Τις τελευταίες δεκαετίες με την σχετικά εύκολη μετακίνηση ψηφοφόρων, και κυρίως πολιτικών, από ένα συγκεκριμένο κόμμα σε άλλα, δεν είναι περίεργο που αναφύονται αυτόματα κάποια περίεργα ερωτηματικά στον μέσο και ψύχραιμο πολίτη ετούτης της χώρας. Για τους μεν πρώτους, είναι απολύτως θεμιτή και επιβεβλημένη πράξη να επιλέξουν τον πολιτικό σχηματισμό που τους εκφράζει σε κάθε εκλογική αναμέτρηση.
Αλλά όταν ένας πολιτικός εκλέγεται με το κόμμα που προηγουμένως ένθερμα υποστήριζε και στη συνέχεια χωρίς ενδοιασμό μετακινείται αλλαχού και το χειρότερο εκεί όπου έως πρόσφατα ύβριζε, τότε κάποια πράγματα μάλλον δεν εξελίσσονται ομαλά, ή σωστότερα κάτι άλλο βδελυρό εξυφαίνεται στα παρασκήνια. Τι θα μπορούσαμε να προσάψουμε, λοιπόν, σε εκείνους που τον τελευταίο καιρό μετακινούνται σε άλλα πολιτικά χώματα;
Προφανώς δεν κατέφυγαν εκεί για επίσκεψη καλής θέλησης! Το βασικό τους κίνητρο, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε, ότι είναι η προσωπική και πολιτική τους επιβίωση, γιατί όχι ο μηνιαίος μισθός τους και μάλλον όχι οι πολιτικές τους ιδέες για τις οποίες, άλλωστε, ψηφίστηκαν από τους ψηφοφόρους τους λίγο καιρό πριν.
Στοιχειώδης σοβαρότητα, πολιτική ευγένεια, αδιαφορία για τους πολίτες οι οποίοι τους επέλεξαν σε άλλο κόμμα, είναι έννοιες προκλητικά αδιάφορες για σεβαστή μερίδα πολιτικών μας. Βουλευτές και υπουργοί προηγούμενων κυβερνήσεων, να υβρίζουν την κυβέρνηση την οποία υπηρετούσαν στο παρελθόν με θέρμη και τώρα να ανακυκλώνουν ανίκανες και επιπόλαιες δικαιολογίες και ένα σωρό άλλα παρεμφερή και ανούσια φληναφήματα. Σχεδόν όλοι συγκεντρώνονται στον σημερινό κυβερνητικό σχηματισμό.
Οι τελευταίες σφυγμομετρήσεις που έρχονται στη δημοσιότητα δεν είναι τόσο ευοίωνες γι’ αυτόν, το μέλλον του κρίνεται αβέβαιο μετά τις εκλογές, και φυσικό είναι να επιθυμεί την συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων στελεχών από τα κόμματα που με δική του και δρομολογημένη ευθύνη διαλύθηκαν. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι ότι αρκετοί από αυτούς κατάντησαν πολιτικοί και ιδεολογικοί γυρολόγοι με την κυριολεκτική έννοια του όρου, αφού μετακόμισαν πάνω από μια φορά σε διάφορους πολιτικούς σχηματισμούς και μάλιστα ανερυθρίαστα.
Είναι προφανές ότι η πολιτική ζωή του τόπου πάσχει και ο καθημερινός πολίτης αδιαφορεί ή τουλάχιστον αφήνει τα πράγματα ασχολίαστα, σιωπώντας. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των πολιτικών μας ανδρών δεν προοιωνίζουν ελπίδες, ούτε και βάσιμη αισιοδοξία για τον τόπο. Αν ακούσουμε δηλώσεις στελεχών που δείχνουν να εισέρχονται στην κυβερνητική παράταξη, πως έβριζαν με ελεεινό και ανήθικο τρόπο εκεί που τώρα παρακαλούν να εισέλθουν για καθαρά προσωπικούς λόγους, σε τι συμπεράσματα, λοιπόν, θα είμαστε σε θέση να καταλήξουμε;
Τι θα μπορούσε να ελπίζει η χώρα όταν η αφρόκρεμα των πολιτών της, δηλαδή οι νέοι, πήρε των οματιών της και γύρισε την πλάτη σε όλα αυτά μετακομίζοντας και αναζητώντας την τύχη κάπου αλλού; Έχουν έρθει σε επαφή με όλους αυτούς για να μάθουν τι σκέφτονται και σε τι ελπίζουν; Μπροστά στις επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, τι θα μπορούσε ο απλός πολίτης να προσδοκά, άραγε; Την διαιώνιση όσων εκείνοι επιδόθηκαν με τόση θέρμη όλα τα χρόνια που βρισκόταν στην εξουσία το κόμμα στο οποίο ανήκαν προηγουμένως; Δυστυχώς δεν υπάρχουν απαντήσεις λογικές σε ένα θέμα, εν πολλοίς, σχιζοφρενικό.
Οι απαντήσεις στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων στις διάφορες συνεντεύξεις που δίνουν δεξιά και αριστερά, οι τραγικές φυσιογνωμίες που επαίρονται πως μπορούν να μας “σώσουν” για ακόμα μια φορά, δεν επιδέχονται σοβαρής κριτικής από ένα μέσο άνθρωπο της κοινωνίας και οσονούπω ψηφοφόρο. Η κρίση στη χώρα μας είναι βαθιά πολιτική, στην κυριολεξία, ακριβώς λόγω της νοοτροπίας και πολιτικής συμπεριφοράς των εκπροσώπων της!
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι χειρουργός και διευθυντής του Χειρουργικού Τομέα στο ΠΑΓΝΗ