Η Ελλάδα ήταν πάντα γέφυρα της Δύσης με την Ανατολή. Μέχρι το 1980 οι υποθέσεις μας είχαν ενταχθεί στο Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, με των άλλων χωρών της Μ. Ανατολής.
Το 1962-63 που γίναμε δεκτοί σαν συνδεμένο μέλος της ΕΟΚ, η αξιολόγηση του μπλοκ στηριζόταν σημαντικά στην επιρροή που ασκούσε η Ελλάδα στην περιοχή εκείνη. Οι ιστορικές παραδόσεις με το χώρο, το πλήθος των ελληνικών κοινοτήτων που ζουν εκεί, η πολιτιστική διάσταση που συγκροτούν τα τρία Πατριαρχεία, οι οικονομικοί δεσμοί – όλα αυτά συντείνανε στην άσκηση ουσιαστικού ρόλου.
Από την περίοδο της δικτατορίας και ύστερα αυτός ο ρόλος συρρικνώθηκε και οι νέοι μας σήμερα δεν έχουν, μάλλον, την παραμικρή ενημέρωση για την εποικοδομητική φιλειρηνική παρουσία της πατρίδας μας στο συγκεκριμένο χώρο. Η ανατροπή συντελέστηκε για εξυπηρέτηση γεωπολιτικών σχεδιασμών των ΗΠΑ. Σ’ αυτό ώθησε σταδιακά μια βαθιά διχοτόμηση της Δύσης με το Ισλάμ.
Εκτός του εκτοπισμού της χώρας μας που στα επόμενα θα περιγράψω, η πολιτική αυτή απέφερε δυο ωφελημένες κρατικές οντότητες: Το Ισραήλ και την Τουρκία. Έτσι, σε ένα βαθμό, επιδράσανε και οι Σταυροφορίες. Η πολιτική μας ηγεσία, δυστυχώς, έχει συμπράξει σε όλο αυτό το έργο.
Η εμπλοκή της Ελλάδας στον τελευταίο μεγάλο πόλεμο μας έφερε ανακατατάξεις: Πολλοί συμπατριώτες μας διέφυγαν για να σωθούν ή να πολεμήσουν, η κυβέρνηση μας, ότι απέμενε από τη στρατιωτική μηχανή, ο χρυσός του κράτους φυγαδεύτηκαν εκεί.
Αντίθετα με τη Νορβηγία και άλλες χώρες της Δ. Ευρώπης που φιλοξενήθηκαν στο Λονδίνο, η χώρα μας βρήκε αποκούμπι στη Μ. Ανατολή. Ήταν τα φυσικά μετόπισθεν του Ελληνισμού. Η αντιφασιστική κυβέρνηση πολέμου ήταν στο Κάιρο. Η συμφωνία για τη μεταπολεμική πολιτική διακυβέρνηση της χώρας έγινε στο Λίβανο.
Οι δεσμοί δεν έληξαν στο τέλος του πολέμου: Στο Λίβανο, ένα από τα τρία ανώτερα αξιώματα,-πρωθυπουργού, προέδρου Δημοκρατίας και αρχιστράτηγου- δινόταν σε χριστιανό.
Στη Συρία και το Ιράκ οι αντίπαλες παρατάξεις διακυβέρνησης ήταν από τη μια οι σουνίτες, από την άλλη οι Κούρδοι, οι χριστιανοί και οι σιίτες. Δεν έλλειπαν στη διαδρομή οι συγκρούσεις, αλλά δεν έμοιαζαν σε τίποτα με τη σημερινή διάλυση των συγκεκριμένων ιστορικών κρατών.
Λέγεται πως οι ΗΠΑ και η Τουρκία, για λογαριασμό της καθεμιά ενίσχυσαν για μεγάλο διάστημα μουσουλμάνους φονταμενταλιστές, να οργανωθούν γύρω από διάφορα μειονοτικά ζητήματα.
Ποιος μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα γι’ αυτά τα θέματα; Βέβαιο είναι πως όταν απλώθηκαν τα εξτρεμιστικά κινήματα διεκδικώντας δικούς τους στόχους, υποχώρησαν όλοι οι άλλοι λαϊκοί συντελεστές: Οι χριστιανοί, οι Κούρδοι, κ.ά που με την παρουσία τους εξασφάλιζαν σχετική ισορροπία στις χώρες. Στην πλειονότητα τους βρίσκονται σήμερα κυνηγημένοι και στη διασπορά.
Μεγάλες εστίες του χριστιανισμού που κάποτε κυριαρχούσαν στην Παλαιστίνη, στη Γάζα, στη Συρία και στο Λίβανο οδηγούνται σήμερα σε εξαφάνιση. Η ΗΠΑ είναι ανεξίθρησκο κράτος και δε νοιάζεται. Το Ισραήλ και η Τουρκία χαίρονται γι’ αυτό. Εμείς;
Η σημασία των επιπτώσεων από τα παραπάνω, δε θα διέφευγαν στην ελληνική πολιτική ηγεσία. Απόδειξη τούτου είναι, πως όταν πριν χρόνια οι Ταλιμπάν άρχισαν να καταστρέφουν αγάλματα του Βούδα σκαλισμένα σε βουνά, η κυβέρνηση μας έκαμε καταγγελία στην UNESCO, διότι ήταν ελληνιστικής τεχνοτροπίας.
Δεν ακούστηκε, όμως, καμιά αντίδραση όταν με την Αστραπή της Ερήμου καταστράφηκε το Μουσείο της Βαγδάτης με πολλές ελληνικές αρχαιότητες, ούτε σε άλλες περιπτώσεις για τις καταστροφές σπουδαίων ελληνιστικών πόλεων της περιοχής.
Για τον πλούτο ναοδομίας στη Συρία που έχει καταστραφεί δεν εκδηλώθηκε αντίδραση, ούτε στην Παλαιστίνη και στη Γάζα ή άλλα θέατρα πολεμικών συγκρούσεων. Η επιλεκτική αυτή αδιαφορία των εκπροσώπων της χώρας δεν είναι τυχαία. Δίνουν άμεση προτεραιότητα στα προτάγματα των ΗΠΑ. Δε λέω πως δέχονται συνειδητά τη βλάβη στα ελληνικά συμφέροντα.
Αλλά η στενή τους εξάρτηση από την υπερδύναμη που υλοποιεί τους στόχους της, από τη μια, και η έλλειψη σοβαρής μελέτης των θεμάτων μας, διευκολύνουν να μη φαίνεται σε κάθε βήμα η ζημιά, που όταν αποκαλυφθεί συνολικά είναι αργά να κάμουν πίσω.
Σε μερικές περιπτώσεις η υποταγή σε υπαγορευμένα συμφέροντα είναι πιο ξεκάθαρη. Τέτοια είναι η παραχώρηση στο Ισραήλ της αστικής περιουσίας του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η δημόσια γη της πόλης για 15 τουλάχιστο αιώνες μοιραζόταν ανάμεσα στις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, την εβραϊκή, τη μουσουλμανική και την ορθόδοξη.
Ένας πρώην πατριάρχης, σε σύμπραξη με τους πράκτορες της ΕΥΠ, Βαβύλη και Τριανταφυλάκη, μεθόδευσαν τη μεταβίβαση. Σύννεφα παραπλανητικών μυθευμάτων γύρω από το θέμα κυκλοφορούν. Η αλήθεια είναι πως υπήρχε ελληνική κυβερνητική μεθόδευση.
Ποιο κόμμα ή ποια πολιτικά πρόσωπα μπορούσαν να διαγράψουν μια ιστορική διαδρομή 15 αιώνων, που ούτε το Ισλάμ, ούτε οι Σταυροφόροι, ούτε ο οθωμανικός ζυγός αλλοίωσαν;
Είναι δυστύχημα πως δυο αιώνων ελεύθερος βίος δε χρησίμευσε στη διαμόρφωση θεσμών της χώρα μας, που να επιτρέπουν πραγματικά το σεβασμό προς το παρελθόν της και την υπηρεσία μιας νέας διαδρομής αντάξιας με τις θυσίες και τα οράματα του λαού της.
Ο Νίκος Λεβέντακης είναι μηχανικός