Όσο πλησιάζουμε προς τις αμερικανικές εκλογές, τα επιτελεία των δύο κομμάτων στην πολιτική σκηνή της Αμερικής, έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα προσέλκυσης ψήφων, ειδικά από Πολιτείες που παραδοσιακά καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Στις τελευταίες συμπεριλαμβάνονται κυρίως η Πενσυλβάνια και κατά δεύτερο λόγο η Βόρεια Καρολίνα και η Τζώρτζια. Κι’ αν παρατηρήσουμε για λίγο το περιεχόμενο των λόγων των υποψηφίων προέδρων, διαπιστώνουμε ότι η Κάμαλα Χάρις, απέρριψε και εκμεταλλεύτηκε έντεχνα τις επιθέσεις του Τραμπ όσον αφορά τη φυλετική της ταυτότητα, με απώτερο σκοπό να μειώσει την δημοτικότητα και απήχηση του Τραμπ στους μαύρους ψηφοφόρους.
Πολλοί ισχυρίζονται μάλιστα ότι για να κερδίσουν οι Δημοκρατικοί, πρέπει να πάρουν την Πενσυλβάνια, ενώ από την άλλη μεριά η νίκη των Ρεπουμπλικάνων φαντάζει ανέφικτη χωρίς, τουλάχιστον, τη Τζώρτζια. Είναι ευνόητο ότι τα κόμματα βρίσκονται σε αναβρασμό και στις παραπάνω Πολιτείες, με τους γνωστούς και άγνωστους τρόπους που εκείνα γνωρίζουν καλύτερα, ώστε να προσελκύσουν ειδικά το σώμα των αναποφάσιστων ακόμα ψηφοφόρων.
Επιπρόσθετα, το μεταναστευτικό ζήτημα είναι ιδιαίτερα σημαντικό κυρίως στις νότιες Πολιτείες, όπως η Αριζόνα και η Τζώρτζια. Ένα θέμα που διχάζει και εκεί τους ψηφοφόρους όσον αφορά την μεταχείριση των ερχομένων από το Νότο, με τους μεν Ρεπουμπλικάνους να εισηγούνται αυστηρότερα μέτρα και τους Δημοκρατικούς να είναι υπέρ των μεταρρυθμίσεων για παροχή περισσότερων ευκαιριών στους μετανάστες.
Αν ανατρέξουμε για λίγο στην πολύπειρη ιστορία, μαθαίνουμε αρκετά ενδιαφέροντα! Είναι γνωστό ότι οι Πολιτείες του αμερικάνικου Νότου υπήρξαν κάποτε προπύργια του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά στα 1952, ο Ντουάιτ Αϊζενχάουερ αποφάσισε να τις αλώσει και να τις κατακτήσει.
Το βράδυ της 1ης Αυγούστου 1952, ο στρατηγός Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, νεοεκλεγείς τότε υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων για την Προεδρία, συναντήθηκε με τους συμβούλους του στο ξενοδοχείο Μπράουν Πάλας στο Ντένβερ του Κολοράντο, όπου ο επικεφαλής των δημόσιων σχέσεων του κόμματός του, Ρόμπερτ Χάμφρεϊς, θα παρουσίαζε το σχέδιο της προεκλογικής εκστρατείας με την κωδική ονομασία ‘Έγγραφο Χ’. Ανησυχώντας για τις προοπτικές του κόμματος, ο Χάμφρεϊς, προσπαθούσε να βρει αποτελεσματική και συμφέρουσα λύση. Η συμμετοχή του Αϊζενχάουερ στο ψηφοδέλτιο, πάντως, πίστευε πως θα βοηθούσε.
Ο στρατιωτικός ήρωας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου που είχε ενορχηστρώσει την ημέρα απόβασης στη Νορμανδία (6 Ιουνίου 1944), που έμεινε γνωστή ως Ημέρα D, συγκέντρωνε τον θαυμασμό πέρα από στενές κομματικές διαχωριστικές γραμμές και κοινωνικές τάξεις.
Παρ’ όλα αυτά, το έργο φάνταζε τρομερό, με δεδομένο το γεγονός ότι ο πρόεδρος των Δημοκρατικών Φραγκλίνος Ρούσβελτ είχε υποβιβάσει το Ρεπουμπλικανικό ή Μεγάλο Παλαιό Κόμμα (Republican Party, ή Grand Old Party, GOP) σε καθεστώς μειοψηφίας κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, με τις πρωτοβουλίες της αποκαλούμενης Νέας Συμφωνίας (New Deal), μιας σειράς δηλαδή δραστικών οικονομικών μέτρων που θεσπίστηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταξύ 1933 και 1938 στην Προεδρία του, ως απάντηση στην Μεγάλη Ύφεση του 1929.
Το 1952, να σημειώσουμε, μόλις το ένα τρίτο των Αμερικανών αυτοπροσδιορίζονταν ως Ρεπουμπλικάνοι. Στο Νότο, ειδικότερα, στις έντεκα πρώην Πολιτείες της Συνομοσπονδίας, το εν λόγω ποσοστό ήταν λιγότερο από 10% των λευκών. Έτσι, ο Χάμφρεϊς παρουσίασε το ‘Έγγραφο Χ’ σε ειδικά σχεδιαγράμματα ενώπιον μεγάλης συγκέντρωσης σημαινόντων Ρεπουμπλικάνων.
Σε αντίθεση με τις τελευταίες προεκλογικές εκστρατείες, σχεδίαζε να δρομολογήσει επιθετική στρατηγική στα μεγάλα θέματα της εποχής, όπως τον πόλεμο στην Κορέα, τη διαφθορά στην Ουάσιγκτον και την κομμουνιστική διείσδυση στην κυβέρνηση.
Ο Αϊζενχάουερ μίλησε ελάχιστα, κάτι που ο Χάμφρεϊς θεώρησε ως ένδειξη ότι το σχέδιο, στο σύνολό του, είχε γενική αποδοχή στην αίθουσα. Στη συνέχεια, όμως, μετέφερε τα σχεδιαγράμματα στο λεβητοστάσιο του ξενοδοχείου, όπου τα έκαψε.
Το ‘Έγγραφο Χ’ δεν έκανε καμία αναφορά στο Νότο, μια περιοχή που βρισκόταν σε κατάσταση βαθιάς πολιτικής σύγχυσης. Με τους Αφροαμερικανούς να στερούνται συστηματικά το δικαίωμα ψήφου λόγω των εκλογικών νόμων με τις φυλετικές διακρίσεις, η περιοχή ήταν ιστορικά ‘δημοκρατική’ κληρονομιά του Εμφυλίου Πολέμου, ενώ το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα εθεωρείτο το κόμμα του Βορρά, του Αβραάμ Λίνκολν και του τέλους της δουλείας.
Ωστόσο, η ιστορία είχε άλλη γνώμη! Ο Αϊζενχάουερ σάρωσε το έθνος, κερδίζοντας 39 από τις 48 Πολιτείες και συγκεντρώνοντας 442 εκλέκτορες. Το 1952, είχε ανάψει τις φλόγες του ρεπουμπλικανισμού του αμερικανικού Νότου και ποτέ ξανά το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα δεν θα έχανε την περιοχή από τους Δημοκρατικούς.
Το τι μέλει γενέσθαι τώρα ετούτο τον Νοέμβριο, μένει να αποδειχτεί πολύ σύντομα!