Βρισκόμαστε στα 1945, λίγο μετά τον πόλεμο και το Νόμπελ της Ιατρικής απονέμεται στους Φλέμινγκ, Τσέιν και Φλόρεϋ για την ανακάλυψη της πενικιλίνης. Ερωτηθείς ο Φλέμινγκ δήλωσε προηγουμένως: “Η φύση δημιούργησε την πενικιλίνη, εγώ απλώς την βρήκα”.
Η πενικιλίνη ήταν το πρώτο αντιβιοτικό, το οποίο παρασκευάστηκε, ανοίγοντας μ’ αυτόν τον τρόπο μια ολόκληρη εποχή στον τομέα των αντιβιοτικών, με αποτέλεσμα το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, να αναφέρεται ως “η εποχή των αντιβιοτικών”. Ο Φλέμινγκ είχε διαπιστώσει ότι σε κάποια σημεία δίσκων που είχε τοποθετήσει ο ίδιος ότι έπιασε μούχλα.
Αυτή η μούχλα είχε σκοτώσει γύρω της όλα τα βακτήρια που υππήρχαν. Αιτία ήταν λοιπόν η παρουσία της μούχλας, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα παντοδύναμο αντιβιοτικό!
Εν Ηρακλείω τη 6η Οκτωβρίου 1945. Η Επιτροπή Διαχειρίσεως Πενικιλίνης του Νομού Ηρακλείου με επιστολή της, απευθύνεται προς τον δήμαρχο Ηρακλείου Δημήτριο Χαλκιαδάκη.
“Αξιότιμε κύριε δήμαρχε
Εχομεν την τιμήν να πληροφορήσωμεν υμάς ότι εσχάτως ο Αυστραλιανός Ερυθρός Σταυρός, διέθεσεν ειδικώς δια την Κρήτην, ποσότητα τινα του νέου και πολυτίμου φαρμάκου πενικιλίνης, ως δώρον και ως δείγμα, των ευγενών αισθημάτων φιλίας και αγάπης, άτινα συνδέουν τον λαόν της Αυστραλίας προς τον Κρητικόν λαόν.
Μέρος εκ της διατεθείσης, διά την Κρήτην ποσότητας του φαρμάκου απεστάλη μέσω της εν Αθήναις Κεντρικής Επιτροπής διαχειρίσεως κρατικής πενικιλίνης, εις Ηράκλειον, δια τας ανάγκας του ημετέρου νομού.
Το ποσόν τούτο της πενικιλίνης, αποτελούμενον από 30 φιαλίδια και 30 φυσιγγας των 100.000 μονάδων κατά φιαλίδιον ή φύσιγγα, ήτοι 6.000.000 μονάδων εν συνόλω, παρελήφθη από της Επιτροπής Διαχειρίσεως Πενικιλίνης Νομού Ηρακλείου, ήτις είχε καταρτισθεί προς τον σκοπόν τούτον, από τινος χρόνου υπό του εν Κρήτη υγειονομικού εκπροσώπου της ούνρα, ιατρού κ. Μπουσάλη και αποτελείται εκ των ιατρών κ.κ. Απολλόδωρου Μελισσείδου ως προέδρου και Νικολάου Βογιατζάκη, Γεωργίου Νικολακάκη, Στυλιανού Μηλιαρά και Εμμανουήλ Τζωρακολευθεράκη, ως μελών.
Το φάρμακον ήρχισεν ήδη χορηγούμενον δια της παρουσιαζομένας θεραπευτικάς ανάγκας. Η ημετέρα επιτροπή κατόπιν της ανωτέρω ευγενούς δωρεάς, έκρινεν επιβεβλημένον καθήκον να παρακαλέσει, την εν Αθήναις κεντρικήν Επιτροπήν Διαχειρίσεως Κρατικής Πενικιλίνης , όπως ευαρεστηθεί και διαβιβάσει προς τον Αυστραλιανόν Ερυθρόν Σταυρόν τας θερμάς ευχαριστίας και την βαθείαν αυτής ευγνωμοσύνην. Εις ανάλογον ενέργεια, ως γνωρίζομεν, προέβη ήδη και ο Ιατρικός Σύλλογος Ηρακλείου, δια σχετικού ψηφίσματος του. Τας ανωτέρω πληροροφίας, εθεωρήσαμεν ορθόν και σκόπιμον, όπως φέρωμεν και εις γνώσιν του Δήμου Ηρακλείου. Μετ’ εξαιρέτου τιμής:
Ο πρόεδρος
Απολλόδωρος Μελισσείδης
Ο Γραμματεύς
Εμμανουήλ Τζωρακολευθεράκης. τη συνέχεια ακολουθεί η απάντηση του δημάρχου Ηρακλείου Δημητρίου Χαλκιαδάκη, προς την Κεντρική Επιτροπή Διαχειρίσεως Κρατικής Πενικιλίνης, με ημερομηνία 11η Οκτωβρίου 1945:
Αθήνας
Αξιότιμοι κύριοι
Σας παρακαλώ όωπς ευαρεστούμενοι υποβληθήτε εις τον κόπον να διαβιβάσετε προς τον Αυστραλιανόν Ερυθρόν Σταυρόν τας θερμάς των δημοτών Ηρακλείου και εμού ευχαριστίας δια την αποσταλείσαν δι’ υμών εις την Κρήτην ποσότητα πενικιλίνης.
Η γενναία και φιλάνθρωπος αυτή προσφορά, μας συνεκίνησε βαθύτατα, διότι εκτός του καλού που θα επιφέρει η διάθεσις του ευεργετικού τούτου φαρμάκου, μας έδωσεν και την ευκαιρίαν να αναμνησθώμεν τα ηρωϊκά παλληκάρια της Αυστραλίας που μαχόμενα υπέρ της ελευθερίας του ανθρώπου, συναπέθανον με τα δικά μας παλληκάρια. Σας παρακαλώ, διαβεβαιώσατε τους ευγενείς Αυστραλούς, ότι ο Κρητικός λαός ουδέποτε θα λησμονήσει τον ηρωισμόν και την αυτοθυσίαν των παιδιών των.
Μετά πολλής τιμής, Δημήτριος Χαλκιαδάκης, δήμαρχος Ηρακλείου.
Ακολουθεί νέα επιστολή προς τον Δήμο Ηρακλείου από την Επιτροπή Διαχειρίσεως Πενικιλίνης Νομού Ηρακλείου με ημερομηνία 15η Οκτωβρίου 1945:
“Έχομεν την τιμήν να γνωρίσωμεν υμίν ότι η Επιτροπή Διαχειρίσεως Πενικιλίνης Νομού Ηρακλείου, αποτελούμενη εκ του υποφαινομένου ως προέδρου και εκ του προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Ηρακλείου, του Διευθυντού του Υγειονομικού Κέντρου Ηρακλείου, του διευθυντού του Πανανείου Δημοτικού Νοσοκομείου και του ιατρού κ. Εμμανουήλ Τζωρακολευθεράκη, ως μελών, θεωρεί ότι έχει ηθικήν υποχρέωσιν όπως εκφράσει, εστω και ολίγον αργά ίσως, τας θερμάς αυτής ευχαριστίας προς τον Δήμο Ηρακλείου και ιδιαιτέρως προς τον αξιότιμον κ. δήμαρχον, προς την ηλεκτρικήν υπηρεσίαν του Δήμου και προς την διεύθυνσιν του Πανανείου Δημοτικού Νοσοκομείου δια το ευγενείς ενδιαφέρον όπερ έδειξαν δια το ζήτημα της εις τον νομόν Ηρακλείου αποσταλείσης πενικιλίνης του Αυστραλιανοόυ Ερυθρού Σταυρού, μεριμνήσαντος δια την εν αυτώ τούτω των γραφείω της διευθύνσεως του νοσοκομείου άμεσον εγκατάστασιν καταλλήλου ηλεκτρικού ψυγείου, εις το οποίο και διατηρείται και φυλάσσεται έκτοτε ασφαλώς το πολύτιμον τούτο φάρμακον.
Μετ’ εξαιρέτου τιμής
Ο Πρόεδρος
Απολλόδωρος Ι. Μελισσείδης
Ο Γραμματεύς
Εμμανουήλ Τζωρακολευθεράκης
Μεγάλη η προσφορά της πενικιλίνης και φυσικά του Φλέμινγκ.
Χαρακτηριστικά τα λόγια του αγαπητού μου φίλου και λογίου συνταξιούχου φαρμακοποιού τον κ. Γιάννη Χλουβεράκη:
“Το 1947 είχα περάσει στην Φαρμακευτική Σχολή των Αθηνών.
Το ταξίδι με το πλοίο για τον Πειραιά ήταν αρκετά δύσκολο και αρκετές φορές ταξιδεύαμε μέρα γιατί η θάλασσα είχε νάρκες και έπρεπε να υπάρχει ορατότητα προκειμένου να γίνεται το ταξίδι πιο ασφαλές. Προτιμούσαμε να έχουμε θέση δίπλα στο φουγάρο του πλοίου επειδή είχε ζέστη.
Όταν ήμουν φοιτητής στο τρίτο έτος ήρθε ο Φλέμινγκ και έκανε μία ομιλία στην αίθουσα τελετών του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Στο αεροδρόμιο τον υποδέχθηκαν καμιά πενηνταριά άνθρωποι. Αντίθετα με την άφιξη εκείνες τις μέρες στην Αθήνα τον Άντονυ Κουίν, όπου στη λεωφόρο Αμαλίας γινόταν το αδιαχώρητο, λόγω της κοσμοσυρροής. Παρόλα αυτά θυμάμαι την ομιλία του Φλέμινγκ, του μεγάλου αυτού σωτήρα της ανρωπότητας”.
Πενικιλίνη… το θαυματουργό φάρμακο, αυτό που γέννησε ολόκληρη οικογένεια αντιβιοτικών, εξαλείφοντας πλήθος ασθενειών και λυτρώνοντας τους πάσχοντες.