Αισιόδοξες θέλω να είναι οι πρώτες λέξεις που θα ακουμπήσουν στο χαρτί, τουλάχιστον από το δικό μου χέρι, στην ανατολή της νέας χρονιάς, αλλά και της νέας δεκαετίας! Έτσι, για να μας κάνουν καλό ποδαρικό, ώστε να γράφουμε και να διαβάζουμε μόνο αισιόδοξα κείμενα καθ’ όλη τη χρονιά. Να ξημερώσει μια καλύτερη μέρα στην μετά Covid εποχή.
Να καλωσορίσουμε και τη νέα δεκαετία που θα αναδείξει πολλές νέες τάσεις, όπου μεταξύ άλλων, θα είναι και η δεκαετία των «Yold»(Young Old), δηλαδή των «Νέο-ηλικιωμένων»!
Ευχή μου είναι, ένας καλύτερος κόσμος, που να ξεκινάει από εμάς τους ίδιους!
Ένας κόσμος πιο δίκαιος, πιο ηθικός, πιο αλληλέγγυος, πιο ανθρώπινος. Ένας κόσμος, όπου η αγάπη, η συμπόνια, η εμπιστοσύνη, η ειλικρίνεια, η εν-συναίσθηση, να αποκτήσουν επιτέλους νόημα και ουσιαστικό περιεχόμενο μέσα στις ζωές μας!
Ακόμη ένας χρόνος που έρχεται. Ακόμη άλλος ένας που φεύγει. Έτσι ορίζει ο κύκλος της ζωής. Η ανανέωση είναι ο κανόνας της εξέλιξης. Ορισμένοι την αντιλαμβάνονται μεγαλώνοντας και ορισμένοι άλλοι πάλι, γερνώντας. Έτσι μοιραία, κάποιοι βλέπουν ακόμη έναν χρόνο περισσότερο στο χρόνο τους και κάποιοι άλλοι, έναν χρόνο λιγότερο από το χρόνο τους. Ο χρόνος πάντως συνεχίζει να κυλάει σαν ορμητικό ποτάμι ανάμεσά μας, ακούραστα και αδιάκοπα, «γράφοντας» τα πιο συναρπαστικά σενάρια της ζωής μας.
Ακόμη ένας χρόνος λοιπόν! Άλλη μια πλήρης περιστροφή της Γης γύρω από τον ζωοδότη ήλιο, κι ας υπάρχουν ακόμη κάποιοι κάτοικοί της που πιστεύουν πως παραμένει ακίνητη.
Σε πείσμα των καιρών αλλά και των καιροσκόπων, αυτή θα συνεχίσει να περιστρέφεται, έτσι ακριβώς όπως θα συνεχίσει να γυρίζει και «της μοίρας τ’ αδράχτι», ερήμην μας, υφαίνοντας περίτεχνα το αραχνοΰφαντο νήμα της ζωής μας. Έτσι κι αλλιώς, όλα είναι μια ιδέα. Ο Σοφιστής Αντιφών προκατέλαβε κάθε σύγχρονη απόπειρα ορισμού του χρόνου: «Μια επινόηση του ανθρώπου είναι ο χρόνος, δεν έχει υπόσταση, υλικότητα».
Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του ο πρωθυπουργός, εξέφρασε την πεποίθηση ότι η χρονιά που μόλις υποδεχτήκαμε, θα γίνει σίγουρα «χρονιά ελευθερίας»! Όλοι μας θέλουμε να τον πιστέψουμε, όσο βέβαια μπορεί να πιστέψει κανείς έναν πολιτικό. Σίγουρα πάντως το έχουμε ανάγκη, να νιώσουμε πως κάτι θα αλλάξει στις ζωές μας, προς το καλύτερο βέβαια, ετούτη τη χρονιά.
Κάθε νέα χρονιά άλλωστε, κουβαλάει το βάρος μιας «υπόσχεσης» από το μέλλον και είναι καλοδεχούμενη. Τον απολογισμό πάντως θα τον κάνουμε στον αποχαιρετισμό της χρονιάς και όχι στο καλωσόρισμα!
Το «είκοσι εικοσιένα» μας παραπέμπει, ακριβώς 200 χρόνια πίσω στο 1821 από το οποίο αρχίζει ουσιαστικά η ιστορία της νεότερης Ελλάδας, οδεύοντας λίγα χρόνια αργότερα, μετά από πολλές αιματηρές θυσίες, στην ανεξαρτησία του Ελληνικού κράτους το 1830, που έμελλε να είναι και το πρώτο ανεξάρτητο κράτος των Βαλκανίων.
Μας παραπέμπει στην εθνική μας επέτειο της έναρξης της Ελληνικής Επανάστασης, της έναρξης του αγώνα για ανεξαρτησία, για την απελευθέρωσης της πατρίδας μας από την Οθωμανική κυριαρχία.
Οι δύο αιώνες συλλογικής μνήμης, αναδεικνύουν την «ελευθερία», ως υπέρτατο αγαθό!
Το 2021 όμως επίσης, ξεκινάει και η «επιχείρηση» με την κωδική ονομασία «Ελευθερία», για τον μαζικό εμβολιασμό των Ελληνίδων και των Ελλήνων, που προσδοκούμε να μας απελευθερώσει από τη μάστιγα της πανδημίας! Είναι ένα «στοίχημα» που έχει μικρό ατομικό «ρίσκο», αλλά μεγάλες «αποδόσεις» στην ανοσία της κοινότητας.
Δεν ξέρω πόσοι από εμάς νιώθουμε να μας φυσάει ο «άνεμος» αυτός της ελευθερίας που μας αποπνέει η χρονιά που καλωσορίσαμε. Σίγουρα όμως αποτελεί μια καλή αφετηρία για να επιδιώξουμε να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα στο μυαλό μας, που άπτονται του αισθήματος της ελευθερίας στην εποχή που διανύουμε. Ο κορονοϊός μπορεί να παίξει ρόλο καταλύτη στη μετά covid εποχή, επιταχύνοντας τις εξελίξεις που ήδη είχαν διαμορφωθεί πριν από την πανδημία.
Η εύθραυστη δημοκρατία μας, που την νιώσαμε να «ραγίζει» από την αρχή της οικονομικής κρίσης, γίνεται τώρα ακόμα πιο ευάλωτη. Η λέξη «ελευθερία» βέβαια, αποτελεί μια περίπλοκη έννοια! Πολλοί την χρησιμοποιούν με ευκολία, αλλά λίγοι κατανοούν το βαθύτερο νόημά της.
Κάνουν λάθος όσοι ταυτίζουν αυτήν την έννοια, με την ελευθερία των μετακινήσεων, που εξ’ ανάγκης περιορίστηκαν και περιορίζονται, ως συνέπεια των αναγκαίων συμβιβασμών για την προστασία της Δημόσιας Υγείας.
Η έννοια της ελευθερίας όμως, είναι κάτι πολύ βαθύτερο και ουσιαστικότερο! Οι άνθρωποι μπορεί μεν να συμβιβάζονται να περιορίσουν για ένα χρονικό διάστημα τις ατομικές τους ελευθερίες προς χάριν της υγείας τους, αλλά σε καμία απολύτως περίπτωση δεν είναι διατεθειμένοι, να ανταλλάξουν την ελευθερία τους και τα δημοκρατικά τους κεκτημένα με την ασφάλεια της υγείας τους, επί μονίμου βάσεως.
Αυτή η «ανταλλαγή» δεν γίνεται αποδεκτή. Το έχουν αποδείξει αυτό οι διαδηλώσεις που έγιναν σε όλο τον κόσμο τη δύσκολη χρονιά που πέρασε. Από την κινητοποίηση των ανθρώπων του κινήματος «Black Lives Matter» στην Αμερική, μέχρι τις διαμαρτυρίες στην Πολωνία για την απαγόρευση των εκτρώσεων, και βέβαια ως την μεγαλειώδη συγκέντρωση (με ταυτόχρονη τήρηση των μέτρων αποστασιοποίησης), για την δίκη της «Χρυσής Αυγής» στην Αθήνα.
Η περίοδος της πανδημίας κατά την οποία όλοι δοκιμαστήκαμε (όχι όλοι το ίδιο βέβαια), εκτός από την εξαιρετικά αρνητική εμπειρία, που άλλαξε άρδην την καθημερινότητά μας, μας έδωσε και μια ευκαιρία να σκεφτούμε και να αναρωτηθούμε, αν αυτή η δοκιμασία μπορεί να μετατραπεί σε «ευλογία», για να εδραιώσουμε την πραγματική δημοκρατία ή να αφήσουμε να εξελιχθεί αυτή σε περίτρανη νίκη του αυταρχισμού;
Μας άφησε το περιθώριο να συλλογιστούμε, αν αυτή η πρωτόγνωρη για εμάς μεγάλη περιπέτεια, θα αποτελέσει μια «ευκαιρία» για ένα καλύτερο δημόσιο σύστημα Υγείας ή αν θα επιτρέψουμε στις κυβερνήσεις να εκμεταλλευτούν τη μεγάλη υγειονομική κρίση για περισσότερα περιοριστικά μέτρα και καταχρηστική εξουσία πάνω στις ζωές μας.
Οι πολίτες έγιναν περισσότερο ευάλωτοι κατά τη διάρκεια αυτής της παγκόσμιας υγειονομικής κρίσης, ενώ αντίθετα, οι κυβερνήσεις «άντλησαν» περισσότερες εξουσίες με «άλλοθι» την αδήριτη ανάγκη της επιβίωσης. Η πανδημία αυτή καθεαυτή δεν αλλάζει καταστάσεις, αλλά μας επιτρέπει να δούμε ξεκάθαρα την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε και που αυτή όμως έχει ήδη κατά πολύ αλλάξει.
Οι έκτακτοι και προσωρινοί περιορισμοί στις μετακινήσεις μας και στις ατομικές μας ελευθερίες δεν με τρομάζουν, παρά μόνο αν αυτοί αποκτήσουν μόνιμα χαρακτηριστικά. Κανένας όμως δεν μας εγγυάται για το αντίθετο, ετούτη τη στιγμή. Τη στιγμή που εκ των πραγμάτων, ο ιδιωτικός μας χώρος, το προσωπικό μας καταφύγιο, έχει μετατραπεί σε χώρο εργασίας.
Τη στιγμή που ο δημόσιος πολιτικός χώρος έχει συρρικνωθεί, εξαφανίζοντας και όλες εκείνες τις αλληλεπιδράσεις που πραγματοποιούνται εντός αυτού. Τη στιγμή που η τέχνη έχει «ρίξει αυλαία». Τη στιγμή που οι οικονομίες έχουν καταβαραθρωθεί. Τη στιγμή που οι κοινωνικές ανισότητες έχουν εκτοξευθεί και η ανασφάλεια έχει «χτυπήσει κόκκινο».
Όσο αισιόδοξος κι αν θέλω να είμαι, δεν παύω να ανησυχώ και να αναρωτιέμαι:
«Ποιο σύστημα άραγε είναι εκείνο που μπορεί να μας εγγυηθεί την ελευθερία μας;».
Τα σοφά λόγια του αξέχαστου Μάνου Χατζιδάκι, μας προσγειώνουν στην σκληρή πραγματικότητα: «Κανένα σύστημα δεν θα σας υποσχεθεί την ελευθερία σας, δεν υπάρχει τέτοιο σύστημα, σας είπαν ψέματα. Μόνιμα θα διεκδικείτε ολοένα και περισσότερο αυτό που σας αρνούνται βασιζόμενοι στην κούραση σας, με λίγες μόνο εξαιρέσεις. Μα, με τις εξαιρέσεις ο κόσμος προχωρά. Όσοι ανθέξετε θα πάτε ένα βήμα πιο μπροστά».
Η ελπίδα πάντως επιτρέπεται (ακόμη)…
Καλή χρονιά σε όλους και καλή… λευτεριά!
https://moschonas.wordpress.com