Μερικές φορές μικρά καθημερινά γεγονότα δημιουργούν ρεύματα τα οποία, ενώ στην αρχή είναι πολύ ασθενικά και εκτρέπονται εύκολα, στη συνέχεια, όταν η ισχύς τους έχει αναπτυχθεί αρκετά, γίνονται ανεξέλεγκτα. Ανεξέλεγκτη είναι πλέον η δράση αναρχικών. Μπαράζ επιθέσεων, βανδαλισμοί, εμπρησμοί, καταλήψεις, καταστροφές δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας στην Αθήνα, στην Πάτρα, στη Θεσσαλονίκη, στο Βόλο και σε άλλες πόλεις, αλλά και στα Πανεπιστήμια, όπου τα κρούσματα ανομίας υπερδιπλασιάστηκαν τα δύο τελευταία χρόνια.
Η καταστολή όλων αυτών των μικροσυμμοριών μανιακών, στους οποίους η κυβέρνηση επιτρέπει να κηρύττουν το σαμποτάζ, την πυρπόληση, την εξέγερση και την καταστροφή της κοινωνίας και τους ανέχεται χωρίς να τολμά να τους επιβάλει τους νόμους, γίνεται κάθε μέρα και πιο δύσκολη. Οι αυξανόμενες πρόοδοι της αναρχίας έχουν ως κύρια αιτία τους την ανοχή της κυβέρνησης, υπουργοί και βουλευτές της οποίας συνθηκολόγησαν συχνά με την εξέγερση προτού να φθάσουν στην εξουσία, αλλά την υποθάλπουν και σήμερα.
Δύο όμως αντίθετες αρχές η τάξη και η αναρχία δεν μπορούν να συνυπάρχουν ταυτόχρονα. Και ενώ όλοι οι άνθρωποι που διαθέτουν κάποιο κοινόν νου, καθώς και λίγη ικανότητα πρόβλεψης ανησυχούν από την εξέλιξη αυτών των γεγονότων, ο υπουργός που μόνο τα διαπιστώνει, επιρρίπτει τις ευθύνες στην αστυνομία! Σίγουρα ούτε καν υποψιάζεται πως η επιταχυνόμενη πρόοδος της αναρχίας μπορεί να προέρχεται από τη δική του ανοχή και ανικανότητα να την αντιμετωπίσει.
Αλλά καθώς αυτή η ανοχή της κυβέρνησης ενέβαλε σ’ αυτές τις μικροσυμμορίες την αυταπάτη μιας αήττητης δύναμης, η γλώσσα τους άλλαξε και απείλησαν ότι «θα χυθεί αίμα» και ότι «θα ισοπεδώσουν την πόλη», αν δεν μεταφερθεί στις φυλακές Κορυδαλλού κρατούμενος αναρχικός στις φυλακές Λάρισας.
Ο φόβος που ενέπνευσαν οι απειλές αυτές έχει κεντρίσει την κυβέρνηση σε τέτοιο βαθμό, ώστε συνθηκολόγησε γρήγορα και εξευτελιστικά στις αναιδώς διατυπωμένες εντολές και απειλές των αναρχικών. Η αξιοθρήνητη ιστορία της υποχώρησης στα αιτήματα των αναρχικών – τεράστιο ψυχολογικό – πολιτικό σφάλμα αποκάλυψε σε ποιο βαθμό οι κυβερνώντες, που οι δυνατότητές τους είναι υπερβολικά περιορισμένες, είναι δυνατόν να τρομοκρατούνται από τα πιο ασήμαντα φαντάσματα. Κατέδειξε επίσης με ποιο τρόπο και με πόση ευκολία γιγαντώνονται αυτά τα τελευταία, από τη στιγμή που νοιώθουν πως προκαλούν φόβο και κανείς δεν φροντίζει να τα θέσει υπό έλεγχο.
Το φάντασμα του φόβου και αυτά που εκείνος γεννά είναι από μόνο του εξαιρετικά επίφοβο, αλλά γίνεται ακόμη πιο επίφοβο όταν συνασπίζεται με το φάντασμα του μίσους και του φθόνου, και αυτή η τριανδρία φαντασμάτων κατευθύνει ολόκληρη τη σημερινή κυβερνητική πολιτική ενάντια σε θεσμούς, ενάντια στους έχοντες και κατέχοντες, ενάντια στη μεσαία τάξη που αποτελεί τη δύναμη της χώρας, ενάντια στην αντιπολίτευση, ενάντια σε όλους όσους οι κυβερνώντες θεωρούν ότι συνιστούν κίνδυνο ή εν δυνάμει κίνδυνο για την καρέκλα τους και την επανεκλογή τους.
Δεν συνέβαινε μόνο στην αρχαιότητα να τυφλώνει ο Δίας πρώτα εκείνους που εβούλετο να απολέσει.