«Αργία μήτηρ πάσης κακίας», κατά τον Σόλωνα! Αν μάλιστα πρόκειται για τη σχολική αργία των «Τριών Ιεραρχών», ανάμεσα στις κακίες θα πρέπει να συμπεριλάβουμε, την τεμπελιά, την αδράνεια, τη χαλάρωση, την ξεκούραση και την περισυλλογή!
Κακίες, που δικαιολογούν μάλλον την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να καταργήσει από φέτος τη σχολική αργία των «Τριών Μεγίστων Φωστήρων», τη μνήμη των οποίων τιμά η εκπαιδευτική κοινότητα κάθε χρόνο στις 30 του Γενάρη.
Η ηγεσία του Υπουργείου δικαιολόγησε την κατάργηση της αργίας, χρησιμοποιώντας τον όρο «αποκατάσταση», παραπέμποντας, ως φαίνεται, στη βούληση της κυβέρνησης να επιβάλει και στον χώρο της εκπαίδευσης τη δική της «κανονικότητα»!
Συγκεκριμένα, όπως αναφέρθηκε αρχικά σε σχετική διάταξη «η 30ή Ιανουαρίου κάθε έτους, ημέρα εορτής των Τριών Ιεραρχών, αποκαθίσταται ως ημέρα πραγματοποίησης εορταστικών εκδηλώσεων, με εκπαιδευτικές και θρησκευτικές δραστηριότητες, προς τιμήν των Μεγάλων αυτών Πατέρων αλλά και της Παιδείας, καθώς και των μετόχων της εκπαιδευτικής διαδικασίας, εκπαιδευτικών και μαθητών». Η εν λόγω διάταξη, αφορούσε, τόσο την πρωτοβάθμια, όσο και την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, δημόσια και ιδιωτική.
Οι πρώτες αντιδράσεις ήρθαν από τον χώρο των εκπαιδευτικών, αλλά και από την αντιπολίτευση, καταλογίζοντας στην ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, αναχρονιστικές αντιλήψεις, αφού με την κίνησή του αυτή επιχειρούσε να χορηγήσει στα σχολεία μας μια ισχυρή δόση ελληνοχριστιανικού πολιτισμού!
Οι αντιδράσεις συνοδεύονταν μάλιστα με το σκεπτικό ότι θα έπρεπε να έχουν ληφθεί υπόψη και οι παρουσίες των αλλόθρησκων, των ετερόδοξων και των άθρησκων μαθητών, που φοιτούν πλέον σήμερα στα σχολεία μας και ως εκ τούτου θα ήταν λάθος να επιχειρηθεί η οποιαδήποτε προσπάθεια «κατήχησης» εκείνη την ημέρα.
Μετά από τις πολλαπλές αντιδράσεις, αναδιπλώθηκε η ηγεσία του Υπουργείου και με διευκρινιστική εγκύκλιο ενημέρωσε την εκπαιδευτική κοινότητα ότι «τα σχολεία θα λειτουργούν κανονικά και θα πραγματοποιείται το ωρολόγιο πρόγραμμα των μαθημάτων τη ημέρας». Άρα, εκείνο που πέτυχε το Υπουργείο της Παιδείας μας τελικά, ήταν να μετατρέψει την καθιερωμένη αργία σε κανονική εργάσιμη!
Κανένα μεμπτό μέχρι στιγμής! Μπορώ να συμμεριστώ μάλιστα την επιθυμία του Υπουργείου να μην προστεθούν οι χαμένες διδακτικές ώρες ακόμα μιας ημέρας σε εκείνες τις χιλιάδες που χάθηκαν εξαιτίας της ολιγωρίας του, κατά τις τοποθετήσεις των εκπαιδευτικών.
Πολλή φασαρία για το τίποτα δηλαδή. Το είπε και ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος και ισχυρός «εταίρος» στο Υπουργείο, περισσότερο με ύφος αυστηρού τεχνοκράτη της αγοράς, παρά αυτού του πνευματικού πατέρα της Εκκλησίας: «Έγινε αυτό που έπρεπε να γίνει. Όλα τα άλλα είναι αστειότητες και προφάσεις. Η αργία είναι για τους τεμπέληδες!».
Εννοούσε μάλλον, μόνο τη συγκεκριμένη αργία ο Μακαριότατος. Γιατί, λίγο καιρό πριν από τον άμβωνα, καλούσε τους πιστούς, μετ’ επιτάσεως μάλιστα, να τιμούν τις αργίες της Εκκλησίας με τη φυσική τους παρουσία στους ναούς. Και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν άλλων σκέψεων, Δέσποτα!
Γιατί όμως άραγε προέβη τώρα σε αυτήν την κίνηση η κυβέρνηση, εσπευσμένα μάλιστα, αιφνιδιάζοντας ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα, λίγες μόνο μέρες πριν τον εορτασμό της 30ής Ιανουαρίου, εκδίδοντας το σχετικό διάταγμα προτού καν ψηφιστεί από τη Βουλή;
Έχω την αίσθηση ότι η κίνηση αυτή είναι συμβολική και σηματοδοτεί την έναρξη μιας μεθοδευμένης προσπάθειας «αποκατάστασης» της «δημοκρατίας της αγοράς», στον ευαίσθητο χώρο της Παιδείας μας!
Δεν είχε μόνο η προηγούμενη κυβέρνηση τις ιδεοληψίες της, σύμφωνα με τις κατηγορίες που της προσήπταν οι πολιτικοί της αντίπαλοι.
Όλες οι εξουσίες έχουν ή εμφανίζονται, τέλος πάντων, να έχουν ιδεοληψίες. Έτσι και η τωρινή κυβέρνηση, έχει κι αυτή τις δικές της νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές εμμονές! Μια κυρίαρχη εμμονή, που αποτελεί και μεγάλο στοίχημα για τη συντηρητική παράταξη, είναι η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Όταν όμως έχουν δοθεί τόσοι και τόσοι αγώνες κατά το παρελθόν σε τούτο τον τόπο, για την υπεράσπιση του αγαθού της δημόσιας και δωρεάν Παιδείας, καταλαβαίνουμε ότι είναι μάλλον δύσκολο να «πλασαριστεί» ένα τέτοιο εγχείρημα στην ελληνική κοινωνία!
Γι αυτό προετοιμάζουν προσεκτικά το «έδαφος» με ανέξοδες παρεμβάσεις, οι οποίες μάλιστα συγκεντρώνουν την αποδοχή της κοινωνίας, ώστε να δεχθεί στη συνέχεια και τα… δύσκολα. Αναζητά δηλαδή η κυβέρνηση, μέσω αυτής της μεθοδευμένης προσπάθειας, να «εξαγοράσει» κοινωνικούς «συνενόχους» (μαζί τα κάναμε) στις «μπίζνες» που φαίνεται πως ετοιμάζει να κάνει στα «σχολεία της αγοράς».
Μια τέτοια «ωφελιμιστική» παρέμβαση αποτελεί και η κατάργηση της αργίας των «Τριών Ιεραρχών»! Με αυτήν την εσπευσμένη κίνηση του Υπουργείου Παιδείας, η κυβέρνηση στοχεύει να ικανοποιήσει πρωτίστως ένα πάγιο αίτημα της ιεράς Συνόδου της Ελλαδικής Εκκλησίας, αλλά και το συντηρητικό και θρησκόληπτο ακροατήριό της, καθώς επίσης και εκείνους τους γονείς που βρίσκουν τώρα την ευκαιρία, για ακόμα μία μέρα να «παρκάρουν» τα παιδιά τους σε κάποιο σχολικό συγκρότημα!
Εδώ που τα λέμε, εκτός από τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς, για ευνόητους λόγους, δεν νομίζω να στεναχώρησε και κανέναν άλλο η εν λόγω «αποκατάσταση»!
Η απλή μέθοδος «αποκατάστασης» της αργίας των Τριών Ιεραρχών, αποτελεί το «εναρκτήριο λάκτισμα» των μεταρρυθμίσεων που πρόκειται να ακολουθήσουν στην στοιχειώδη και μέση εκπαίδευση, όπως λειτούργησε και η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου για τις μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησαν ήδη στην ανώτατη εκπαίδευση. Εκεί έχει στραφεί τώρα το ενδιαφέρον της υπουργού Παιδείας και απ’ ό,τι φαίνεται είναι ισχυρό! Μέσω του άρθρου 50 έσπευσε να εξισώσει τα πτυχία των ΑΕΙ με εκείνα των ιδιωτικών κολεγίων, επικαλούμενη τις δήθεν «κοινοτικές υποχρεώσεις» στις οποίες όφειλε να ανταποκριθεί.
Στη φετινή επέτειο, αντίθετα με τα φροντιστήρια που θα τιμήσουν την ημέρα με αργία, τα σχολεία θα λειτουργήσουν κανονικά, κρατώντας μόνο ως ευχάριστη ανάμνηση την αργία των προηγούμενων ετών. Στα επόμενα χρόνια, φαντάζομαι, θα διαβάζεται το πρωί στην προσευχή, κάτω από τα πιο βαθιά χασμουρητά των μαθητών, κάποιο μήνυμα του (ή της) υπουργού Παιδείας για το έργο των Μεγάλων Πατέρων της Παιδείας μας!
Αρκετοί όμως ήταν και αυτοί που εξέφρασαν την απογοήτευσή τους για τον τρόπο με τον οποίο αναγκάζονται να συμμετέχουν τα παιδιά μας στις διάφορες ανιαρές σχολικές εορτές. Έτσι, από τους μαθητές του Λυκείου που έχουν εορτάσει στη ζωή τους τουλάχιστον 9 φορές τους «Τρεις Ιεράρχες», ελάχιστοι είναι εκείνοι που θυμούνται τα ονόματά τους.
Φοβάμαι πως, συνεχίζοντας με την ίδια «στενή» λογική, αν μέχρι τώρα δεν θυμούνταν πώς τους λένε, στο μέλλον δεν θα θυμούνται ούτε πόσοι είναι!