Το ομολογουμένως απρόσμενο αιματηρό και τρομοκρατικό χτύπημα της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ, στις 7 Οκτωβρίου του περασμένου χρόνου, έχει ήδη αποτυπωθεί στην ιστορία ως ένα από τα πολλά παραδείγματα και γεγονότα της αποκαλούμενης σύγκρουσης των πολιτισμών.
Είναι άλλωστε γνωστή η σχέση του κράτους του Ισραήλ με τις γειτνιάζουσες, και όχι μόνο, μουσουλμανικές χώρες, αλλά και της Δύσης γενικότερα με τον απλωμένο γεωγραφικό χώρο του Ισλάμ.
Ένα από τα πολλά επεισόδια που συνέβαλε σημαντικά στην σύγχρονη εκδοχή και αναβίωση της σύγκρουσης των πολιτισμών, υπήρξε αναμφισβήτητα η 11η Σεπτεμβρίου 2001, με την τρομακτική επίθεση στους δίδυμους πύργους στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης.
Μαζί με την Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν, έδωσαν αφορμή να επανασχεδιαστεί ολόκληρη η πολιτική της Δύσης απέναντι στους ακραίους θύλακες τους Ισλάμ, τονίζοντας και λαμβάνοντας σοβαρά υπ’ όψιν όλων τον σημαντικό ρόλο που διαδραματίζει η θρησκεία στο διεθνές γίγνεσθαι και στο πολιτικό σκηνικό.
Όμως ετούτη η σύγχρονη εκδοχή των θρησκευτικών αντεγκλήσεων, έρχεται από πολύ μακρυά. Να υπενθυμίσουμε ότι προ τεσσάρων και πέντε αιώνων στην ήπειρο της Ευρώπης μαίνονταν πολλαπλοί και άγριοι θρησκευτικοί πόλεμοι, οι οποίοι τελικά συνέβαλαν δεόντως και έδωσαν, με την πάροδο του χρόνου, γένεση και διαμόρφωση όχι μόνο στα σύνορα, αλλά και στις σχέσεις μεταξύ αρκετών κρατών.
Οι περισσότεροι, ιστορικοί, πολιτικοί και φυσικά πολίτες κατέληξαν τότε στο συμπέρασμα ότι η θρησκεία αποτελεί απειλή κατά της σταθερότητας και των υποδειγματικών σχέσεων μεταξύ των διαφόρων χωρών.
Και ο εικοστός αιώνας, όμως, δεν ήταν αδιάφορος στο φαινόμενο που συζητάμε, αφού ειδικότερα μετά το πέρας του Ψυχρού Πόλεμου, ο ρόλος της θρησκείας επανήλθε στην επικαιρότητα λόγω των πολλών εκφάνσεων πολιτικής βίας που είχαν ως βαθύτερη αφορμή τις διάφορες θρησκευτικές διαφορές και διενέξεις.
Η Βοσνία, το Σουδάν, η Παλαιστίνη είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της συμπεριφοράς, με κύριο στοιχείο την συνεχή άνοδο του παγκόσμιου ισλαμικού κινήματος.
Η γνώμη και βαθυστόχαστη επιχειρηματολογία του Σάμιουελ Χάντιγκτον επανήλθε για να επιβεβαιώσει, για μια εισέτι φορά, την ενεργό επάνοδο της θρησκείας στην διεθνή πολιτική σκηνή, σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο, με εκ νέου αποσταθεροποιητικές τάσεις να πηγάζουν από τα σπλάχνα της.
Εδώ υπάγονται η αμφισβήτηση της δυτικής κυριαρχίας με πολυποίκιλους αγώνες που αποσκοπούν και στοχεύουν σε ισότιμη κυριαρχία, εναντίωση σε κάθε μορφή αποικιοκρατίας, αγώνες για φυλετική ισότητα, για οικονομική δικαιοσύνη και φυσικά για την πολιτισμική απελευθέρωση.
Ο εκτός της Δύσης ευρισκόμενος κόσμος επιθυμεί να απαλλαγεί από τις όποιες δεσμεύσεις με τη Δύση και να ανασύρει από την αφάνεια την δική του πνευματική ταυτότητα και αυτονομία. Στο ίδιο μήκος κύματος, να προσθέσουμε, δεν βρίσκονται μόνο οι μουσουλμανικές χώρες, αλλά και η Ρωσία με τις δικές της πολύχρονες παραδόσεις και φυσικά αρκετές ασιατικές χώρες.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύπλευρη και πολυμέτωπη διαδικασία που βρίσκεται αντιμέτωπη με το γνωστό κοινό και ομοιόμορφο δυτικό μοντέλο που προσπαθεί να απλωθεί πάνω από τον πλανήτη, τουτέστιν εναντίον της επιχειρούμενης, εδώ και πολύ καιρό, παγκοσμιοποιήσεως.
Κι ενώ σε παλιότερες εποχές ήταν ο χριστιανισμός εκείνος που χώριζε πολίτες, κοινωνικές τάξεις, χώρες και νοοτροπίες, τώρα σε τούτες τις δεκαετίες, ίσως αιώνες, τουλάχιστον, είναι το Ισλάμ αυτό που βρίσκεται απέναντι στην προαναφερθείσα τάξη πραγμάτων.