Η χλιδή της αμφισβήτησης

Αν υπάρχει μια ομορφιά στη δημοκρατία, αυτή είναι η δυνατότητα που παρέχει στους πολίτες να αμφιβάλουν, να εξετάζουν, να ερευνούν, να συγκροτούν τον δικό τους λόγο και να νοηματοδοτούν την ζωή τους. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι μπορούν να πράττουν και να ενεργούν, όπως εκείνοι θέλουν.

Ο ποιητής Τίτος Πατρίκιος που έζησε σε δύσκολους καιρούς μίλησε για τη χλιδή της αμφισβήτησης. Ο πλούτος αυτός αποτελεί κατάκτηση πολλών αιώνων. Με συνεχείς μεταλλαγές φθάσαμε σήμερα στη δημιουργία των πολιτικών κομμάτων, που αποτελούν το νευρικό σύστημα του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Οι ηγέτες των κομμάτων δεν επιλέγονται με τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος. Επίσης, δεν είναι σωστό να επιλέγονται με το γόητρο και το συναίσθημα. Η κρίση, η σκέψη, η γνώση και το ενδιαφέρον για τα κοινά βοηθούν τους πολίτες να πάρουν ορθές αποφάσεις, διαφορετικά οι ίδιοι πληρώνουν τις επιλογές τους.

Δυστυχώς στη χώρα μας δεν έχουμε ακόμα κατακτήσει την εσωκομματική δημοκρατία. Έχουμε κόμματα αρχηγικά. Δεν έχομε κόμματα-θεσμούς. Όμως, είναι μια πρόοδος ότι οι αρχηγοί των κομμάτων εκλέγονται. Γι’ αυτό είναι και πολύ μεγάλη η ευθύνη των ψηφοφόρων.

Πρώτος ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλή προσδιορίζει το χρέος τους.  Γράφει: «Τον μη μετέχοντα των κοινών ουκ απράγμονα αλλ’ αχρείον νομίζομεν»  μτφ. Δεν θεωρούμε φιλήσυχο, αλλά άχρηστο πολίτη εκείνον, που δεν συμμετέχει στα δημόσια πράγματα.

Στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ ακριβώς η συμμετοχή, αλλά και τα κριτήρια των ψηφοφόρων είναι εκείνα που θα διασφαλίσουν μια επιτυχημένη πορεία του στο μέλλον. Η πολιτική διαδρομή όλων των υποψηφίων είναι γνωστή. Όσοι συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία έχουν μεγάλη ευθύνη για τα κριτήρια με τα οποία θα ψηφίσουν. Το πλήρωσαν παλιότερα με τις άστοχες επιλογές τους. Αυτό πρέπει να τους γίνει μάθημα.

Οπωσδήποτε το κόμμα αυτό, που ο ιδεολογικός του πυρήνας είναι η σοσιαλδημοκρατία, πρέπει να ξαναβρεί τον βηματισμό του. Να αποτελέσει εναλλακτική πρόταση εξουσίας για να ισορροπήσει το πολιτικό σύστημα.

Με τα δικά μου κριτήρια, που αναγκαστικά έχουν υποκειμενικό χαρακτήρα,  θεωρώ ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης είναι ο μόνος που θα δώσει την αναγκαία πνοή, ώστε να διευρυνθεί η εσωκομματική δημοκρατία και να αναπτυχθεί το κοινωνικό κράτος. Η επιτυχημένη πορεία του στην Ευρώπη, ο πολιτικός του λόγος, το ήθος του και η σταθερή του διαδρομή στον ίδιο χώρο αποτελούν εγγύηση για το μέλλον.

Φυσικά αν εκλεγεί επωμίζεται μια μεγάλη ευθύνη, να οδηγήσει το κόμμα στην εξουσία. Υπάρχουν όμως οι δυνατότητες, γιατί, αν και σήμερα το κόμμα αυτό δεν εκφράζεται πολιτικά, διαθέτει ισχυρές δυνάμεις στην κοινωνία και στους θεσμούς. «Με λογισμό και μ’ όνειρο» μπορεί να εμπνεύσει τους νέους αξιοποιώντας και την πείρα των μεγαλυτέρων.