Πριν λίγες εβδομάδες μια είδηση που έκανε την εμφάνισή της στους τηλεοπτικούς μας δέκτες, εντυπωσίασε όλους και όχι μόνο τους ακραιφνείς φίλους του μπάσκετ. Αναφέρομαι στην τελετή κηδείας του γνωστού μας προπονητή Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο οποίος έζησε και εργάστηκε για πολλά χρόνια στα εδάφη μας και άφησε σπουδαίους μαθητές πίσω του, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Είδαμε λοιπόν με ξεχωριστή συγκίνηση πρώην παίκτες του που κουβαλούσαν αμίλητοι και εμφανώς συγκινημένοι και δακρυσμένοι το φέρετρο με τη σορό του Ίβκοβιτς να οδεύει προς την τελευταία κατοικία του στο Βελιγράδι.
Όμως εκείνο που αξίζει να συγκρατήσει κανείς από εκείνη την τελετή που θεωρώ πως άφησε ισχυρό αποτύπωμα πίσω της, είναι η παρουσία διαφορετικών, για τις μέρες μας βέβαια, εθνικοτήτων γύρω από το φέρετρο. Έτσι λοιπόν βρέθηκαν εκεί, Κροάτες, Σέρβοι, Σλοβένοι, Μαυροβούνιοι, τουτέστιν όλες οι πρώην συνιστώσες της πάλαι ποτέ ενωμένης Γιουγκοσλαβίας η οποία άφησε σπουδαία παρακαταθήκη στο άθλημα του μπάσκετ, για να εστιασθούμε αποκλειστικώς μόνο σε αυτό.
Μια γρήγορη σκέψη που πέρασε από το μυαλό όλων μας ήταν ποια αλήθεια τύχη θα είχαν όλοι αυτοί πριν λίγα χρόνια τότε, δηλαδή, που αιματοκυλίστηκε η πατρίδα τους από τις βουλές των γνωστών χωρών που ειλικρινά δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνουμε, εάν δεν έπαιζαν σε διάφορες ομάδες του εξωτερικού αλλά είχαν επιστρατευτεί και είχαν εμπλακεί στον αδελφοκτόνο στην ουσία πόλεμο.
Στις γνωστές μάχες της Βοσνίας, ή στους ατελείωτους βομβαρδισμούς της Σερβίας με πρόσχημα κάτι άλλο κι’ όχι εκείνο για το οποίο πραγματικά έγιναν από δημοκρατικές κυβερνήσεις της Αμερικής και από τις δήθεν, και κατ’ όνομα, αριστερές της Ευρώπης!
Ο γράφων είχε την ευκαιρία να αντικρίσει ιδίοις όμασι ό,τι συντελέστηκε εκεί λίγο καιρό αμέσως μετά από εκείνη την αεροπορική λαίλαπα. Για να επανέλθουμε, λοιπόν, στην προαναφερόμενη τελετή ενώθηκαν οι νυν εχθροί και πρώην πατριώτες, ώστε να συμπεράνουμε πως ο αθλητισμός συνετέλεσε δεόντως σε αυτή την αγαστή συνύπαρξη.
Πόσο μακριά άραγε σκέφτομαι βρίσκεται εκείνη η φωτογραφία και η έκδηλη συγκίνηση από αυτή που έζησαν οι δικοί τους άνθρωποι, οι συγγενείς, οι γείτονες, οι φίλοι τους κατά τη διάρκεια του αδελφοκτόνου πολέμου που οδήγησε τελικά στη διάλυση εις τα εξ ων συνετέθη την περήφανη χώρα της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας;
Τι σχέση έχει άραγε το όλο σκηνικό με αυτό το απίθανο και ανεξήγητο που παρατηρούμε μεταπολεμικά στη δική μας χώρα, για να έρθουμε εις τα καθ’ ημάς; Οδηγηθή-
καμε και εμείς σε έναν εμφύλιο πόλεμο ικανοποιώντας επιθυμίες αλλότριες, σκοτωθήκαμε στις απόμερες και απόκρημνες βουνοπλαγιές της Πίνδου, και φτάσαμε έως εδώ με κάποιες γενιές, ευτυχώς ολιγάριθμες, που διακατέχονται δυστυχώς ακόμα από απάνθρωπα και θηριώδη αισθήματα απέναντι στους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Το τι έλαβε χώρα μεταπολεμικά βρίσκεται ακόμα μέσα και μπροστά μας σε καθημερινή βάση. Ακούσαμε και ζήσαμε καφενεία στα χωριά γαλάζια και πράσινα, όλοι διαπιστώσαμε ότι κάποιες οικογένειες διαλύθηκαν, με ορισμένα μέλη τους να μην μιλιούνται για μεγάλο χρονικό διάστημα με άλλα, άλλοι που σκοτώθηκαν κυριολεκτικά στην συγκεκριμένη πολιτική διαμάχη, κι έπρεπε να φτάσουμε έως εδώ, στον καινούργιο πλέον αιώνα αλλά και χιλιετία όπου οι γνωστές ταμπέλες του πολιτικού λαϊκισμού και του όποιου διαχωρισμού διαλύθηκαν εκκωφαντικά σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη του πλανήτη μας, για να ακούσουμε ξανά πριν λίγα χρόνια από ανθρώπους που δεν είχαν καμία σχέση με εκείνα τα γεγονότα, το ελεεινό και απάνθρωπο σλόγκαν «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν», παραπέμποντας σε παλιές και σκοτεινές εποχές, που όλοι επιθυμούμε να μείνουν πίσω μας, δηλώσεις που έγιναν χωρίς περίσκεψη, επιπόλαια και το χειρότερο ανερυθρίαστα και χωρίς ίχνος δημόσιας συγνώμης.
Κάποιοι πρέπει κάποτε να μάθουν επιτέλους πως η πολιτική δεν είναι μέσον ούτε σκάλα ανόδου του εαυτού τους στην εξουσία, αλλά σκηνικό όπου θα πρέπει να αγωνισθούν σθεναρά για το γενικότερο καλό του τόπου τους, μακρυά από κομματικές επιδιώξεις και σκοπιμότητες. Λίγο δύσκολο φοβάμαι, μάλλον, για συγκεκριμένες ομάδες πολιτών και κυρίως πολιτικών που απέχουν παρασάγγας από τη λέξη και την υπόθεση της όποιας κοινωνικής συναίνεσης!
* Ο Γιώργος Σχορετσανίτης είναι χειρουργός και διευθυντής του χειρουργικού τομέα στο ΠΑΓΝΗ