Όταν μιλάμε για τον ευλογημένο μας τόπο αναφερόμεθα στην Τέχνη κατεξοχήν. Είτε αυτή λέγεται ζωγραφική, αγιογραφία, γλυπτική είτε ψηφιδωτό, υφαντική κι ό,τι η παράδοση ορίζει.
Όμως η Τέχνη θέλει και την συντήρησή της. Έργα της αρχαιότητας που ομολογούν τον πολιτισμό μας για να έρθουν σε μας τους νεότερους και να μείνουν παρακαταθήκη στα παιδιά μας χρειάζονται συντήρηση.
Αυτός ήταν ο λόγος του ταξιδιού μου ως τον Αγ. Νικόλαο, για να συναντήσω τον κο Νικάκη Κώστα από τον Αγ. Ιωάννη Φαιστού, συντηρητή έργων τέχνης.
Με μια ολύμπια ηρεμία – αρετή του ανθρώπου μοναδική- μας υποδέχτηκε ο κος Νικάκης στο εργαστήρι του. Η ματιά μου διερευνητική ανακάλυψε μικρές δημιουργίες του σε πέτρα, στολίδια μοναδικά τέχνης. Η έμπνευση κυρίως από την Αρχαιότητα εκείνη τη μινωική. Τη σκέψη μου σταματά αιφνίδια ο διπλούς πέλεκυς. “Θεέ μου”! μού ξέφυγε διακόπτοντας έτσι την παρατεταμένη ήρεμη σιωπή. Πόση τέχνη συσσωρευμένη σ’ αυτό το πέτρινο πλακίδιο, σκέφτηκα. Κι εκείνος άρχισε να με ξεναγεί στα άδυτα της τέχνης του.
Ο κος Κώστας από μικρός λάτρεψε την τέχνη και την λάξευση στην πέτρα, δεδομένου ότι γεννήθηκε και μεγάλωσε δίπλα στη Φαιστό. Αργότερα μαθήτευσε στην Ιταλική Σχολή που επιμελείτο των ανασκαφών με τους εξαίρετους ανθρώπους και αρχαιολόγους La Rosa και Antonino di Vita. Μονόδρομος λοιπόν η αρχαιολογία αλλά ιδιαίτερα η συντήρηση.
Κι όπως του είπαν οι σπουδαίοι αρχαιολόγοι “έχεις μεράκι κι αγάπη και με τη φαντασία σου κάνε την σύνθεση αφού πρώτα εσύ ο ίδιος αγκαλιάσεις το αρχαίο εύρημα, σκέψου πως είναι οι ρίζες σου, τα μηνύματα των προγόνων σου”.
“Έκανα αυτό που μου είπαν οι μεγάλοι αρχαιολόγοι και συνέχισα να συνθέτω τα ευρήματα και, ξέρεις, ήταν τόσο μικρά, ίσως να χάνονταν αν δε υπήρχε αυτή η δυνατότητα της συντήρησης”. Ο κος Κώστας μου είπε ότι πιότερο κι από την τεχνική χρειάζεται η φαντασία, γιατί μπορείς πιο εύκολα να φτάσεις στην πραγματική εικόνα του αρχαίου ευρήματος.
“Όλη μου τη ζωή ασχολούμαι με αυτή την τέχνη, φυσικά κάνω κι έργα δικά μου εμπνευσμένος από την αρχαιότητα κυρίως της μινωικής περιόδου”.
Ο λόγος του απαλά χάιδευε την μνήμη η οποία συναντούσε τη γνώση και συνέθετε το ξεχασμένο κομμάτι του νήματος του πολιτισμού μας. Λίγο πιο κάτω από το εργαστήρι του δίπλα στη θάλασσα με το βλέμμα μου στραμμένο στα βράχια, προσπαθούσα να κάνω κτήμα μου όλο τούτο το θησαυρό που ο εκλεκτός μου καλεσμένος – κος Κώστας Νικάκης- μού έδωσε απλόχερα και με περίσσια σοφία μέσα στην ταπεινότητα της αφήγησης.
«Τον καθαρό το λόγο να φιλάς στο στόμα, για να γίνει σφυγμός στο σώμα όλου του κόσμου».
* Η Εύα Καπελλάκη – Κοντού είναι εκπαιδευτικός και αρθρογράφος Lettere Classiche dell’ Universita’ degli studi di Napoli “Federico II”.