Γράφω το κείμενο αυτό ορμώμενος από μια παράγραφο του Α. Παπαχελά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ:
“Οι εσωτερικές εφεδρείες τελειώνουν, γιατί φρόντισε το πολιτικό σύστημα να τις φοβίσει ώστε να μην μπλέκουν με τα κοινά.
Ζούμε άλλωστε σε μια εποχή που ένα κομμάτι της κοινής γνώμης θέλει να κόψει κομματάκια ότι ξεχωρίζει, και σε αυτό ποντάρουν οι κυβερνώντες. Υπάρχουν καλοί και άξιοι άνθρωποι που δουλεύουν σκληρά, παράγουν, κάνουν έρευνα αντιστέκονται στην παρακμή στο δικό τους κόσμο. Είναι όμως απελπισμένοι γιατί δύσκολα βρίσκουν έκφραση“.
Περπατάω στην Ελλάδα, βλέπω τις στρεβλώσεις, κάνω συγκρίσεις με τις χώρες της Δύσης, καμιά φορά η ταπεινότητά μου διακρίνει και λύσεις αλλά μέχρι εκεί…
Ζω και εργάζομαι για αρκετές δεκαετίες στα μεγάλα δημόσια νοσοκομεία. Βρίσκονται, σαφέστατα, πιο πίσω από τα αντίστοιχα της Βορείου Ευρώπης και Αμερικής. Βλέπω τα λάθη-καμιά φορά βλέπω και τις λύσεις-αλλά όλα σταματούν στην ανάγκη ότι πρέπει να γίνει αξιολόγηση των επιτελικών στελεχών, αυτοί που δεν επαρκούν (και δεν είναι λίγοι) πρέπει αμελλητί να μετακινηθούν σε δομές μικρότερων απαιτήσεων, εν τέλει να πιάσουν τόπο τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων.
Βλέπω στα πανεπιστήμια ακαδημαϊκούς-όχι λίγους-να έχουν αναπτύξει αντισώματα στην ακαδημαϊκή δραστηριότητα. Υποτυπώδης ερευνητική δραστηριότης. Ελάχιστη διεθνής αναγνωρισιμότης. Προσήλωση, μα εξαιρετικά μεγάλη προσήλωση στις δημόσιες σχέσεις. Απλά αυτοί που δεν δύνανται ή δεν επιθυμούν να ασκήσουν αυτό για το οποίο αμείβονται πρέπει αμελλητί να μετακινηθούν σε δομές μικρότερων απαιτήσεων.
Περπατάς στις δημόσιες υπηρεσίες. Αποτελεί κρατούσα κατάσταση ο «δημοσιοϋπαλληλισμός». Δηλαδή καθώς διασπείρονται οι ευθύνες σε χιλιάδες υπαλλήλους τελικώς εξαφανίζονται. Βλέπεις τις αρρυθμίες, βλέπεις τις λύσεις, αλλά τίποτα. Όλα σταματούν στην πραγματική αξιολόγηση…στη θλιβερή βαλκάνια νοοτροπία μας. Βλέπεις – και οριζόντια και κάθετα-μέσα στην κοινωνία αυτά που μας τραβούν προς τα κάτω. Και όμως δεν διορθώνονται.
Δεν εφαρμόζονται λύσεις που έχουν βρεθεί στις άλλες χώρες. Κανένας μηχανισμός αυτορρύθμισης του συστήματος, κανένας μηχανισμός διόρθωσης των στρεβλώσεων. Προσοχή! Μην πειράξουμε το πελατειακό και συνδικαλιστικό κράτος! Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει αυτή η “συνωμοσία” των μετρίων που θα μπορούσε κάποιος, επιθετικότερα, να τη χαρακτηρίσει και “συμμορία” των μετρίων που τραβούν την πατρίδα, συνεχώς, προς τα κάτω.
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά γύρω μας για να διαπιστώσουμε κρίση της αυθεντίας που κανείς δεν σέβεται, αφού η ιδέα της ισότητας απομακρύνει κάθε μορφής υπεροχή. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Κάποιοι τραβάνε πιο μπροστά, κάποιοι θέλουν πιο πολύ, κάποιοι έχουν να επιδείξουν νεωτερισμό και όχι μίζερη διαχείριση.
Αυτοί πρέπει να βρεθούν πιο μπροστά. Με σκληρές αλλά θεσμικές και απόλυτα διαφανείς διαδικασίες, όχι βαλκάνιες… Αυτά τα θέματα τα έχουν δει χρόνια και τα έχουν λύσει σε ικανοποιητικό βαθμό οι Δυτικές κοινωνίες. Εμείς για πολλά χρόνια φορούσαμε τα αριστερόστροφα μυωπικά γυαλιά του άκρατου κρατισμού και ήλθαν τώρα και οι ιδεοληπτικοί επαναστάτες της δεκάρας και το αποτελείωσαν.
Διαδίδεται τελευταία από τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ο πολιτικός λόγος της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει την απαιτούμενη διεισδυτικότητα στα λαϊκά στρώματα. Δηλαδή, δεν είναι αρκετά λαϊκίστικος και πελατειακός όπως της Αριστεράς. Δεν είναι αρκετά ευχάριστος.
Ο πολιτικός οργανισμός της Νέας Δημοκρατίας δύναται και οφείλει να ευοδώσει μια δημιουργική επανεκκίνηση της χώρας με νέες επενδύσεις, θέσεις εργασίας, ασφάλεια και αλληλεγγύη. Ο κ. Μητσοτάκης είναι ο μόνος στον ενεστώτα πολιτικό χρόνο που μπορεί να προστατεύσει την αστική δημοκρατία μας και να διασφαλίσει τη δημιουργική επανεκκίνηση της πατρίδας.
* Ο κ. Γρηγόρης Πασπάτης είναι πρόεδρος του Δ.Σ. Ηρακλείου