Με βαθιά θλίψη αποχαιρετήσαμε πριν από 40 μέρες όλοι, γνωστοί και συγγενείς τον αξέχαστο θεολόγο καθηγητή Κώστα Νεονάκη.
Η εκδημία του συγκίνησε και παρόλο που η απουσία του είναι αισθητή, δε θα είναι ποτέ χθες, θα ‘ναι πάντα ένα σήμερα αιώνιο και φωτεινό, γιατί τον νιώθουμε πάντα δίπλα μας, ακούμε τη γλυκιά του φωνή να μας καθοδηγεί, να μας κουμαντάρει να μας ανακουφίζει.
Με ευγνωμοσύνη θα προσφέρομε το όνομά του όχι μόνο οι συνάδελφοί του αλλά και όλοι που είχαν ιδιαίτερους λόγους τιμής και σεβασμού στο πρόσωπό του.
Οι δυσκολίες που συναντούσε στη ζωή δεν τον λύγιζαν, αλλά αντίθετα ατσάλιναν τη θέλησή του. Με το καλό νικούσε το κακό.
Η επικοινωνία του με το Θεό τον όπλιζε με πνεύμα αισιοδοξίας και σύνεσης, βουλής και ισχύος και προχωρούσε χαρούμενος στο δρόμο του καθήκοντος.
Πολλά χαρίσματα του έδωσε ο Θεός: Καλοσύνη, αρχοντιά, γλυκύτητα, δυναμισμό, γενναιότητα, λεβεντιά, αποφασιστικότητα.
Ακλόνητος, άκαμπτος, σταθερός στις αρχές του, απροσπέλαστος στο καθήκον.
Ασάλευτη η πίστη του στην αξιοπρέπεια, με το μεγαλείο της ακατάβλητης θέλησης, με το θάρρος της γνώμης άκαμπτος σ’ οποιασδήποτε μορφής πιέσεις.
Ενδιαφερόταν για τα κοινά και το θεωρούσε υποχρέωσή του.
Οταν τον καλούσαν, να κάνει “σασμούς” και να βοηθά τους αδικουμένους και τους αδυνάτους.
Έκανε άριστη οικογένεια με τη βοήθεια πάντοτε της γενναίας συντρόφισσας της ζωής του της μακαριστής Ριρίκας καμάρωναν τα δυο παιδιά τους, γιατρούς, τον Γιάννη και τη Μαρία, και ευτύχησαν να δουν 4 εγγόνια.
Τα φτωχά μου αυτά λόγια ξεφεύγουν από την καθιερωμένη φόρμουλα μιας απλής νεκρολογίας. Είναι ένας οφειλόμενος αποχαιρετισμός σ’ ένα φίλο και γείτονα 60 και πλέον χρόνων. Αυτά που λέγω τα λέει η καρδιά μου γιατί δεν τα άκουσα, τα γνωρίζω εξ ιδίας αντιλήψεως.
Άφησες μνήμη αγαθή που θα πλημμυρίζει τα βάθη της ψυχής μας.
Η πνοή σου, αύρα δροσερή, θα μας θυμίζει πάντα την αγνή και άδολη ψυχή σου. Ας γονατίσομε μπροστά στην ιερή μνήμη σου. Δεν μπορούμε ν α φθάσομε το μεγαλείο και το ανάστημά σου! Τη σκιά σου μόνο ν’ ακολουθήσομε.