Περιδιαβαίνοντας στην πολύπειρη ιστορία, παρατηρούμε πως στις αρχές του έβδομου αιώνα μ.Χ., η αραβική περιοχή βρισκόταν υπό την απειλή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τη Δύση και της Περσικής από την Ανατολή.
Η απάντηση του αραβικού κόσμου ήταν αναγκαστικά η άμεση πολιτική ενοποίηση των αραβικών φυλών με συνδετικό κρίκο μια μονοθεϊστική θρησκεία στα πρότυπα των δύο προαναφερόμενων και ήδη εγκατεστημένων από καιρό στην παγκόσμια σκηνή.
Ο καινούργιος κόσμος των Χαλιφάτων που ανέτειλε, εκτεινόταν από τον Ινδό ποταμό ανατολικά, μέχρι τον Ατλαντικό Ωκεανό δυτικά, ενώ απείλησε μάλιστα ολόκληρη την Ευρώπη, αφού σε δεδομένη στιγμή έφτασε στα πρόθυρα της Βιέννης.
Όμως γι’ αυτούς, εκείνο το μακρινό 1683, δεν λησμονήθηκε, αλλά κάποτε έπρεπε να συνεχιστεί γιατί θεώρησαν την συγκυρία, ως ταπείνωση! Η συνέχεια υπήρξε καταλυτική. Οι χριστιανοί εξήλθαν νικητές σε σειρά αντεγκλήσεων και συγκρούσεων στα Βαλκάνια, στη Βόρεια Αφρική και σε τμήματα της Ασίας, με σκοπό τον έλεγχο του κόσμου με βάση όχι εθνικά αποκλειστικά κριτήρια, αλλά και θρησκευτικά.
Έτσι εξακολούθησε η πολύπλευρη επιρροή των χριστιανικών χωρών σε σημεία γεωπολιτικής σημασίας του μουσουλμανικού κόσμου, με στρατιωτικές επεμβάσεις όπως οι σχετικά πρόσφατες στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Συρία και στη Λιβύη, οι οποίες στην πραγματικότητα απλώς επιβεβαιώνουν την συνεχιζόμενη ήττα και ταπείνωση των μουσουλμάνων από τους χριστιανούς.
Σήμερα, στο Ισλάμ, ολοένα και περισσότερο ενστερνίζονται την άποψη ότι οι αντιδράσεις τους εντάσσονται στο πλαίσιο της άμυνας και διατήρησης των κεκτημένων αξιών και πολιτιστικών τους διακριτικών σημείων.
Ερωτώμενοι για το χαμηλό οικονομικό επίπεδο που βρίσκονται, η συνήθης απάντησή τους είναι ότι γι’ αυτό σε μεγάλο βαθμό είναι υπεύθυνοι οι δυτικοί, με την γνωστή ευρωπαϊκή και την νεόκοπη αμερικανική αποικιοκρατία.
Οι όποιοι εξτρεμισμοί και δυναμικές ενέργειες σε διάφορα σημεία της Δύσης είναι, γι’ αυτούς, μάλλον θεμιτές αντιδράσεις απέναντι στον δυτικό ιμπεριαλισμό που συνεχίζει να απειλεί ποικιλοτρόπως τα χώματά τους. Συγκρίνουν τα εγκλήματα της Δύσης με εκείνα του μουσουλμανικού κόσμου εναντίον της και διαπιστώνουν τρανταχτές ανισορροπίες.
Όσον αφορά το Ισραήλ, που βρίσκεται στην επικαιρότητα τελευταία, πιστεύουν ακράδαντα ότι παριστά προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσεως, το οποίο εγκατέστησαν μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο οι δυτικοί στην καρδιά του Ισλαμικού κόσμου, συνταράσσοντας και αλλοιώνοντας τις ευαίσθητες γεωπολιτικές ισορροπίες της περιοχής.
Επομένως ο πόλεμος εναντίον του οφείλει να είναι συνεχής με αντικειμενικό και απώτερο σκοπό την πλήρη εξαφάνισή του. Στην πραγματικότητα οι όποιες επιθέσεις της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ σήμερα, βρίσκονται στα πλαίσια αυτού του σκοπού ο οποίος συνεχίζεται ακάθεκτος επί αιώνες, αποσκοπώντας στην ανατροπή της ισχύουσας γεωπολιτικής διευθέτησης.
Όπως έχει διαμορφωθεί τελικά η κατάσταση, το Ισλάμ ενεργεί ποικιλοτρόπως εναντίον της Δύσης. Ο πλέον ακραίος τρόπος είναι οι απρόσμενες επιθέσεις από εξτρεμιστικές οργανώσεις όπως η Χαμάς, η Αλ-Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος, που έρχονται κατά καιρούς στην επιφάνεια, με πιο πρόσφατη αυτή της Χαμάς στο Ισραήλ.
Ο αποκαλούμενος ισλαμικός φονταμενταλισμός έρχεται επικουρικά στην όλη προσπάθεια. Μια πιο πρόσφατη ενέργεια του μουσουλμανικού κόσμου, είναι το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης το οποίο εκμεταλλεύεται την ανάγκη του δυτικού κόσμου για φτηνά εργατικά χέρια κα ανάπτυξη, αλλά φευ, απειλώντας με υπόγειο και ύπουλο τρόπο την συνοχή, ειδικά, των κοινωνιών της Ευρώπης.
Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι το τελευταίο φαινόμενο που αποσκοπεί στην επέκταση και επιρροή σε βάρος της Δύσης, θα ενταθεί έτι περαιτέρω γιατί βασίζεται σε ρωγμές της άμυνας, αλλά και σε αδυναμίες αντίδρασης της ευρωπαϊκών χωρών, ή εφαρμογής συγκεκριμένης πολιτικής απέναντι σε παρεμφερή φαινόμενα.
Οι κοινωνίες της δύσης επιμένουν, αμήχανα, να αφήνουν εκτός νυμφώνος την υπόθεση της θρησκείας και βεβαίως ουδόλως εφαρμόζουν καθολική και ενιαία πολιτική στην παράνομη μετανάστευση. Είναι σχετικά όλα όσα είδαμε στις πρόσφατες ευρωεκλογές, καθώς και όσα διαδραματίζονται μεταξύ των διαφόρων πολιτικών κομμάτων και κοινωνιών στο εσωτερικό της Ευρώπης.
Για το ρόλο της παράνομης μετανάστευσης στην άνοδο των αποκαλούμενων ακροδεξιών κομμάτων σε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο γράφτηκαν αρκετά και θα γραφτούν στο μέλλον περισσότερα.
Για να κλείσουμε την υπόθεση εναντίωσης των μουσουλμάνων απέναντι στο Ισραήλ, ενώ οι μουσουλμανικές κοινωνίες και κοινότητες ανά τον κόσμο, ακόμη και αυτές των Δυτικών χωρών, πήραν το μέρος της Χαμάς, τα περισσότερα κράτη της Μέσης Ανατολής μπορεί κατά βάθος να υποστηρίζουν την Παλαιστίνη, αλλά έξυπνα και τεχνηέντως αφήνουν κάποιες χαραμάδες που αποσκοπούν σε προστασία των δικών τους συμφερόντων, μελλοντικά.
Για την Ευρώπη, ειδικότερα, η νέα ηγεσία οφείλει επιτέλους να συναισθανθεί και να λάβει υπ’ όψιν της στοιχειώδη γεγονότα και τα διαθέσιμα στοιχεία. Να επανεξετάσει την ενιαία πολιτική της στο Ισλάμ, τις σχέσεις που επιθυμεί μαζί του και βεβαίως να ακολουθήσει ενιαία, στιβαρή πολιτική στον κίνδυνο της επαπειλούμενης διάλυσης των δυτικών κοινωνιών, γιατί το μέλλον τους κρίνεται ζοφερό.
Δυστυχώς, όμως, το χαμηλό ειδικό βάρος πολλών εξ’ αυτών των ηγετών, δεν εγγυάται κάτι το ελπιδοφόρο για το μέλλον!
Ο Γεώργιος Νικ. Σχορετσανίτης είναι δ/ντής Χειρουργικής-συγγραφέας