Μαθαίνουμε από τους επιστήμονες του Διαστήματος, ότι όλοι οι γαλαξίες απομακρύνονται σιγά-σιγά ο ένας από τον άλλον, λόγω της κοσμικής διαστολής του Σύμπαντος. Έτσι επιτυγχάνεται η απομάκρυνση του κινδύνου να έχουμε μια οποιαδήποτε αστρική σύγκρουση.
Αξίζει να σημειωθεί βέβαια πως, ο μέσος όρος των αποστάσεων μεταξύ των άστρων είναι περίπου 40 τρισεκατομμύρια χιλιόμετρα, για να αντιληφθούμε πόσο «κοντά» είναι το ένα με το άλλο. Η απομάκρυνση πάντως συνιστά αναγκαία προϋπόθεση επιβίωσης και αποτελεί ως φαίνεται κανόνα της φύσης.
Από αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορούσε φυσικά να εξαιρεθεί ο άνθρωπος!
Η αναγκαιότητα της ύπαρξης των αποστάσεων για τα ουράνια σώματα αντανακλά και την ανάγκη τήρησης των αποστάσεων των ανθρώπινων σωμάτων, των ατόμων που ολοένα και περισσότερο απομακρύνονται μεταξύ τους. Εδώ βέβαια, με αυτόν τον τρόπο δεν επιτυγχάνεται μόνο η απομάκρυνση του κινδύνου κάποιας σύγκρουσης, που σε κάποιες περιπτώσεις δεν αποκλείεται κι αυτή, αλλά γενικότερα επιδιώκεται έτσι η εξουδετέρωση του φόβου από την ανθρώπινη επαφή, που μόνο κινδύνους μπορεί να εγκυμονεί πλέον.
Η απομόνωση των πλανητών στην μοναξιά του Σύμπαντος, αντικατοπτρίζει την απομόνωση του σύγχρονου ανθρώπου στην μοναξιά της εποχής του. Έτσι αναδεικνύεται και η μοναδικότητα του ατόμου στις σύγχρονες κοινωνίες. Μια μοναδικότητα, που οριοθετείται από την μοναξιά και την απομόνωσή του.
Η απομόνωση αυτή τον καθιστά ευάλωτο σε κάθε εξωτερική απειλή. Γι αυτό και τον βλέπουμε να οχυρώνεται πίσω από τον ένα και μοναδικό παγκόσμιο «Θεό», το χρήμα. Τον μεγάλο ταξικό διαιρέτη των κοινωνιών, τον κοινό παρονομαστή της ανθρώπινης απληστίας. Κάθεται αναπαυτικά μέσα στην «θωρακισμένη» ματαιοδοξία του και απολαμβάνει την ασφάλεια της απόστασης που τον χωρίζει από τους υπόλοιπους θνητούς. Μια προνομιακή απόσταση πολλών… μηδενικών!
Επιδιώκει να περιχαρακώνεται πίσω από ένα σωρό τίτλους, πιστοποιημένες γνώσεις και δεξιότητες, ονομάζοντάς τα όλα αυτά «προσόντα», για να έχει την ψευδαίσθηση πως έτσι δημιουργείται γύρω από αυτόν μια «ασπίδα» προστασίας που θα αποκρούσει τους μελλοντικούς κινδύνους, αλλά και θα ξεγελάει την ανασφάλειά του. Δεν θέλει συμπολεμιστές σε αυτή τη μάχη που καλείται να δώσει στο μέλλον. Θα είναι μόνος του και θα αγωνιστεί για πάρτη του. Φτάνει μόνο να νικήσει. Αρκεί, εκείνος να επιβιώσει.
Μαζεύει μεταπτυχιακά, σταχώνει διδακτορικά, εκπονεί διατριβές, καταχωνιάζει βεβαιώσεις και εμπλουτίζει βιογραφικά, γιατί πιστεύει πως έτσι μπορεί να αντισταθεί στην πολιορκία του από τη ροή του χρόνου και να δώσει νόημα στη ζωή του, διαχωρίζοντας την ύπαρξη από την συνύπαρξη.
Σαν να μην έφτανε όλη αυτή η εσωστρέφεια της εποχής μας, που από μόνη της απομόνωνε τα άτομα, τα διαιρούσε και τα έσπρωχνε να «τρυπώσουν» μέσα στο πιο βαθύ «καβούκι» τους, ήρθε τώρα και ο κορονοϊός να επιδεινώσει πολλαπλασιαστικά την κατάσταση.
Τώρα έχουμε έναν επιπλέον λόγο να απομακρυνθούμε ακόμα περισσότερο, κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας μεταξύ μας. Ακόμα κι εκείνοι που δεν θα συμμερίζονται τον φόβο από μια μελλοντική μόλυνση της κοινότητας, θα αντιδρούν ασυναίσθητα και αυθόρμητα, το ίδιο με όλους τους άλλους, λόγω συνήθειας.
Αν κάτι μάθαμε μέσα σε αυτήν την καραντίνα, αυτό είναι πως πρέπει να κρατάμε τις μεταξύ μας αποστάσεις. Δηλαδή, από μακριά κι αγαπημένοι!
Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε πλέον τον διπλανό μας, ως τον μεγαλύτερο ύποπτο της κοινωνίας μας. Αυτός είναι τώρα ο πιο ικανός να μας προκαλέσει το μεγαλύτερο κακό. Είναι ο «Δούρειος Ίππος» που κουβαλά μέσα του τον «αόρατο εχθρό», έτοιμος να «πολιορκήσει» τον εσωτερικό μας κόσμο. Δεν έχουμε κλειστεί μόνο μέσα στο σπίτι, αλλά και μέσα στον εαυτό μας.
Δεν είμαστε πλέον πολίτες, αλλά υπήκοοι μιας παγκόσμιας δυστοπικής κοινότητας, που ανταλλάξαμε την ελευθερία μας με την ασφάλειά μας! Η αβεβαιότητα που έχουμε για το μέλλον έχει ενισχύσει, εκτός από την καχυποψία μας και εκείνην ακόμα την επιρρέπειά μας σε ένα σωρό συνομωσιολογίες, που όχι μόνο δεν συμβάλουν θετικά πουθενά, αλλά αντίθετα μάλιστα, επιδεινώνουν και επιβεβαιώνουν ακόμα περισσότερο την άγνοιά μας.
Μαθαίνουμε από τις ειδήσεις, ότι μεγάλες αυτοκινητοβιομηχανίες στην Ιαπωνία άρχισαν να κατασκευάζουν προστατευτικές ασπίδες προσώπου, για τους εργαζόμενους στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και όχι μόνο. Η βιομηχανική άμυνα βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη. Αγνοούμε όμως ότι, μια μάσκα, ένα τζάμι, ένα γυάλινο παραπέτασμα που τοποθετείται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, μπορεί να γίνει αυτό, η μεγαλύτερη απόσταση που τους χωρίζει…
Τις μέρες αυτές που διανύουμε, επαναπροσδιορίζουμε τα σύνορα και τις αποστάσεις ανάμεσα σε εμάς και τους γύρω μας. Το κενό και η απέραντη ερημιά που θα νιώθει μέσα του ο μελλοντικός άνθρωπος, θα δημιουργεί μια τεράστια απόσταση, που θα συγκρίνεται μόνο με εκείνη των άστρων!
Για να απογειωθούμε όμως και πάλι για λίγο στο διάστημα, διαβάζουμε ότι το θέμα των γαλαξιακών συγκρούσεων είναι ένα γεγονός που παρατηρείται εδώ και κάποιες δεκαετίες.
Σε τέτοιου είδους συγκρούσεις, οι ανακατατάξεις που προβλέπονται για την «γειτονιά» μας, παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον Λένε, πως σε 750 εκατομμύρια χρόνια, ένας μικρός νάνος γαλαξίας, που σήμερα βρίσκεται εγγύτερα στον αστερισμό του Τοξότη και ανακαλύφθηκε μάλιστα σχετικά πρόσφατα (μόλις το 1994), θα συγκρουστεί με τον δικό μας γαλαξία, ο οποίος (δικός μας) όμως ως μεγαλύτερος θα τον αφομοιώσει.
Η πρόβλεψη αυτή δίνει στο ανθρώπινο γένος μια κάποια ελπίδα αισιοδοξίας, πως έστω και στο μακρινό μέλλον, ίσως να μπορούν να βρεθούν ξανά μαζί δύο σώματα, μηδενίζοντας την αιώνια απόστασή τους, χωρίς όμως να καταστραφούν τα ίδια, αλλά να «σμίξουν» αναπάντεχα, να συγχωνευτούν και να γίνουν ένα!
Αν κοιτάξουμε γύρω μας, τα πάντα είναι ενέργεια που έλκεται και απωθείται με βάση την αρχή του μαγνητισμού. Η έλξη δεν είναι ένας νόμος αλλά η μια άκρη ενός δίπολου. Στην άλλη άκρη βρίσκεται η απώθηση. Αυτοί οι δύο πόλοι είναι οι δύο ιδιότητες του νόμου της βαρύτητας. Οι δυνάμεις της βαρύτητας αφορούν φυσικά και το ανθρώπινο σώμα. Λειτουργεί και αυτό ως ένα δίπολο, με πόλους την έλξη και την απώθηση.
Έλκουμε κάθε τι στο οποίο αφιερώνουμε τη σκέψη μας, ενώ απομακρύνουμε οτιδήποτε αδιαφορούμε γι αυτό. Ας ελπίσουμε, πως ο μελλοντικός άνθρωπος θα ακολουθεί κι αυτός, όπως και ο σημερινός, τους συμπαντικούς κανόνες, αλλά και ότι θα καταφέρει όμως εκείνος να ξεπεράσει κάποια στιγμή τους φόβους και τα κατάλοιπα της μοναξιάς του, μηδενίζοντας έτσι και τη μεγάλη απόσταση που τον χώριζε από τον συνάνθρωπό του.
Ας ευχηθούμε μόνο, η δύναμη που θα υπερισχύει τότε στη φύση, να είναι η έλξη και όχι η απώθηση. Αν ο 21ος αιώνας χαρακτηρίζεται από τους επιστήμονες ως «ο αιώνας των ιών και της κατάθλιψης», τότε η εποχή της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης που διανύουμε, θα καταγραφεί στην ιστορία, ως «η εποχή της μεγάλης απόστασης».