Περίοδος μεσοπολέμου και το πρώτο μικτό δημοτικό σχολείο Ηρακλείου, το οποίο διευθύνεται από τον Εμμανουήλ Αστρινάκη, αλλά έχει και αξιολογότατους δασκάλους, όπως η λαογράφος δίδα Κατίνα Παΐζη, η Όλγα Κοκκινάκη, η Χαρά Σκουλά, η Ελένη Λογαριαστάκη – Σγουράκη και η Ευαγγελία Σφακιανάκη. Τέτοιες μέρες γιορτάζει. Βέβαια κάτι τέτοιο συνηθίζεται αφού πλησιάζουν οι ημέρες του δωδεκαημέρου. Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, τα Φώτα και η σχολική γιορτή φαίνεται να γνωρίζει μεγάλη επιτυχία.
Η γιορτή δίνεται στο θέατρο Πουλακάκη και το ακροατήριο είναι πυκνότατο, παρά το δριμύ ψύχος της ημέρας. Η είσοδος για το κοινό κοστίζει δέκα δραχμές και το πρόγραμμα είναι αρκετά πλούσιο, αφού περιελάμβανε διάφορα άσματα, μικρά δράματα, απαγγελίες και παιδικές κωμωδίες. Όλα αυτά αποδόθηκαν από τους μικρούς εκτελεστές, με μεγάλη υποκριτική τέχνη για την ηλικία τους. Αποτέλεσμα το μεγάλο και παρατεταμένο χειροκρότημα. Στη μεγάλη δοξολογία πήρε μέρος χορωδία από μαθητές και μαθήτριες της Ε’ και ΣΤ’ τάξης του σχολείου.
Έτσι μ’ αυτόν τον θριαμβευτικό τρόπο άρχιζε η γιορτή του σχολείου. Έτσι μ’ αυτόν τον θριαμβευτικό τρόπο άρχιζε η γιορτή του σχολείου. Στη συνέχεια ακολούθησε η απαγγελία “η Παναγία” από την μικρή δεσποινίδα Γωγώ Διαλυνά, το μικρό δράμα “Τα Χριστούγεννα του κυρίου Σκρουτζ”, εκτελεσθέν από τον Θαλασσινό και από τις δεσποινίδες Γαρεφαλάκη, Λυκάκη, Αντιμισάρη, αλλά και από άλλους, η απαγγελία “Το παραμύθι της κυρούλας.
Από τον Γιώργο Παπαδάκη το άσμα “Ο αποχαιρετισμός του χρόνου’, το οποίο εκτελέστηκε από χορωδία μαθητών και μαθητριών. Επίσης η παιδική κωμωδία “Με ζεστό ή με κρύο”, στην οποία πήραν μέρος ο Θαλασσινός, οι δεσποινίδες Αλεξανδρίδου, Γωγώ Διαλυνά και Γαϊτανόγλου, το δραματάκι “Οι ερυθροσταυρίτες” με εκτελεστές την Γεωργία Χανδάνου, τη Μαρίκα Ρουμελιώτου, την Πολίνα Μαραγιάννη, τις αδελφές Μαριδάκη, την Πόπη Θεοδωρίδου, τη Νίτσα Ματθαιάκη, τη Χουστουλάκη, τη Μαραυγάκη και άλλες, με τους “Μπουναμάδες” προς τον πατέρα τη μητέρα, στους οποίους δωρήθηκαν στοργικά φιλιά, προς τον επιθεωρητή, στον οποίο αφιερώθηκε η γιορτή, στο δάσκαλο που έδωσαν το κλασσικό ραβδί και στη δασκάλα, στην οποία “απένειμαν” ως δώρο την ιώβεια υπομονή.
Στο τέλος της γιορτής πάνω στην σκηνή, ως επίλογος πια, έλαβαν μέρος πολλές καλλίφωνες μαθήτριες, ο οποίες χειροκροτήθηκαν ζωηρά από τους παρευρισκόμενους. Όλοι όσοι παρακολούθησαν αυτή την όμορφη σχολική γιορτή, έφυγαν ευχαριστημένοι και έμειναν κατενθουσιασμένοι. Μεγάλη όμως ικανοποίηση έδειξαν, όταν έμαθαν ότι το δεκάδραμό τους από το εισιτήριο προορίζονταν για ιερό σκοπό. Για τους άπορους μαθητές του σχολείου για τους οποίους θα αγοράζονταν ρούχα.
Αυτά θα τα έπαιρναν σε ειδική γιορτή που θα διοργάνωνε το σχολείο. Με την ευκαιρία αυτή θα γινόταν και η κοπή της βασιλόπιτας, ειδικά γι αυτά τα παιδιά. Ευαισθησίες της εποχής εκείνης οι οποίες σήμερα στην εποχή της αφθονίας και του υπέρμετρου καταναλωτισμού μάς δίνουν ένα μεγάλο παράδειγμα!
Αυτά γίνονται κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου και συγκεκριμένα τέλη του 1934 στην πόλη μας, στο Μεγαλο Κάστρο. Η φιλανθρωπική κίνηση είναι αναπτυγμένη έντονα και ένας λόγος είναι η δραστηριότητα του νέου ζωτικότατου συλλόγου κυριών – δεσποινίδων “Αγία Τριάς” που ξεκινώντας από την ομώνυμη συνοικία του Ηρακλείου, έρχεται να σκορπίσει την αγνότητα των αισθημάτων της Καστρινής γειτονιάς παντού, όπου το κέντρο της πόλης αφήνει κενά κοινωνικής αντίληψης.
Σκοπός προπάντων του συλλόγου ήταν η ενίσχυση των απόρων οικογενειών, των αφανών φτωχών, του αγνώστου… φτωχού, όπως λέμε του “αγνώστου στρατιώτου”, αφού και ο φτωχός, ο άγνωστος φτωχός, είναι ο στρατιώτης της κοινωνικής μάχης. Ο συγκεκριμένος σύλλογος είχε υπερβεί τα όρια του αγαθοποιού προορισμού του και είχε γίνει εστία και αποκούμπι της φτωχολογίας και τα αποτελέσματα αυτής της δράσης ήταν εμφανή.
Στυλοβάτες αυτής της προσφοράς ήταν η πρόεδρος του συλλόγου, η φιλάνθρωπος Αντωνία Ξηρά, σύζυγος του ιατρού Ξηρά, επίσης φιλανθρώπου, η αντιπρόεδρος Μαρία Κριαρά, η γραμματέας Αθηνούλα Νικηφοράκη, η ταμίας Μαρία Διαμαντάκη, τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου Μαρία Γεωργίου Λογιάδου και Μαρία Ιωάννου Βασιλάκη καθώς και ο νομικός σύμβουλος- μέλος, ο δικηγόρος Γιαλιτάκης. Φυσικά σημαντική ήταν η προσπάθεια και η στήριξη των ιερέων του Ιερού Ναού Αγίας Τριάδας, οι πατέρες Χαρίδημος και Νικηφόρος.
Χριστούγεννα του 1934! Ενώ οι Καστρινοί κάνουν τα πάντα να γιορτάσουν και να χαρούν αυτές τις χρονιάρες μέρες, οι Μοίρες μαστίζονται από επιδημία γρίππης. Χαρακτηριστικό το άρθρο της εφημερίδας “Η ΔΡΑΣΙΣ”.
“Παρά του Διευθυντού του υγειονομικου κέντρου Ηρακλέιου κ. Μ. Λαγουδάκη, ανακοινώθηκε αναφορικώς προς την επιδημίαν Μοιρών, Αμπελούζου, Γαλιάς κ.λπ, ότι επρόκειτο περί γρίππης με επιπλοκάς βροχοπνευμονικάς και ουχί, όπως ανεγράφη εσφαλμένως περί γρίππης φυματιώδους, όρου άλλωστε κενού υπό επιστημονικής απόψεως. Προσεβλήθησαν, ως επί το πολύ άτομα προκεχωρημένης ηλικίας και εξασθενημένα με αποτέλεσμα κακόν, ελήφθησαν όμως τα ενδεικνυόμενα μέτρα, κατά νεωτέρας δε πληροφορίας εσημειώθη μεγάλη ύφεσις της επιδημίας.
Επ’ ευκαιρία ο κ. Λαγουδάκης παρακαλεί, όπως προκειμένου περί επιδημιακών ερευνών και υγειονομικών μέτρων αναγράφονται πληροφορίες, οι οποίες θα δίνονται μόνο παρά του υγειονομικού κέντρου για να μη δημοσιεύονται εσφαλμένοι ή ανακριβείς επιστημοικοί όροι”. Όμως, όλα αυτά έπρεπε να ξεπεραστούν, λόγω των ημερών και έπρεπε να βρουν το κρουράγιο και τη δύναμη οι άνθρωποι να χαρούν και να γιορτάσουν, το είχαν ανάγκη, όπως ολος ο κόσμος! Από τη στήλη μας αυτή σας ευχόμαστε ολόψυχα χρόνια πολλά!