Ο κόσμος γερνάει. Κυριολεκτικά γερνάει. Ζούμε σε μια κοινωνία υπερηλίκων. Ανθρώπων στη δύση της ζωής τους που χρειάζονται συχνά αποκλειστική βοήθεια. Τα περιστατικά άνοιας, Αλτσχάιμερ, μυασθένειας ή νευροπάθειας πολλαπλασιάζονται και προκαλούν κατάθλιψη στους πάσχοντες και τους οικείους τους.
Οίκοι ευγηρίας, γραφεία που προμηθεύουν ειδικευμένους ή ανειδίκευτους φροντιστές, νοικιασμένες νταντάδες, αγκαλιές πληρωμένης αγάπης για τα ηλικιωμένα μωρά, ξεφυτρώνουν όπως τα ανταλλακτήρια κοσμημάτων στις αρχές της κρίσης.
Μόνο που στην περίπτωση αυτή η σιωπή δεν είναι χρυσός, δεν είναι ούτε καν ασήμι. Η σιωπή είναι η άλλη πλευρά, είναι ο κόσμος που ράγισε και χάθηκε για πάντα. Είναι το μαχαίρι. Στην κόψη του ξυραφιού βρίσκεται ο άνθρωπός σου και η ζωή του, μα κι η δική σου ζωή, μεταμφιεσμένη σε αγώνα.
Κι ο ρόλος του παιδιού; Ποιος είναι; Οφείλει το παιδί να παρατήσει τη ζωή του, τη δουλειά του, τις συνήθειές του για να περιθάλψει τον άρρωστο γονιό; Επιτρέπεται να αφεθεί, διατρέχοντας τον κίνδυνο να τον καταβροχθίσει το ίδιο του το πρόβλημα; Υπάρχουν οι δομές να τους υποστηρίξουν; Διότι δεν μιλάμε για ασθένειες που κρατούν κάποιες εβδομάδες ή έστω μήνες αλλά για χρόνια.
Αφήνουν μια πικρή γεύση στο στόμα, κι είναι μια άνιση μάχη, μια γροθιά στο στομάχι, μια καθημερινή συμβίωση με τον θάνατο. Έννοιες όπως προσωπικότητα, χαρακτήρας, αξιοπρέπεια πάνε περίπατο. Κι αυτό που μένει στο τέλος τι είναι; Τι μπορεί να είναι;
Βλέμματα. Αγάπης, ντροπής, ικανοποίησης, απόγνωσης, ενοχής. Αξέχαστα, ανεκτίμητα βλέμματα. Γέλια ανάμεσα στα κλάματα. Δάκρυα ευγνωμοσύνης. Οτιδήποτε δεν σε πνίγει σ’ αυτά τα δάκρυα, σε μαθαίνει να κολυμπάς στα βαθιά.
*Η Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη κατάγεται από το Ηράκλειο, έχουν εκδοθεί δυο βιβλία της, «Το ραντεβού» και η «Κερασία», ενώ αυτές τις μέρες θα κυκλοφορήσει το τρίτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Το πορτραίτο».