-Μετά την ένταξη, της χώρας μας, στις δαγκάνες των τοκογλύφων δανειστών μας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, ιδιαίτερα δε τα τελευταία τρία χρόνια της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που αναρριχήθηκε στην εξουσία υποσχόμενοι ότι θα μας σώσουν από την καταστροφή και αντ’ αυτού επέφεραν την παραπέρα φτωχοποίηση της μεσαίας, ιδιαίτερα, τάξης, και γενικότερα την εξαθλίωση μεγάλου τμήματος του λαού μας, φθάνοντάς τον στα όρια της απελπισίας, ένα ερώτημα πλανάται στα χείλη του κόσμου” Γιατί δεν ξεσηκώνεται ο λαός;;;”
Μία κωμική και εξωφρενική απάντηση, το συνηθίζει άλλωστε, στο ερώτημα αυτό ψέλλισε, παλαιότερα πριν αναρριχηθεί στη γλυκιά εξουσία, ο αρχηγός των ΑΝΕΛ: “Μας ψεκάζουν” -Ανάξια συζήτησης η άποψη αυτή καθότι και ένα μικρό παιδί αντιλαμβάνεται ότι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα επηρέαζε, αφού τον ίδιο αέρα αναπνέουμε, και τους “ψεκαστές”, πράγμα άτοπο.Όμως, παρόλα αυτά,σε σχετικό γκάλοπ, το 35% των ελλήνων πιστεύει ότι “μας ψεκάζουν”, δυστυχώς. Παρά το ότι δε, όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι όσο δεν αντιδρούμε έρχονται τα χειρότερα, επικρατεί πλήρης “άπνοια”…
-Και όμως ο ελληνικός λαός, μπροστά στις δραματικές μειώσεις των Συντάξεων μας, σε επίπεδο φιλοδωρήματος, στη διογκούμενη ανεργία, στους δυσβάστακτους φόρους, στις κατασχέσεις λογαριασμών για χρέη, στους πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, στις χιλιάδες αυτοκτονίες συμπολιτών μας για οικονομικούς λόγους, κλπ κλπ είναι σε τέτοιο σημείο αγανάκτησης που βρίσκεται στα όρια της έκρηξης.. Και όμως δεν ξεσηκώνεται ακόμη..
-Και δεν φταίει η φυλή μας, ούτε η ποιότητα του Έλληνα και άλλες ανοησίες που ακούγονται για να αιτιολογήσουν το “φαινόμενο του καναπέ”.
Ιστορικά έχει παρατηρηθεί ότι ένας λαός ξεσηκώνεται μόνο αν συντρέξουν σωρευτικά τέσσερις προϋποθέσεις:
Α) Πρέπει να υπάρξει ένα όραμα, μια ιδέα. Αυτή η υψηλή ιδέα, που θα ξεπερνά τα πεζά αιτήματά του για καλύτερη ζωή και αποτίναξη της εξαθλίωσής του. (Δηλαδή πρέπει να υπάρξει ένα σάλπισμα, εγερτήριο, αφύπνισής του που θα τον καλεί να δράσει “υπέρ βωμών και εστιών”, η “για του Χριστού την πίστιν την αγία και της Πατρίδος την Ελευθερία” τη δικαιοσύνη
Β) Πρέπει να υπάρχει συγκεκριμένος και ορατός εχθρός. Κανένας λαός δεν ξεσηκώνεται ποτέ με αντίπαλο τον κανένα ή έναν αόρατο εχθρό (π.χ. παγκοσμιοποίηση, αγορές, δανειστές κ.λ.π.) που δεν μπορεί να τον δει.
Γ) Θα πρέπει να υπάρξει προοπτική βελτίωσης της παρούσας θέσης. Δηλαδή ξεσηκώνεται ένας λαός, όχι για να πάει αυτοκτονικά σε χειρότερη κατάσταση, αλλά για να βελτιώσει τη ζωή του.
Δ) Θα πρέπει, ακόμη, να υπάρξει Ηγέτης ή Ηγετική Ομάδα που θα ενσαρκώνει τις τρεις προηγούμενες προϋποθέσεις, θα εκφράσει τη λαϊκή συνισταμένη και θα τεθεί επικεφαλής του λαϊκού ξεσηκωμού. Κανένας λαός ποτέ δεν ξεσηκώνεται μόνος του άτακτα και ασυντόνιστα.
-Ανατρέχοντας στην εποχή των “αγανακτισμένων”, που γέμιζαν τις πλατείες και φώναζαν “να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή”, θα διαπιστώσουμε ότι συνέτρεξαν, συγκυριακά, τότε, οι τέσσερις προϋποθέσεις, που θέσαμε, παραπάνω, για δυναμικές λαϊκές κινητοποιήσεις.
- Υπήρχε ”όραμα”, που ήταν η έξοδος από το ζυγό του καταραμένου Μνημονίου, με ένα Νόμο και ένα Αρθρο, όπως ψευδώς του υποσχέθηκαν.
- Υπήρχε “συγκεκριμένος εχθρός”, οι Δανειστές τοκογλύφοι… και οι “γερμανοτσολιάδες, προδότες”…
- Υπήρχε “προοπτική βελτίωσης”, η υπόσχεση για επιστροφή στην προ της κρίσης ευημερία…
4.Υπήρχε μια αριστερογενής Ηγεσία, με το “ηθικό πλεονέκτημα”, με ένα νέο πρόσωπο, άφθαρτο και φωτογενές, που ενσάρκωνε τις παραπάνω προϋποθέσεις.
-Σήμερα όμως τι γίνεται;;; Ας δούμε, λοιπόν, ένα προς ένα τις προϋποθέσεις, κριτήρια, που θέσαμε ως προϋποθέσεις ξεσηκωμού…
1.Το “όραμα”απαλλαγής από το καταραμένο Μνημόνιο είναι γκρίζο πλέον,καθότι,είναι γνωστό, ότι είμαστε δεσμευμένοι επίσημα από τους “θεσμούς” και η λιτότητα και τα μεγάλα πλεονάσματα και οι δυσβάστακτοι φόροι, θα παραμείνουν για πολλά χρόνια ακόμη.Αρα δεν φθάνει ένα γιουρούσι για να καταλάβουμε τα “θερινά ανάκτορα”… Ετσι ο ενθουσιασμός των “επιτιθέμενων” είτε μετριάζεται είτε εξατμίζεται εντελώς…
2.Υπάρχει ένας αμφιλεγόμενος ”ορατός εχθρός”, οι Δανειστές, γιατί όπως αποδείχτηκε από την περιπέτεια των Συριζανελ, οι “εχθροί” είναι ταυτόχρονα και “σωτήρες”. Αν δεν μας δάνειζαν πολλά δισεκατομμύρια, με χαμηλό επιτόκιο, θα είχαμε χρεοκοπήσει και θα είμαστε στη θέση του λαού της Βενεζουέλας. Η ίδια η κυβέρνηση υπερηφανεύεται ότι εκτελεί επακριβώς τις εντολές των δανειστών (οι αξιολογήσεις το επιβεβαιώνουν) και με αυτό, λέει,μας έσωσε από την καταστροφή…
- Με τα παραπάνω 1 και 2, είναι ασαφές πλέον, αν μια αλλαγή θα σημάνει και ουσιαστική και σε ορατό ορίζοντα “προοπτική βελτίωσης” των συνθηκών διαβίωσης του λαού μας, λόγω του δυσβάστακτου χρέους, την διαχείριση του οποίου θα επωμισθούμε για πολλά ακόμη χρόνια…
- Εφόσον λοιπόν οι τρεις παραπάνω προϋποθέσεις δεν συντρέχουν, δεν μπορεί να υπάρξει “επαναστατική πολιτική ηγεσία” που θα τις ενσαρκώσει και θα τεθεί επί κεφαλής του λαϊκού ξεσηκωμού και θα εμπνεύσει δυναμικές λαϊκές κινητοποιήσεις και για ένα πρόσθετο λόγο: Γιατί έχει περάσει η αντίληψη ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι του Δημοκρατικού τόξου υπόκεινται στους περιορισμούς και τις δεσμεύσεις της Ε.Ε. και του ΔΝΤ ις οποίες και θα σεβαστούν. Άλλωστε και οι κυβερνώντες ξεκίνησαν ως αντίπαλοι της Ευρώπης, αλλά κατάντησαν δουλικοί υπηρέτες της, οι δε της Αντιπολίτευσης είναι εξ ‘ορισμού Φιλοευρωπαίοι.. Άρα “πουρκουά” που έλεγαν και οι Γάλλοι…
– Για τους παραπάνω λόγους ο λαός μας, παρά το ότι υποφέρει δεν αντιδρά δυναμικά.
-Σαφώς, όμως,υπάρχει διάχυτη η αντίληψη στην κοινωνία ότι ο λαός στη μεγάλη πλειοψηφία του, επιθυμεί διακαώς να φύγει αυτή η κυβέρνηση (οι δημοσκοπήσεις το επιβεβαιώνουν), που τον εξαπάτησε με ψευδείς υποσχέσεις, εκμεταλλευόμενη την αγωνία του και αποδείχθηκε ανίκανη να δώσει λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα, αλλά αντίθετα τα περιπλέκει με ιδεοληψίες και εμμονές, αυξάνοντας το ήδη δυσβάστακτο χρέος, ενώ διώκει και μπλοκάρει τις επενδύσεις, αυξάνει την ανεργία και παγώνει την Ανάπτυξη.
-Αναμένει, λοιπόν, ο λαός στωικά τη δημοκρατική ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης, στις ερχόμενες εκλογές, όποτε και αν γίνουν.
-Μια κυβέρνηση, που το μόνο, καλό, που προσέφερε στον τόπο αυτό, είναι ότι μετά την ομολογία του ηγέτη της ότι “είχε ψευδαισθήσεις “, για όσα έλεγε και υποσχόταν, αλλά και με τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησής του, αποκάλυψε ότι τόσο το “περιβόητο” αφήγημα” όσο και το “ηθικό πλεονέκτημα” της Αριστεράς, ήταν ένας μύθος, απαλλάσσοντας και εμάς όλους από τις δικές μας ψευδαισθήσεις, που είχαμε πολλά χρόνια, γύρω από το θέμα αυτό …
-”Επιμορφωθήκαμε” ως λαός, λοιπόν, ταχύρρυθμα, αλλά με πολύ ακριβά “δίδακτρα”…