία αλλά και επιθετικότητα.
Έχω την αίσθηση, για να μην πω την βεβαιότητα, ότι το κίτρινο χρώμα θα συμβολίζει μελλοντικά, τουλάχιστον σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, τη διαμαρτυρία και την οργή των εργαζόμενων απέναντι στην αδικία και την αλαζονεία. Θα είναι το χρώμα που θα φοβίζει και θα απειλεί την όποια ανάλγητη εξουσία.
Η αρχή έγινε από τη Γαλλία. Τη χώρα που ιστορικά «τρέφει» επαναστάσεις.
Το κίτρινο γιλέκο, το οποίο οι οδηγοί υποχρεούνται να διατηρούν στο αυτοκίνητό τους σε περίπτωση ανάγκης, έχει μετατραπεί σήμερα σε σύμβολο αντίδρασης, αντίστασης και διαμαρτυρίας. Οι Γάλλοι εργαζόμενοι που έκαναν χρήση ιδιωτικών μέσων μεταφοράς, άρχισαν να οργανώνονται προκειμένου να διαμαρτυρηθούν μαζικά για την αύξηση στη φορολογία των καυσίμων. Φορώντας τα κίτρινα γιλέκα ξεκίνησαν στις αρχές του Νοέμβρη αυθόρμητα να προβάλουν τη διαμαρτυρία τους, τόσο μέσω της φυσικής τους παρουσίας στους δρόμους της Γαλλίας, όσο και από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Κανένας όμως δεν φανταζόταν πως η συγκεκριμένη διαμαρτυρία, που αρχικά αφορούσε μία κατηγορία εργαζόμενων, θα φούντωνε τόσο γρήγορα και θα εξελισσόταν σε μία ευρύτερη έκφραση οργής για το υψηλό κόστος ζωής πολλών κοινωνικών στρωμάτων.
Άκουσα πρόσφατα κάποιον Έλληνα βουλευτή να εκφράζει την απορία του σε τηλεοπτικό πάνελ, «πως γίνεται μια ασήμαντη (για εκείνον) αύξηση στις τιμές των καυσίμων στη Γαλλία, να προκαλέσει έναν τέτοιο ξεσηκωμό;».
Προφανώς ο εν λόγω κύριος, αγνοεί το γεγονός πως η Γαλλία είναι μία μεγάλη αγροτική χώρα, με πολλά χωριά, κωμοπόλεις, φάρμες, σε μακρινές αποστάσεις και ως εκ τούτου το αυτοκίνητο αποτελεί είδος πρώτης ανάγκης. Η αύξηση όμως στα καύσιμα, όπως όλοι γνωρίζουμε, συνεπάγεται και την αυτόματη αύξηση σε μία σειρά καταναλωτικών προϊόντων επίσης πρώτης ανάγκης.
Να μην απορεί λοιπόν ο βουλευτής αυτός και να μην υποτιμά διόλου τις ανάγκες των εργαζομένων, γιατί μπορεί στο μέλλον να δει το ίδιο «έργο» να «παίζεται» και στη χώρα του!
Το κίνημα πλέον των «κίτρινων γιλέκων», όπως αυτό έχει εξελιχθεί, προσωποποίησε και στόχευσε τη διαμαρτυρία του απέναντι στο πρόσωπο του Εμανουέλ Μακρόν και της οικονομικής πολιτικής του, αποκαλώντας μάλιστα τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας, «Πρόεδρο των πλουσίων».
Σήμερα ο Μακρόν αντιμετωπίζει αναμφισβήτητα τη σοβαρότερη θεσμική κρίση που βίωσε ποτέ η Γαλλία από τον Μάη του’68. Είναι ο μοιραίος άνθρωπος, στη νεότερη ιστορία της Γαλλίας, που πληρώνει το τίμημα της αδικίας και της κοινωνικής ανισότητας.
Ωστόσο, δεν είναι βεβαίως ο Μακρόν και ο μοναδικός υπεύθυνος για την έλλειψη ιδεών, βούλησης, σχεδιασμού και ανάληψης πρωτοβουλιών για την εξισορρόπηση των αδικιών και των ανισοτήτων στη χώρα του. Οι Βρυξέλλες, η Φρανκφούρτη, το Στρασβούργο και το Βερολίνο, έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης για τις εξελίξεις στη Γαλλία, με τις πολιτικές της αυστηρής λιτότητας που υποστηρίζουν και επιβάλλουν σε όλη την Ευρώπη, μέσα από τα εργασιακά μοντέλα δικής τους έμπνευσης.
Από το Ευρωπαϊκό «διοικητήριο», θέλοντας να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία, διαρρέουν στα ΜΜΕ πως πρόκειται για υποκινούμενο και καθοδηγούμενο «όχλο» άσχετων διαδηλωτών, από «σκοτεινές δυνάμεις» μέχρι και από «ρωσικούς δακτύλους». Τα 42 όμως αιτήματα που προβάλλουν τα «κίτρινα γιλέκα» είναι αμιγώς πολιτικά. Αφορούν οικονομικά, κοινωνικά, εργασιακά και πολιτισμικά θέματα, διατυπωμένα μάλιστα με σαφήνεια, ρεαλισμό και προβληματισμό.
Θα πρέπει όμως να γνωρίζουν πολύ καλά, εκείνοι που θα κληθούν μελλοντικά να διαχειριστούν τις τύχες των ανθρώπων, πως τις επαναστάσεις δεν τις δημιουργούν επαναστατικά κόμματα και συνωμοτικές οργανώσεις, αλλά η ίδια η αδικία της κοινωνίας, που την εκφράζει ο εκάστοτε μοιραίος «αχυράνθρωπος» που επιχειρεί να την επιβάλλει.
Απαντάνε στην αδικία μόνο εκείνοι που την πολεμούν με αυθόρμητο τρόπο και δεν αποτελεί έργο μίας μόνο κοινωνικής τάξης. Τη λαϊκή οργή δεν μπορούν να την καταστείλουν ούτε οι 90 χιλιάδες αστυνομικοί του Μακρόν, ούτε οι αθρόες συλλήψεις διαμαρτυρόμενων πολιτών, ούτε και η κατάχρηση δύναμης των σωμάτων ασφαλείας κατά ανυπεράσπιστων μαθητών. Αντίθετα μάλιστα την ενισχύουν με ανυπολόγιστες συνέπειες. Ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσουν είναι να καταστείλουν τα αίτια που την προκάλεσαν.
Το 68% των Γάλλων σήμερα υποστηρίζει το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» και το αναγνωρίζει ως αυθόρμητο κίνημα διαμαρτυρίας και αντίστασης. Αυτή η διευρυμένη λαϊκή αποδοχή είναι ουσιαστικά και η δύναμή του.
Η αξιότιμη διευθύντρια του ΔΝΤ, ενώ έκανε ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό προκειμένου να διογκώσει τη φτώχεια στην Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική, δεν παραλείπει τώρα να εκφράζει τους φόβους της και να προειδοποιεί για τη μελλοντική έλευση μιας νέας, επικίνδυνης για το σύστημά τους, εποχής.
Είναι «η εποχή της οργής» και μόλις έφτασε…!