Πέρασε κανονικά από τη Βουλή με την υπερψήφιση του άρθρου 8 του νομοσχεδίου για την αναδοχή των παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, με διαφωνίες βουλευτών της συγκυβέρνησης αλλά και τη στήριξη σημαντικού αριθμού βουλευτών από τη μείζονα και ελάσσονα αντιπολίτευση.
Ήταν πολύ προσεχτικά διατυπωμένο το «περιτύλιγμα» κατάθεσης του επίμαχου νομοσχεδίου με τον τίτλο «Μέτρα για την προώθηση των θεσμών της αναδοχής και της υιοθεσίας», το οποίο ήρθε συμπληρωματικό στον νόμο του συμφώνου συμβίωσης των ομοφύλων. Όλα πήγαν καλά σαν να μην συνέβη τίποτα το παράξενο, ούτε στην Ελληνική βουλή ούτε στην Ελληνική κοινωνία. Οι αντιδράσεις σχεδόν ανύπαρκτες απ’ όλους, συλλόγους, φορείς, κόμματα, συνδικαλιστές, σχολιαστές, καθηγητές και Μ.Μ.Ε. Μόνο η Εκκλησία της Ελλάδας εξέφρασε επίσημα τη δυσαρέσκειά της για το αναφερόμενο θέμα.
Με την πρώτη ματιά παρουσιάζεται ως ένα θετικό βήμα για την κοινωνία που επειδή αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα, μ’ αυτό το νόμο θα ξεπεραστεί η γραφειοκρατία για την υιοθέτηση παιδιού από ένα ζευγάρι. Μπορεί αυτό το θέμα να μην ήταν τόσο απλό, αλλά με τη δικαιολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της γραφειοκρατίας πέρασε εύκολα το ζήτημα της αναδοχής των παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, στο όνομα της προόδου της κοινωνίας.
Τα επιχειρήματα που τέθηκαν στην προώθηση και την ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου θεωρούνται ελλιπή και έγιναν χωρίς ουσιαστικό διάλογο με τους ειδικούς ή την κοινωνία, όπως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες που υιοθέτησαν παρόμοια νομοθεσία για την αναδοχή παιδιών με αυστηρά κριτήρια έγκρισης από τις αρμόδιες υπηρεσίες.
Τα παιδιά δεν είναι προϊόντα για εμπόριο και κατανάλωση, ούτε αντικείμενα ούτε κατοικίδια ζωάκια, είναι ανθρώπινες ψυχές. Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης και η αντιμετώπιση του θέματος από τα υπόλοιπα κόμματα και λοιπούς φορείς, δείχνουν σημάδια παρακμής και αδυναμίας αντίδρασης της σημερινής κοινωνίας. Χωρίς πολιτική, κοινωνική και ηθική λογική προωθείται στην Ελλάδα καθετί που γίνεται εύκολα αποδεκτό, προερχόμενο από άλλες πλούσιες ευρωπαϊκές χώρες, με διαφορετική παράδοση, με ισχυρότερη οικονομία και τεχνολογία.
Είναι χαρακτηριστικό στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία ότι κυριαρχεί το λόμπι των ομοφυλόφιλων, το οποίο εκφράζει την ικανοποίησή του, που η Ελλάδα στα ζητήματά τους έχει γίνει μια από τις πιο φιλελεύθερες χώρες της Ευρώπης. Το αίσθημα της μειονεξίας και τα κόμπλεξ της προοδευτικότητας οδηγούν την πολιτική και πνευματική ηγεσία της Ελλάδας όχι μόνο να μιμείται, αλλά να τα ξεπερνά για να παρουσιάσει δείγματα ανωτερότητας και να αναδείξει τη δημοκρατικότητά της.
Είναι ο ίδιος άκριτος μιμητισμός της Ελλαδικής πολιτικής και πνευματικής ηγεσίας, που εκτρέφει τον αθεϊσμό και της ανιστόρητης έκτασης δηλώσεις όπως εκείνη του τ. υπουργού Παιδείας κ. Φίλη, με αφορμή τις αντιδράσεις της Εκκλησίας για το νέο οργανισμό του Υπουργείου Παιδείας περί μεταφοράς των Θρησκευμάτων στο Υπουργείο Εσωτερικών, όπως σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Καμία σκέψη ότι η Παιδεία, το κρυφό σχολείο και η Θρησκεία υπήρχαν μαζί πριν απελευθερωθεί η χώρα μας και ότι η Ορθοδοξία είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ύπαρξης του λαού και ιδιοπροσωπίας μας.
Τα προβλήματα που θα προκύψουν στην κοινωνία από το νομοσχέδιο αυτό είναι πολλά, γιατί εκείνο που συνέβη σήμερα στη χώρα μας δεν κινείται στα πλαίσια της φυσικής και της απλής λογικής, αλλά στη σφαίρα του παραλόγου. Εδώ δεν αμφισβητούμε την κατοχύρωση των δικαιωμάτων ομοφυλόφιλων που προβλέπεται από το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά την καταπάτηση των δικαιωμάτων του ανήλικου παιδιού, χωρίς να λογαριάζουμε τον ψυχισμό του όταν βρεθεί απέναντι στα σχόλια και τις αντιδράσεις του παιδικού κοινωνικού και σχολικού του περιβάλλοντος.
Την ώρα που στην Ελλάδα το χρέος κρατά γονατιστούς τους Έλληνες και η ανεργία, η φτώχια, οι φόροι και οι περικοπές μαστίζουν την κοινωνία, η ψήφιση του νομοσχεδίου για την αναδοχή των παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια που μπήκε σε άμεση προτεραιότητα, με τη δικαιολογία συνεδριακής προεκλογικής υποχρέωσης του κυβερνητικού προγράμματος, αποτελεί υποκρισία φοβερή κι ένα αστείο επιχείρημα.