Σε προηγούμενο άρθρο μας εξηγήσαμε γιατί η Συμφωνία των Πρεσπών εξ αιτίας εγγενών ουσιαστικών αδυναμιών της ως προς την εξασφάλιση των καλώς νοούμενων Ελληνικών συμφερόντων (εθνικοί λόγοι, αλυτρωτισμοί κ.λπ.) δεν πρέπει να ψηφιστεί από την Ελληνική Βουλή.
Σήμερα θα προσθέσουμε και τους τυπικούς λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να ψηφιστεί η εν λόγω συμφωνία, και οι οποίοι βέβαια δεν είναι καθόλου υποδεέστεροι σε σημασία από τους ουσιαστικούς.
Αν και τέτοιες συμφωνίες που αφορούν εθνικά θέματα θα έπρεπε να ψηφίζονται με την αυξημένη πλειοψηφία των 180 βουλευτών, η συμφωνία αυτή τώρα πρέπει να ψηφιστεί (αν δεν υπάρξουν κωμικοτραγικές καταστάσεις με αποχωρήσεις κομμάτων από την ψηφοφορία προς διευκόλυνση της ψήφισής της) με 151 ψήφους. Και μέχρι σήμερα τα «κουκιά» μετρούμενα και αθροιζόμενα φτάνουν τα 148, ήτοι 145 ΣΥΡΙΖΑ συν ένα η Παπακώστα (πρώην ΝΔ), συν ένα ο Παπαχριστόπουλος των ΑΝΕΛ, συν ένα ο Δανέλλης του Ποταμιού (πρώην ΠΑΣΟΚ, πρώην Συνασπισμός, πρώην Συνασπισμός της Αρ. και της Προόδου, πρώην ΕΑΡ, πρώην Σοσιαλιστική Πορεία).
Εάν επί πλέον ψηφιστεί και από τις 3 πρόσφατες μεταγραφές από τους ΑΝΕΛ (Κουντουρά, Κόκκαλη και Ζουράρη) που είναι και το πιθανότερο, τότε η Συμφωνία υπερψηφίζεται και χωρίς τη βοήθεια του Θεοχαρόπουλου της ΔΗΜΑΡ και των τριών «θετικών» βουλευτών του Ποταμιού (Θεοδωράκη, Μαυρωτά, Λυκούδη) με 151 ψήφους.
Εάν όμως οι Κόκκαλης και Ζουράρης που δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν υπέρ της παροχής ψήφου εμπιστοσύνης, ψηφίσουν κατά της Συμφωνίας, όπως έχουν διακηρύξει (η Κουντουρά τηρεί σιγήν ιχθύος μέχρι σήμερα), τότε οι ψήφοι των τριών βουλευτών του Ποταμιού και του Θεοχαρόπουλου της ΔΗΜΑΡ καθίστανται εκ των πραγμάτων απαραίτητες γα την υπερψήφιση της συμφωνίας.
Συνεπώς ο κλήρος πέφτει στους τρεις βουλευτές του Ποταμιού Θεοδωράκη, Μαυρωτά και Λυκούδη (πρώην ΔΗΜΑΡ) και του Θεοχαρόπουλου της ΔΗΜΑΡ (τελικά αυτή η ΔΗΜΑΡ απετέλεσε το μοιραίο κόμμα της μνημονιακής περιόδου και συνεχίζει) να νομιμοποιήσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Οπότε, εάν μοιραίος πολιτικός του 2015 αναδείχτηκε Φώτης Κουβέλης, και για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης μοιραίος βουλευτής αποδειχτεί ο Σπύρος Δανέλλης, για το οριστικό «θάψιμο» της ελληνικότητας της Μακεδονίας μας μοιραίοι θα είναι οι παραπάνω τέσσερις βουλευτές: Θεοδωράκης, Μαυρωτάς, Λυκούδης και Θεοχαρόπουλος.
Και με δεδομένο ότι οι αμέσως παραπάνω τέσσερις βουλευτές δεν αποβλέπουν πολιτικά κάπου, ΓΙΑΤΙ να ψηφίσουν μια συμφωνία:
Η οποία όπως είπαμε δεν εξυπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο υποτίθεται ότι συνομολογήθηκε, διότι όχι μόνον δεν διασφαλίζει τα καλώς εννοούμενα Ελληνικά συμφέροντα, αλλά αποτελεί και βάση αναβαθμισμένων μελλοντικών αλυτρωτισμών από την άλλη πλευρά.
Είναι μια συμφωνία που συνομολογήθηκε από την κυβέρνηση κατά τρόπο παντελώς απαράδεκτο για συμφωνία που αφορά εθνικό ζήτημα, ήτοι εν κρυπτώ και παραβύστω, τόσο από τον Ελληνικό λαό όσο και από τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Και τούτο για να μπορέσουν οι κύριοι διαπραγματευτές Τσίπρας και Κοτζιάς να φέρουν τον Ελληνικό λαό και τον πολιτικό κόσμο της χώρας προ τετελεσμένων σχετικά με την παραχώρηση της Μακεδονικής ταυτότητας και της Μακεδονικής γλώσσας στους Σκοπιανούς. Και για να αποφύγουν φυσικά τις αντιδράσεις τους (συλλαλητήρια κ.λπ.) τα οποία τελικά δεν απέφυγαν.
Είναι μια συμφωνία που ερήμην του Ελληνικού λαού και του πολιτικού κόσμου της χώρας, εντελώς αυθαίρετα και μόνο και μόνο για να πάρει αφ’ ενός η κυβέρνηση από την Τρόϊκα την μη περικοπή των συντάξεων και την ανοχή στην προεκλογική παροχολογία και να παρουσιάσουν αφ’ ετέρου οι δύο παραπάνω διαπραγματευτές διπλωματία «υψηλού» διεθνούς επιπέδου (τρομάρας τους), υπερέβη την έως σήμερα εθνική γραμμή για διαπραγμάτευση μόνον για το όνομα.
Και το κυριότερο, είναι μια συμφωνία στην οποία παγίως και σαφώς μέχρι και σήμερα αντιτίθεται η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού (από 72% έως 75% σε όλες τις δημοσκοπήσεις), όπως επίσης και στη μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου (τα «κουκιά» στη Βουλή έχουν συνήθως άλλα μέτρα και σταθμά και αλλού αποβλέπουν και καλοβλέπουν).
Γιατί να ψηφίσουν μια συμφωνία η οποία έχει «περάσει» με τον τρόπο που πέρασε από το γειτονικό κράτος, δηλαδή με ουσιαστικά άκυρο λόγω ελλιπούς προσέλευσης δημοψήφισμα, υπερψήφιση στο Κοινοβούλιο με πιέσεις, δωροδοκίες και ποινικές αμνηστίες βουλευτών κ.λ.π. Και όχι μόνον αυτό, αλλά δεν έχει ακόμα ψηφιστεί από τον Σκοπιανό Πρόεδρο και ούτε πρόκειται να ψηφιστεί, προκαλώντας έτσι, συν τοις άλλοις, και πολλά ερωτηματικά για την εν γένει εγκυρότητά της ως διεθνούς συμφωνίας;
Τέλος, πώς είναι δυνατόν οι εν λόγω τέσσερις βουλευτές να δεχτούν να ψηφιστεί μια τέτοια συμφωνία για ένα τόσο κρίσιμο εθνικό ζήτημα από μια κυβέρνηση ουσιαστικά σε αποδρομή και με τον τρόπο που πάει να ψηφιστεί: “ala Skopia” από γυρολόγους βουλευτές και πολιτικά παζάρια.
Τους τιμάει αυτό; Δεν τους προκαλεί ανησυχίες και ερωτηματικά για το πολιτικό σκηνικό μέσα στο οποίο θα ψηφιστεί μια τέτοιας σπουδαιότητας συμφωνία, μόνο θέλουν να συμβάλλουν αποφασιστικά και οι ίδιοι συμπληρώνοντας ή αποτελώντας το τρίτο κομμάτι ενός άθλιου πολιτικού παζλ: και η κυβέρνηση με ψήφο εμπιστοσύνης, και ο Καμμένος με Κοινοβουλευτική Ομάδα και η Συμφωνία των Πρεσπών ψηφισμένη.
Γιατί να ψηφίσουν μια συμφωνία κατά την οποία είναι βέβαιο ότι για την «Μακεδονική ταυτότητα» και τη «Μακεδονική γλώσσα» δεν έγινε εκ μέρους της Ελλάδας καμμία διαπραγμάτευση. Και τούτο, διότι απλούστατα αποτελούσε εκ των προτέρων πάγια ιδεοληπτική θέση και του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Κοτζιά, γι’ αυτό και όλη η «διαπραγμάτευση» έγινε εν κρυπτώ και παραβύστω όπως προαναφέρθηκε. Κι’ ας βγει ο κ. Κοτζιάς να το διαψεύσει, με πρακτικά διαπραγμάτευσης όμως και όχι με λόγια.
Γιατί να ψηφίσουν μια συμφωνία που, είτε το θέλουμε εμείς είτε όχι, μετά την ψήφισή της εκ των πραγμάτων θα αποτελέσει «δεδικασμένο» και για την «επίλυση» των ελληνοτουρκικών «διαφορών», των τουρκικών διεκδικήσεων δηλαδή στο Αιγαίο. Αν νομίζει κανείς ότι η όρεξη των Αμερικανογερμανών θα ικανοποιηθεί με τον Ελληνοσκοπιανό συμβιβασμό, για να «μας επιτρέψουν να ασχοληθούμε απερίσπαστοι με το ανατολικό μας πρόβλημα» όπως απατηλώς ή τουλάχιστον αφελώς μας λένε η κυβέρνηση και διάφοροι δήθεν «ρεαλιστές» πολιτικοί και καθηγητάδες, αυταπατάται οικτρά. Το ακριβώς αντίθετο θα συμβεί: τρώγοντας ανοίγει η όρεξη.
Γιατί λοιπόν, μετά από όλα τα παραπάνω, τα οποία δεν είναι ιδεοληπτικές θεωρίες αλλά δεδομένα, θα πρέπει να επιμείνουν να ψηφίσουν μια τέτοια συμφωνία; Επειδή θεωρούν τους εαυτούς τους, σαν τον Τσίπρα και τον Κοτζιά, άλλους Βενιζέλους (Ελευθέριους βεβαίως-βεβαίως); Μα και εκεί έρχονται δεύτεροι, αφού αυτή τη Βενιζέλεια «δόξα» (ή λόξα) την έχουν καπαρώσει ούτως ή άλλως ήδη οι Τσιπροκοτζιάδες.
Γιατί συνεπώς να «ξύνονται» πολιτικά χωρίς λόγο «στη γκλίτσα του τσομπάνη» και να βάζουν και τη χώρα σε κίνδυνο, ενώ η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι απλή: πρόκειται για μια επικίνδυνη συμφωνία μιας κακής κυβέρνησης που ψηφίζεται με άθλιο τρόπο εν μέσω πιέσεων, υπόγειων διαδρομών και πολιτικών συναλλαγών, και ως εκ τούτων δεν θάπρεπε να προκαλεί κανέναν ενδοιασμό η καταψήφισή της, τουλάχιστον σε βουλευτές που δεν ψηφίζουν για τη συμφωνία, λοξοκοιτάζοντας και αποβλέποντας αλλού.
*Ο Θανάσης Η. Καραγιάννης είναι δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Συλλόγου Μακεδόνων Κρήτης