Τα τελευταία πολλαπλά και αρκούντως σοβαρά γεγονότα στα σύνορα του Έβρου με την Τουρκία, στο γεωγραφικό μόρφωμα των Σκοπίων βόρεια, στο Αιγαίο Πέλαγος, στην Κύπρο και γενικώς στην ευρύτερη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου, μας προξενούν ποικιλόμορφα και περίεργα εκ πρώτης όψεως ερωτηματικά, ειδικά πάνω σε κάποια θέματα που αφορούν αποκλειστικά την συμπεριφορά κάποιων μεγαλόσχημων και παντοδύναμων αναμφίβολα σχηματισμών στο παγκόσμιο διπλωματικό προσκήνιο, όπως το ΝΑΤΟ κι η Ε.Ε., απέναντι στον ελληνισμό. Κάποια χρόνια πριν, Έλληνας Πρόεδρος Δημοκρατίας είπε μια σπουδαία φράση, διαπίστωση μάλλον, η οποία έμεινε στην ιστορία για διάφορους βέβαια λόγους. Ίσως και να μην είχε άδικο, από μια άποψη!
Αυτό που μας εντυπωσιάζει, όμως, στις μέρες μας, είναι ότι για κάθε πρόβλημα του ευρύτερου ελληνικού χώρου, οι πολιτικοί μας προσφεύγουν και εκλιπαρούν με τη μορφή επαιτείας, στην ουσία, τους συναδέλφους τους από μερικές ισχυρές χώρες ή γνωστούς οργανισμούς για να αποσπάσουν μια δήλωση συμπαράστασης, για μικρούς κόκκους θεωρητικής στήριξης δικών μας απόψεων, για να λύσουν έστω πρόσκαιρα κάποιο πρόβλημα αποκλειστικά δικό μας, εθνικό.
Μόλις έρθουν σε επαφή με κάποια γνωστή προσωπικότητα, ξεκινούν οι γνωστές προσπάθειες και επαιτείες για δημόσια δήλωση και πιθανή προσωρινή βοήθεια. Η συγκεκριμένη νοοτροπία δεν είναι καινούργια, αλλά έχει τις ρίζες της πολύ πίσω, σχεδόν από τα χρόνια των επαναστάσεων και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Είναι χιλιοειπωμένο, και έτσι είναι, ότι την αποκλειστική ευθύνη επωμίζονται οι κατά καιρούς πολιτικές ηγεσίες που βρέθηκαν στο τιμόνι της χώρας με εντολή φυσικά στις περισσότερες των περιπτώσεων της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, οι οποίοι φοβούμενοι την μήνιν της ιστορίας και των πιθανών ευθυνών τους, έφεραν στο προσκήνιο τη θεωρία του ανάδελφου έθνους και του απομονωμένου και κατατρεγμένου κράτους το οποίο όλοι επιβουλεύονται, και στη συνέχεια και παράλληλα προσπαθούσαν εσαεί να εμφανίσουν εαυτούς ως επίδοξους σωτήρες του έθνους, χωρίς βεβαίως να είναι σε θέση να δουν μακρύτερα.
Οι προσπάθειες αυτές βεβαίως πάντοτε υπήρξαν πρόσκαιρες, χωρίς το σπουδαιότερο να δώσουν οριστική λύση στα χρονίζοντα τον ελληνισμό προβλήματα, αλλά και χωρίς να κερδίσουν τον προσήκοντα σεβασμό από τους εκάστοτε εταίρους και συμμάχους.
Τι μεγαλύτερη απόδειξη αυτής της θεωρίας από τη σημερινή κατάσταση!
Η χώρα, ενώ βρίσκεται στον σκληρό πυρήνα τόσο του ΝΑΤΟ όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αντιμετωπίζεται ωσάν περίπου παρίας αυτών των σχηματισμών τόσο από τις συμμετέχουσες χώρες, όσο και από τους επιθυμούντες την είσοδο σε αυτούς. Είναι προφανές ότι το πολιτικό μας σύστημα απέτυχε παταγωδώς να κερδίσει όσα εδικαιούτο από εχθρούς και φίλους. Και γι’ αυτό κάτι πρέπει να κάνει, να δράσει με ευστοχία και μάλιστα συστηματοποιημένα και δραστικά. Ο σεβασμός, όμως, δεν κερδίζεται κι αυτό είναι παλιά και τεκμηριωμένη γνώση. Το αντίθετο!
Εμπνέεται! Και για να γίνει αυτό, απαιτείται σοβαρότητα και αποφασιστικότητα, και μάλιστα επί συνεχούς βάσεως. Σοβαρότητα δηλώσεων, αλλά και ενεργειών. Παλινωδίες θέσεων, άστοχες και επιπόλαιες δηλώσεις που πιθανόν θα προκαλέσουν το θυμικό σε εχθρούς και φίλους, δεν έχουν επ’ ουδενί χώρο στην πολιτική ζωή.
Οι ξένοι φίλοι μας δεν θα μας εκτιμήσουν περισσότερο αν είμαστε υπάκουοι και φρόνιμοι στα κελεύσματά τους, αλλά αν έχουμε τεκμηριωμένη άποψη για τα περιρρέοντα και αναφυόμενα προβλήματα στο σπίτι αλλά και στη γειτονιά μας. Η πολύχρονη ιστορία μας διδάσκει ότι τίποτα δεν προσφέρεται σ’ ένα έθνος αν δεν διεκδικηθεί με σοβαρότητα από αυτό.
Η ελευθερία και η δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο έχουν πλούσια και μακραίωνα ιστορία και ανάλογους αγώνες. Αλλά και σήμερα, τα προβλήματα και οι σχετικές προκλήσεις ανεβάζουν σε συνεχή βάση το πολιτικό θερμόμετρο μέσα και γύρω απ’ τη χώρα μας. Χιλιάδες χρόνια τώρα, είδαμε ότι η σχετική κοινωνική ηρεμία και η αλληλεγγύη μεταξύ των πολιτικών, ήταν η βασικότερη παράμετρος που βοήθησε την πατρίδα σε χαλεπούς καιρούς, γιατί το μέγεθος μιας χώρας δεν υπήρξε σε όλες τις περιπτώσεις και σε όλα τα μήκη και πλάτη ετούτου του πλανήτη ο βασικός παράγων επίλυσης κάποιου σοβαρού εθνικού προβλήματος ή κάποιας απειλής που βρισκόταν σε εξέλιξη.