Το smsπου στάλθηκε μαζικά την προηγούμενη εβδομάδα στα κινητά των μαθητών έγραφε κατά γράμμα: «Έκτακτο. Την Πέμπτη 29/11 κάλεσμα για πανελλαδική κατάληψη σε όλα τα σχολεία της χώρας με θέμα εθνικά θέματα, Μακεδονικό, Κατσίφας και Β. Ήπειρος. Μιλήστε όλοι με τα 15μελές σας» .
Δεν έχω καμιά απολύτως διάθεση να σχολιάσω ούτε τις (φανερές) προθέσεις του αποστολέα αυτού του μηνύματος, ούτε και τις συντακτικές του «δεξιότητες» κι ας εμφανίζεται ο ίδιος ως αυτόκλητος υπερασπιστής και τιμητής της εθνικής μας υπερηφάνειας, που κατά την γνώμη του ιδίου απειλείται, υπονομεύεται και ευτελίζεται (Από ποιόν άραγε;).
Δεν μπορώ όμως να μην προβληματιστώ και να μην ανησυχήσω ταυτόχρονα από το γεγονός ότι το 13,9% των Γυμνασίων και των Λυκείων της επικράτειας, που αριθμεί τα 480 σχολεία περίπου, ανταποκρίθηκε θετικά στο εθνικιστικό κάλεσμα.
Δεν μπορώ επίσης να μην εκφράσω την λύπη μου για το θλιβερό σύνθημα που διάβασα σε κάποιο πανό, γραμμένο από χέρι μαθητή κάπου στο βορρά και το οποίο έγραφε: «Η δημοκρατία πούλησε τη Μακεδονία»! Το γεγονός ότι το χέρι του μαθητή ήταν καθοδηγούμενο, δεν καθιστά το αποτέλεσμα λιγότερο θλιβερό!
Ο εμπνευστής ενός τέτοιου συνθήματος δεν μπορεί παρά να έχει κακό σκοπό.
Η στόχευσή του είναι έκδηλη. Χρησιμοποίησε δύο έννοιες με αδιαμφισβήτητη την ελληνική «καταγωγή» τους, στρέφοντας όμως ουσιαστικά την μία ενάντια στην άλλη!
Συγκεκριμένα, επιδίωξε με αυτόν τον τρόπο να στρέψει την «καλή» Μακεδονία ενάντια στην «κακή» δημοκρατία. «Πέταξε» πάνω στη «ζυγαριά» της κοινωνικής συνείδησης την «δημοκρατία» και την «Μακεδονία», σαν δυο κομμάτια ωμού κρέατος προς κατανάλωση, δείχνοντας πόσο «ελαφρύ» είναι το πρώτο και πόσο «βαρύ» το δεύτερο. Χρησιμοποίησε μάλιστα στο σύνθημα κακόβουλα και κακόπιστα τη λέξη «πούλησε», επιδιώκοντας έτσι να προβάλει την «συναλλαγή», τον «δόλο», την «κατάχρηση» και την «ανιδιοτέλεια» ως χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ίδιας της δημοκρατίας. Επιθυμητό αποτέλεσμα ήταν προφανώς η αποδόμηση της έννοιας της δημοκρατίας.
Το συγκεκριμένο σύνθημα όμως δεν στέλνει απλώς ένα μήνυμα προς την κοινωνία γενικότερα, αλλά επιχειρεί να εισαγάγει έναν αξιακό κώδικα επικοινωνίας με την παιδική ηλικία και να καταστήσει σαφές στη νέα γενιά πως η έννοια της «δημοκρατίας» δεν θα πρέπει πλέον να θεωρείται αυτονόητη, όσο τουλάχιστον επιβάλλεται να θεωρείται αυτονόητη η έννοια της «Μακεδονίας». Θεωρεί δε ως τετελεσμένο το γεγονός ότι η κοινωνία έχει περισσότερους λόγους να ταυτίζεται με τον όρο «Μακεδονία» παρά με τον όρο «δημοκρατία».
Δεν θεωρώ καθόλου σύμπτωση το ότι η ευθεία αμφισβήτηση του ιδανικού της δημοκρατίας έρχεται λίγες μόνο μέρες αργότερα από την ηχηρή αμφισβήτηση της ύπαρξης νεκρών κατά την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Και ενώ όλα αυτά διαδραματίζονται στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας μας, σκέφτομαι πόσο σημαντικό και διαχρονικό φαντάζει σήμερα το «sms» που μας «έστειλαν», πολλά χρόνια πριν, οι σοφιστές μας Πρωταγόρας και Αντιφών, που διαμήνυε: «Πρώτιστον εν ανθρώποις η Παιδεία»!
Μπορεί να μην το έχουν λάβει κάποιοι, μπορεί να μην το έχουν διαβάσει κάποιοι άλλοι. Καλό και φρόνιμο πάντως είναι τουλάχιστον να το διατηρήσουμε στα «αποθηκευμένα» μας μηνύματα. Ίσως κάποτε να μας φανεί χρήσιμο!
Από την Παιδεία άλλωστε ξεκινάνε όλα. Από την αγωγή που αποκτά κανείς στο σπίτι του, στη γειτονιά του, στην κοινότητά του. Εκεί που δημιουργείται το πρώτο ουσιαστικό παρελθόν κάθε ανθρώπου. Εκεί συμπυκνώνονται οι μύθοι, εκεί φυλακίζονται ή απελευθερώνονται οι φόβοι και τα πάθη. Εκεί «σπέρνεται» ο σοβινισμός, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η μισαλλοδοξία και η μιζέρια. Εκεί, στο ίδιο μέρος όμως καλλιεργείται και ο σεβασμός, η αγάπη, η αλληλοκατανόηση, ο αλτρουισμός και η αρμονική συνύπαρξη.
Όλα τα παραπάνω που συμβαίνουν έρχονται και μας υπενθυμίζουν την «ρωγμή» που έχει προκαλέσει ο εθνικισμός, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην ελληνική κοινωνία, δυστυχώς. Μια «ρωγμή» που δεν πρέπει να υποτιμάμε σε καμία περίπτωση, διότι αν αυτή διευρυνθεί οι συνέπειες θα είναι ανεξέλεγκτες! Έχουμε χρέος και ιερό καθήκον απέναντι στο μέλλον των παιδιών μας να μην εφησυχάζουμε, τουλάχιστον όλοι εμείς που θεωρούμε ακόμα την έννοια της δημοκρατίας αυτονόητη!
Η αμφισβήτηση είναι το πλέον χαρακτηριστικό γνώρισμα των δεκαπεντάχρονων. Ο «κάγκουρας» αμφισβητεί ευθέως τους γονείς του, τους δασκάλους του, τη γνώση, το «σύστημα», την ίδια την κοινωνία. Ένα απλό smsπου δέχεται στο κινητό του και που του αποδίδει πρωταγωνιστικό ρόλο, απ’ όπου κι αν προέρχεται αυτό, είναι φυσικό να τον ξεσηκώνει και να τον κινητοποιεί.
Καμία απάντηση δεν μπορεί να έρθει από την όποια καταδίκη των καθοδηγούμενων καταλήψεων στα σχολεία, είτε αυτή διατυπώνεται από πολιτικούς, είτε από δασκάλους είτε και από συλλογικότητες.
Η μόνη απάντηση που αποτελεί και την μοναδική ελπίδα μπορεί να έρθει από τους άλλους μαθητές! Από αυτούς που αντιλαμβάνονται την αμφισβήτηση ως προϊόν κοινωνικής συνύπαρξης και όχι ως κατάλοιπο μίσους και φανατισμού.
Και η απάντηση αυτή ήρθε…!!!