– Μα εσκέφτηκες μπρε Κωνσταντή πως εγεράσαμε και δεν το καταλάβαμε; Μα γιάντα κοντό;
– Γιατί, Διογένη, πρώτο, δεν μετράς το ν χρόνο μετά που θα πάρεις τη σύνταξη όπως όταν εργάζεσαι.
– Ε, Παναγία μου κιόλας, οντέν ήσκαφτα από νύχτα σε νύχτα και ξάνοιγα στον ουρανό κάθε φορά απού ‘σκωνα το σκαπέτι απάνω να δω ανέ σάλεψε ο ήλιος, μα ίδια πως τον είχανε καρφωμένο! Η μέρα ήτανε χρόνος!
– Ε, φαντάσου δα Διογένη ο χρόνος πόσο θα ήτανε!..Δεύτερο, αναθέτεις τις σκουτούρες, τις ευθύνες, το άγχος, την αγωνία, το τρέξιμο στους νεότερους και προσπαθείς να κάνεις τη ζωή σου όσο μπορείς πιο άνετη, πιο ευχάριστη.Ασχολείσαι με το χόμπι σου, με τον κήπο σου αν έχεις, διαλές την παρέα σου να είναι καλή, ασχολείσαι με τα εγγονάκια σου κ.λπ. Κοιμάσαι δυο φορές την ημέρα, μεσημέρι-βράδυ και μικραίνεις τις ημέρες, άρα συντομεύεις και το χρόνο του γήρατος! Όσο πιο άνετη, ξένοιαστη ζωή κάνεις και χωρίς ρολόι, τόσο πιο γρήγορα η ώρα περνά.
– Ναι, και όταν είσαι μικιός που βιάζεσαι να μεγαλώσεις δεν περνά ο χρόνος και όταν είσαι γέρος που δε θες να περάσει, περνά και δεν το καταλαβαίνεις, ε;
-Τρίτο, δεν καταλαβαίνεις πότε γέρασες Διογένη, όταν συνεχίζεις να κάνεις στη ζωή σου ό,τι έκανες και πρώτα. Δεν σ’ έριξε κάτω κάποια βαριά αρρώστια, αισθάνεσαι τον εαυτό σου δυνατό, συνεχίζεις να δραστηριοποιείσαι στα ίδια πράγματα και προπαντός αν… ενεργοποιήσεις στα ίδια πράγματα και προπαντός αν… ενεργοποιείσαι κάπου-κάπου και στο… κρεβάτι!
– Μα δε μου λες, αφού ‘χω ακόμη 5,5 χρόνια ζωή, γιάντα δε φοβούμε πως θα ποθάνω; Ούτε τι σκέφτομαι.
– Και γιατί 5,5 χρόνια ακόμη, φλυτζανού σου το είπε;
– Όι, μα είμαι εδά 88 μέχρι τα 93,5 πόσο κάνει;
– Ναι 5,5 κάνει, αλλά γιατί;
– Ε, γιατί στα 93,5 ποθαίνομε εμείς. Είναι το σόι τέτοιο…
– Ας το δεχτώ. Δεν είναι και κακός αριθμός το 93,5. Τι θέλεις να χουφταλιάσεις από κει και πέρα;
– Καλά το λες μαθέ γιατί αποκιά και πέρα, μπορεί να νιώσω πως είμαι και γέρος!.. Να μου λείπει!Μα και δε μου λες, γιάντα αφού μούμεινε λίγος καιρός ακόμη, δεν μπορώ να σκεφτώ ούτε να φοβούμε τον θάνατο; Μάλλον τον τελευταίο χρόνο δα ‘ρχίξω να φοβούμαι, ε;
– Ούτε τότε, όπως σκέφτεσαι τώρα θα σκέφτεσαι και τότε.Να σου φέρω ένα παράδειγμα. Έχεις σήμερα να κάμεις μια πολύ δύσκολη δουλειά που σε γεμίζει άγχος, αγωνία, ανησυχία και είσαι να σκάσεις έτσι; Και σου πούνε, ξέρεις τη γλύτωσες δεν θα την κάνεις σήμερα αλλά μετά από 5 μέρες, αμέσως ανακουφίζεσαι, σου περνάνε όλα και το άγχος και η ανησυχία, ηρεμίζεις, λες και γλύτωσες, ενώ ξέρεις ότι την ίδια δουλειά θα τηνε κάμεις πάλι σε 5 μέρες…
– Α, κατάλαβα ήντα θες να πεις. Δηλαδή μόνο άμα ποθάνεις δα το καταλάβεις…
– Ένα άλλο παράδειγμα. Σε βάζουνε ένα χρόνο φυλακή, την 29-8-17. Μπορείς να χαίρεσαι από σήμερα για την 29-8-18; Όχι. Όπως λοιπόν δεν μπορείς να χαίρεσαι σήμερα για μετά από έναν χρόνο, έτσι δε θα μπορείς να στενοχωράσαι και έναν χρόνο πριν πεθάνεις. Σκεφτόμαστε το παρόν και το παρελθόν. Το απέραστο δεν μπορεί το μυαλό μας να το συλλάβει, να το επεξεργαστεί όταν είναι αόριστο και ούτε να κλάψει δεν μπορεί ούτε από τώρα να χαρεί…
– Να ‘σαι μπρε καλά. Τον τελευταίο χρόνο μόνο εφοβούμουνε, μα εδά εξεφοβήφθηκα.