Τελευταία στα σχολεία έχει επικρατήσει η παιδαγωγική της ατιμωρησίας. Η σκέψη είναι ότι το παιδί πρέπει να αγαπήσει το σχολείο. Να μην το φοβάται. Να περνά ευχάριστα σ΄αυτό. Με αυτήν την αντίληψη έχουν στην πραγματικότητα καταργηθεί οι ποινές. Να δείρεις βέβαια τον άτακτο μαθητή, συμφωνώ, δεν πρέπει. Είναι βάρβαρο. Όμως για να συμμαζέψεις τον ατακτούντα, που εμποδίζει την διδασκαλία, κάποια μέτρα πρέπει να λαμβάνονται, κάποια ποινή τελικώς να επιβάλλεται.
Με τις σημερινές όμως αντιλήψεις, στο σχολείο έχει μείνει ως τιμωρία ανεπισήμως μόνο η επίπληξη. Στην επίπληξη ο διδάσκων πρέπει να είναι προσεκτικός. Να μην παρασυρθεί σε υπερβολή. Σωστό. Εξάλλου η άλλη ποινή, η αποβολή από το σχολείο, με τον τρόπο που σήμερα γίνεται, έχει καταντήσει κοροϊδία. Γράφονται απουσίες για τον τιμωρούμενο, όμως ο ίδιος είναι παρών στην διδασκαλία και παρακολουθεί τα μαθήματα! Απαγορεύεται να διωχτεί, να απομακρυνθεί από το σχολείο! Και οι μαθητές δεν φοβούνται πια. Όμως έχουν αγαπήσει το σχολείο; Παρακολουθούν ήσυχα τα μαθήματά τους; Και μορφώνονται; Έτσι νομίζουν οι νομοθετήσαντες τα παραπάνω περί ποινών. Γελιούνται όμως.
Η πραγματικότητα είναι ότι με την ατιμωρησία οι μαθητές έχουν αποθρασυνθεί. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα με τις αταξίες και την αυθάδειά τους πραγματική ζούγκλα γίνεται η αίθουσα διδασκαλίας. Ήρωας είναι σήμερα ο διδάσκων που σε τέτοιες περιπτώσεις κατορθώνει να τελειώσει το μάθημά του. Οι μαθητές δεν φοβούνται, δεν σέβονται το σχολείο. Πάει, τελείωσε. Και βαδίζομε προς την διάλυση της παιδείας. Κρίμα! Αντί για σεβασμό οι μαθητές απέκτησαν θράσος στο σχολείο.
Να τιμωρήσεις με επίπληξη αυστηρή; Κίνδυνος να έρθει την άλλη μέρα ο γονιός εξαγριωμένος, έτοιμος να επιπλήξει τον επιπλήξαντα εκπαιδευτικό, διότι πρόσβαλε το παιδί του. Έχουν γίνει και κάτι τέτοια. Και υπάρχουν και επίσημες καταγγελίες από γονείς εναντίον καθηγητών για άδικη επίπληξη. Και οι μαθητές ατακτούν πια αφόβως εντός του σχολικού περιβάλλοντος. Καπνίζουν στις τουαλέτες (ακόμη και οι μαθήτριες), ασεβούν προς τον διδάσκοντα την ώρα που διδάσκει, οργανώνουν άφοβα καταλήψεις υποστηριζόμενοι από την Μαθητική Κοινότητα, η οποία, με τον τρόπο που οργανώνεται και λειτουργεί, εμπόδια μόνο δημιουργεί και κανένα όφελος δεν προσφέρει στο σχολείο… Στα πανεπιστήμια μάλιστα οι φοιτητές δημιουργούν επίσημα και ολοφάνερα παράνομες οργανώσεις.
Καταλαμβάνουν αίθουσες, που τις κάνουνε ορμητήρια. Από αυτές εξορμούν και κάνουν διαδηλώσεις, καίνε κάδους σκουπιδιών, καίνε ιδιωτικά αυτοκίνητα και λεωφορεία, σπάζουν τζαμαρίες καταστημάτων… Μα αν καταστρέψεις την πόλη στην οποία ζεις, το όφελός σου ποιο θα είναι; Το παιδί να μη φοβάται το σχολείο! Εσφαλμένη αντίληψη, η οποία τελικώς οδηγεί στο ξεχαρβάλωμα του εκπαιδευτικού συστήματος. Αντιθέτως ο νέος πρέπει να σέβεται και να φοβάται το σχολείο. Ο φόβος, ο πόνος, η στενοχώρια είναι δυσάρεστα αισθήματα, όμως είναι απαραίτητα για την διατήρηση της ζωής και της τάξης στην κοινωνία.
Αν δεν πονέσεις, ποιος θα σε ειδοποιήσει να πας στον γιατρό για θεραπεία; Αν δεν φοβάσαι, ποιος θα σε προστατεύσει να μην πέσεις στον γκρεμό; Αν δεν στενοχωρηθείς, ποιος θα σε παρακινήσει να πάρεις μέτρα να ξεπεράσεις την δυσκολία; Αρκεί βέβαια τα αισθήματα αυτά να μην είναι υπερβολικά. Την υπερβολή να αποφεύγομε. Αυτή είναι το κακό. Να μην αποφεύγομε την δημιουργία ανησυχίας, φόβου, πόνου, στενοχώριας στον βαθμό που αυτά είναι προστατευτικά.
Χωρίς φόβο, πόνο και στενοχώρια η ζωή δεν θα μπορούσε να προχωρήσει. Θα κοβόταν ακόμη και από την αρχή της. Ως προστασία μας τα έχει δώσει αυτά ο Θεός. Η ατιμωρησία και το καλόπιασμα στην εκπαίδευση είναι κακή παιδαγωγική. Κακομαθαίνουν τα παιδιά. Και γίνονται ανίκανα να αντιμετωπίσουν αργότερα τις δυσκολίες της ζωής. Αντιθέτως ο μαθητής πρέπει να μάθει να σέβεται αλλά και να φοβάται το σχολείο. Αυτά σας τα λέει ένας ενενηκοντούτης δάσκαλος, που δίδαξε σε πολλά σχολεία σε όλη την Ελλάδα, και πολλών μαθητών “τον νόον έγνω”. Αυτήν την συμβουλή μου ακούστε την.