Γεννήθηκα αρχές της δεκαετίας του ‘ 60 και μεγάλωσα σε ένα μικρό στενάκι στα πεύκα, που βόρεια συναντά την οδό Ματάλων και νότια την οδό Περγάμου – τις εργατικές κατοικίες ΚΑΡΑΟΛΗ* και όχι ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ όπως τις λένε κάποιοι.
Ένα μικρό στενάκι ούτε 15 μέτρα μήκος και ούτε 3 μέτρα φάρδος, με ανθρώπους που εργάστηκαν σκληρά για να βάλουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους.
Ακόμη θυμάμαι την μυρουδιά του καμένου θειαφιού και τις γεμάτες αξιοπρέπεια γειτόνισσές μου – την Κα Βιργινία, την Κα Αργυρώ, την Κυρία Ειρήνη, τον νονό μου τον Χρίστο να γυρίζουν από τα σταφιδεργοστάσια με την κούραση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους μα και το χαμόγελο στα χείλη τους, τον κυρ Γιώργο να πλέκει καλάθια, την μάνα μου και την Κα Ειρήνη στα ξενοδοχεία. Τον πατερά μου που εργαζόταν σκληρά λιμενεργάτης να κουβαλά σε ένα καλάθι ορθοπεταλιά με το ποδήλατο, ψάρια που του έδιναν τα ψαροκάικα. Ψάρια φρέσκα, να γυρίσει τα μπατζάκια του επάνω, να ανοίξει τη βρύση στην αυλή και να τα καθαρίζει.
Άμε μωρέ Μανωλιό να φέρεις τις τσανάκες** από τις γειτόνισσες, να γεμίσει τις τσανάκες ψάρια και να τις μοιράζει χωρίς λεφτά… φτωχοί όλοι τότε, πού να πάρεις λεφτά, πού να το σκεφτείς καν.
Με τη σειρά τους εκείνες, έφερναν ότι είχαν, όποτε το είχαν, ένα αβγό, μια ντομάτα το κάτι ντης τέλος πάντων.
Όμορφα χρόνια, λιτά, φτωχά μα αξιοπρεπή με αληθινή αλληλεγγύη, γεμάτες οι αυλές λουλούδια με γιασεμί και βασιλικό, να μοσχομυρίζει ο τόπος.
Να κάθονται το απόγευμα στο στενό δρομάκο, άλλοι τσικουδιά με μεζέ άλλοι με καφεδάκι να εξιστορούν τα δικά τους βάσανα κι αλήθειες.
Πέρασαν τα χρόνια, οι περισσότεροι έφυγαν από τη ζωή, μα εμείς οι νέοι κρατήσαμε τη γειτονιά, όχι όπως τότε αλλά το κρατάμε όσο μπορούμε.
Τούτο το στενό δεν άλλαξε από τότε σε τίποτα, ήρθαν κάποτε και έφτιαξαν την αποχέτευση, πληρώσαμε αδρά αλλά ασφαλτόστρωση ακόμη, τα σημάδια από το μπετόν είναι εκεί. Το νερό της ύδρευσης είναι γεμάτο λάσπη και άλατα, τα καλώδια της ΔΕΗ περνάνε από την μετώπη του σπιτιού μου προσθέτοντας ένα βαρύ φορτίο ακτινοβολίας και φυσικά αν πάρουμε φωτιά δεν υπάρχει ούτε ένας πυροσβεστικός κρουνός μιας και το όχημα της Πυροσβεστικής δεν μπορεί να μπει στο στενό δρομάκο μας.
Πέρυσι τον Σεπτέμβρη μαζέψαμε υπογραφές με τα αιτήματά μας και τα καταθέσαμε στο Δήμο με αριθμό πρωτοκόλλου 111495/19 Σεπ./2017.
Με την παράκληση να ικανοποιηθούν αυτά τα αιτήματα που είναι πολύ απλά, αλλά σημαντικά για τη ζωή μας εδώ.
Να πεζοδρομηθεί και να καλλωπιστεί με μερικά φυτά ο δρομάκος μας, να μπουν δυο παγκάκια, να μπει ένα φως στην είσοδο του στενού που δεν έχει, να αλλάξουν οι σωλήνες ύδρευσης που μεταφέρουν λάσπη, να υπογειοποιηθεί το δίκτυο, της ΔΕΗ (δεν είναι ούτε πέντε μέτρα).
Ποτέ δεν πήραμε απάντηση επίσημα. Σε επίσκεψή μου στην πολεοδομία, μου είπαν ότι ο δρόμος αυτός δεν έχει χαρτογραφηθεί, δεν είναι στο σχέδιο πόλης, δεν είναι χαρακτηρισμένος δημοτικός δρόμος.
Δηλαδή δεν υπάρχουμε, αγαπητέ κύριε Δήμαρχε;
Μετά από μεγάλη αναμονή και με πρωτοβουλία και πίεση, η ΔΕΥΑΗ απάντησε επίσημα ότι τον Σεπτέμβριο θα αντικαταστήσουν το δίκτυο ύδρευσης και σήμερα το πρωί έβαλαν φως στην είσοδο του στενού μας. Ε, δόξα τω Θεώ κάτι έγινε!
Όμως, η αναμονή τέλος, ο Δήμος και οι τεχνικές υπηρεσίες έχουν μεγάλη ευθύνη αν συμβεί το παραμικρό και καούμε σαν τα ποντίκια, δεν υπάρχει δικαιολογία πλέον, πρέπει να δούμε τι μπορεί να γίνει.
Αν δεν έχουμε απάντηση σε εύλογο χρονικό διάστημα, τον λόγο θα έχει ο Εισαγελέας.
Εμείς είμαστε συνεπείς στην υποχρεώσεις μας, χρόνια πληρώνουμε τα τέλη, τον ΕΝΦΙΑ και ό,τι άλλο προκύψει, χωρίς καμία ανταπόδοση.
Καλό θα είναι εκτός από τα έργα βιτρίνας να ρίξετε μια ματιά και στις γειτονιές, εκεί που ζουν οι μεροκαματιάρηδες, οι άνθρωποι του μόχθου. Γειτονιά θέλουμε να το ξανακάνουμε, να βεγγερίζουμε τα απογεύματα του καλοκαιριού και τα βράδια με πανσέληνο, κακό είναι αυτό, άρχοντες της πόλης;
Και αν θέλετε, μιμηθείτε τον Πελετίδη, το δήμαρχο της Πάτρας. Εκείνος κατάφερε πολλά περισσότερα με το εργατικό δυναμικό του Δήμου του, παρά με τους εργολάβους, τους οποίους πέταξε έξω.
*Τσανάκα είναι η σημερινή πλαστική πιατέλα, ενώ τότε ήταν αλουμινένια.
** Ο Καραολής και ο Δημητρίου ήταν οι πρώτοι Κύπριοι αγωνιστές που εκτέλεσαν οι Άγγλοι με απαγχονισμό το 1952 στην Κύπρο.
ΥΓ .: Τα αιτήματά μας τα έχετε επίσημα μαζί με τις υπογραφές των γειτόνων.