Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια υπερβολική προβολή των εθνικών μας επετείων τόσο από κρατικούς φορείς όσο και από ιδιωτικούς και βέβαια ό,τι υπερβαίνει το μέτρο προκαλεί το δημόσιο αίσθημα και γεννά στοχασμό και προβληματισμό για ποιο λόγο γίνονται όλες αυτές οι φαντασμαγορικές πανηγυρικές και δαπανηρές εκδηλώσεις.
Παρελάσεις, πτήσεις ελληνικών και συμμαχικών αεροπλάνων, εικόνες από τις θηριωδίες των κατακτητών, δημοσιεύσεις για πολεμικά γεγονότα, μαρτυρίες αυτοπτών προσώπων, προσκλήσεις επισήμων από συμμαχικές χώρες, γεύματα, φιέστες, εκθέσεις με πολεμικό υλικό, ακόμα και εμπορευματοποίηση της ιστορίας μας γίνεται.
Έχει κανείς την αίσθηση ότι σε πολλές περιπτώσεις προβάλλονται περισσότερο εκείνοι που προβάλλουν τα γεγονότα κι αυτό γίνεται είτε για ψηφοθηρικούς λόγους, είτε για αναγνωρισιμότητα από την κοινωνία είτε για άλλους ιδιοτελείς σκοπούς.
Στο δυτικό πολιτισμένο κόσμο δεν παρατηρείται αυτή η υπερβολή. Μόνο στα ασιατικά απολυταρχικά καθεστώτα γίνονται φαντασμαγορικές φιέστες για προπαγάνδα και εσωτερική κατανάλωση.
Μάλλον περισσότερη δουλειά και λιγότερα συνθήματα χρειαζόμαστε που λέει και το τραγούδι.
Είμαστε, αναμφίβολα, ένας ιστορικός λαός και η χώρα μας λόγω της γεωγραφικής θέσης της ήταν ανέκαθεν σταυροδρόμι πολιτισμών και λαών που κατέκτησαν το χώρο μας αλλά ποτέ δεν υποδούλωσαν το εθνικό μας φρόνημα, γι’ αυτό και η ιστορία μας χάνεται στα βάθη των αιώνων. Τους ήρωές μας τόσο των πολεμικών όσο και των ειρηνικών περιόδων της ιστορίας μας έχουμε υποχρέωση να τους τιμούμε αλλά με σεμνότητα και περισυλλογή.
Γιατί να υπερτονίζουμε,όμως,την πολεμική μας ιστορία; Τι εξυπηρετεί αυτή η μιλιταριστική προσέγγιση της ιστορίας μας; Είναι, πάντως, αποκρουστικό και απάνθρωπο να μαθαίνουμε ποιοι σκότωσαν ποιους και πόσους. Γιατί να μην είμαστε περισσότερο συνάνθρωποι; Σε τι φταίνε οι άλλοι λαοί αν οι ηγέτες τους διέταξαν επιθέσεις εναντίον του λαού μας;
Αν το δούμε, όμως, και από παιδαγωγική σκοπιά γιατί να περνάμε στις νέες γενιές μηνύματα μισαλλοδοξίας,εχθρότητας προς τους άλλους λαούς,αντιπαλότητας και τοπικισμού σε μια εποχή παγκοσμιοποίσης; Αλλά και όλων μας την ψυχική υγεία βλάπτει η συντήρηση της μισαλλοδοξίας, η αναμόχλευση των παθών και η ομφαλοσκόπηση
Όσο για τους συμμάχους μας και τη δράση τους στην Κρήτη στη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, είναι γνωστό ότι στηρίχτηκαν στη γενναιότητα και στην τόλμη των Κρητικών και συντόνιζαν ακραίες πράξεις αντίστασης με αποτέλεσμα τα τόσα αντίποινα των Γερμανών στον απλό λαό με εκατόμβες θυμάτων, ενώ εκείνοι (οι σύμμαχοι) καρπώνονταν τη δόξα. Οι δικοί μας αντιστασιακοί αντιλαμβάνονταν την υποβάθμισή τους και πικραίνονταν όπως είναι φυσικό και αυτή τους την πικρία την έχουν παραδεχτεί στους ιστορικούς της εποχής.
*Η Στέλλα Κουσκουμπεκάκη είναι φιλόλογος