Μέσα σε όλη τη δυστοπία των τελευταίων ημερών, εβδομάδων, μηνών… κατανοούμε πως οι συνθήκες στοιχειώδους διαβίωσης – για μην πω επιβίωσης – γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες.
Ζούμε πλέον τα απτά αποτελέσματα της κάθε είδους κρίσης που μας έχει κυκλώσει και λειτουργούν όλες μαζί αθροιστικά και εις βάρος μας.
Ετούτη εδώ όμως η αναφορά, δεν έχει να κάνει ούτε με χιλιοστά βροχής, ούτε με στρέμματα καμένης γης, ούτε με την τιμή της βενζίνης, ούτε καν με την ανθρώπινη αναλγησία των ημερών που όλοι με φρικαλεότητα αντικρύζουμε.
Αυτό που φαίνεται να επιστεγάζει τα πάντα, και να τα υπερβαίνει κατά πολύ, είναι που όλοι μας πια, σχεδόν αβίαστα, ξεκινάμε από την στιγμή «μηδέν» ενός συμβάντος, να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα. Να σχολιάζουμε λυσσαλέα και να τσακωνόμαστε σαν τα κοράκια πάνω από τα θύματα κάθε καταστροφής και δυστυχήματος.
Βρίσκουμε πάντα τον τρόπο, αντί να ενωθούμε και να προσπαθήσουμε για το καλύτερο, αντίθετα να πορωθούμε, αγανακτισμένοι από το συμβάν, θεωρώντας ότι δε μπορούμε να αντιδράσουμε αλλιώς (αυτό επιδέχεται συζήτησης). Μοιραζόμαστε λοιπόν καθημερινά σε ομάδες μπροστά στα πληκτρολόγια και τις οθόνες και ξεκινάει ένας εμφύλιος που διαρκεί για πάντα!
Η δυσχερής κατάσταση λογικό είναι να γεννάει γκρίνια. Δυστυχώς όμως γεννά και διχόνοια. Και εμπάθεια. Και αυτό είναι το χειρότερο. Ομάδες ανθρώπων που αντί να συναισθανθούν το πραγματικό πρόβλημα, μαλλιοτραβιούνται για αντιπαραθέσεις πολιτικές, ταξικές, κοινωνικές, ηθικές, οικονομικές. Που ουδεμία σχέση έχουν με την προάσπιση του δίκαιου και ηθικού, πολλώ δε μάλλον με την προκοπή.
Πού καταλήγουμε; Μας φταίνε όλα… και η πολιτική και η κρίση και το κλίμα, αλλά μας φταίνε και τα ρούχα μας μαζί, γι’αυτό και σπαταλάμε την ενέργειά μας με λάθος τρόπο. Πέρα και πάνω από όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, εάν τελικά αφανιστούμε, θα φταίει που αντί να ψάχνουμε λύσεις, έχουμε επιδοθεί σε έναν αιματηρό πόλεμο μεταξύ μας.
Ο δικός μας εμφύλιος.
*Η Ερμιόνη Εμμ. Γιαλύτη είναι γεωλόγος ΑΠΘ, MSc Γεωτεχνολογίας και Περιβάλλοντος Πολυτεχνείου Κρήτης