-Προχθές, έλεγε στο καφενείο ο κυρ Γιώργος, πήγα επίτηδες στο καφενείο του Αναστάση, για να δω τον παλιό συνάδελφό μου, τον Λεωνίδα, που πέρσι χήρεψε. Εκεί σύχναζε από τότε που πήρε σύνταξη. Αλλά δεν τον βρήκα εκεί. Ρώτησα και μου είπανε ότι έχει πάει σε γηροκομείο. Παραξενεύτηκα πολύ, γιατί αυτός και τη συνταξούλα του έχει και σπίτι δικό του έχει και τρία παιδιά έχει, όλα παντρεμένα και αποκατεστημένα. Γιατί να πάει σε γηροκομείο;
-Γιατί δεν ήθελε να γίνεται βάρος στα παιδιά του, Γιώργο. Ερώτημα θέλει; Δεν το καταλαβαίνεις; του απάντησε ο κυρ Στέλιος.
Ο κυρ Γιώργος όμως δυσκολευόταν να το καταλάβει.
-Βάρος; Στα δικά του παιδιά…; μουρμούριζε σκεφτικός.
-Τα δικά του παιδιά, όπως και ο ίδιος είπες, είναι παντρεμένα. Όλα. Και συνεπώς υπάρχει οικογένεια και “έτερον ήμισυ” , που μπορεί, με τις φροντίδες για τον παππού, να ενοχλείται. Και να γκρινιάζει…
Όμως πάλι ο κυρ Γιώργος απορούσε. Δεν μπορούσε να το καταλάβει, να το χωνέψει. “Αφήσανε το γονιό τους να πάει σε γηροκομείο…” σκεφτότανε. Και τότε παρενέβη ο κύριος Κυριάκος, το γεροντοπαλίκαρο, που είναι άνθρωπος πολύ μορφωμένος. Διαβάζει και εφημερίδες καθημερινώς και ενημερώνεται.
-Σε όλες τις πολιτισμένες κοινωνίες στην υφήλιο – τους έλεγε και όλοι τον άκουγαν προσεκτικά – στην εποχή μας παρουσιάζεται το πρόβλημα της φροντίδας των ηλικιωμένων, που προκύπτει από δύο παράγοντες: την μείωση των γεννήσεων και την γήρανση του πληθυσμού. Ζούμε πολλά χρόνια. Και από την άλλη οι γυναίκες μας γεννούν λίγα παιδιά. Ή δεν γεννούν κανένα παιδί. Έχουν πλημμυρίσει οι κοινωνίες από υπέργηρους, που χρειάζονται βοήθεια και ιατρική περίθαλψη. Γι΄ αυτό συνεχώς ιδρύονται καινούργια γηροκομεία, τα οποία, παρόλα αυτά, δεν αρκούν. Και στα οποία δυστυχώς η παρεχόμενη εξυπηρέτηση, η ποιότητα της φροντίδας, δεν είναι πάντοτε η αρμόζουσα.
Για να λειτουργήσει καλά ένα γηροκομείο, χρειάζονται γιατροί και νοσοκόμες, ανάλογα με το πλήθος των γερόντων, ανδρών ή γυναικών. Οι γιατροί πρέπει να κάνουν συχνές και υπεύθυνες εξετάσεις και διαγνώσεις. Ένας γερασμένος οργανισμός συνήθως υποφέρει από πολλά και επικίνδυνα νοσήματα. Οι νοσοκόμες κάνουν κουραστικές και καθόλου ευχάριστες περιποιήσεις σε γέροντες ή γερόντισσες, πολλοί από τους οποίους δεν μπορούν ούτε τα φάρμακά τους να πάρουν σωστά στην ώρα τους ούτε να φάνε μόνοι τους ούτε στην τουαλέτα να πάνε μόνοι τους, λερώνονται επάνω τους… Κάποιοι συνεχώς γκρινιάζουν και διαμαρτύρονται αδικαιολόγητα…
Πολλά τα προβλήματα. Μεγάλη η ευθύνη του προσωπικού. Απαιτείται υπομονή, πολλή δουλειά, υπεύθυνη και προσεκτική. Η περιποίηση των γερόντων αποτελεί πρόβλημα, που στις πολιτισμένες κοινωνίες συνεχώς διογκώνεται. Παρατηρείται ανεπάρκεια κατάλληλου προσωπικού, ελλιπής φροντίδα και σε μερικές περιπτώσεις εκμετάλλευση των νοσηλευομένων. Ίσως τα κράτη δεν έχουν δείξει ακόμη την δέουσα προσοχή στο πρόβλημα αυτό, που ανακύπτει σήμερα, καινοφανές, χωρίς παλιά εμπειρία, που πρέπει να μελετηθεί προσεκτικότερα από τους αρμοδίους.
Και όλοι άκουγαν προσεκτικά. Και καθένας σκεφτόταν την δική του μοίρα, αν τυχόν κάποια στιγμή βρεθεί και ο ίδιος ανήμπορος, ασθενής και μόνος σε κάποιο γηροκομείο, σε ξένα χέρια κάποιων υπαλλήλων, που δεν θα νοιάζονται, όπως θα νοιάζονταν άνθρωποι δικοί τους.