Αγαπημένε μας Διευθυντή της Παιδαγωγικής μας Ακαδημίας,
12 Μαρτίου, απομεσήμερο, ήρθε το μαντάτο για το φευγιό σου. Αμέσως η σκέψη πισωδρόμησε. Διάβηκε την οδό Ακαδημίας και πέρασε τη μεγάλη καγκελόπορτα της παλιάς Σχολής. 1974. Η πρώτη σειρά της μεταπολίτευσης. Πίσω μας μια καταπιεσμένη εφηβεία από επτά σκοτεινά χρόνια. Μπροστά μας το άγνωστο. Αβέβαια τα βήματά μας. Τα φτερά μας ακόμη χαμηλά.
Μέσα σε λίγο χρόνο το άγνωστο και το αβέβαιο γίνονται μια ζεστή αγκαλιά. Κι εσύ μπροστάρης σε μια ομάδα δασκάλων φωτισμένων. Ρίχνετε φως για να βρούμε ξανά τα χνάρια της παιδικότητάς μας που είχε κρύψει ο αυταρχισμός.
Δεν λείπει κανένας ποτέ από το μάθημά σου. Εκεί στο αμφιθέατρο ακούμε ζεστή, υποβλητική τη φωνή σου. Ρουφάμε τα λόγια σου. Ανοίγεις παραθύρια στον κόσμο και τη γνώση. Πρωτοπορείς και νιώθουμε τυχεροί που σ’ έχουμε. Μας μακαρίζουν οι σπουδαστές άλλων Ακαδημιών για τον δημοκρατικό αέρα που πνέει στη σχολή μας.
Εμπνέεις κι ονειρευόμαστε. Μας δίνεις το χέρι στα τρεκλίσματα της νιότης μας. Κατανοείς τις αστοχίες μας. Καθοδηγείς διακριτικά με τη βαθιά ευγένεια που σε χαρακτηρίζει. Ριζώνει η εμπιστοσύνη, βλασταίνει η αγάπη! Τα φτερά μας μεγαλώνουν, ανοίγουν, κι εσύ, που ξέρεις πάντοτε να κρατάς το μέτρο, τα δένεις γερά στους ώμους μας και μας κατευοδώνεις στοργικά για το ταξίδι της ζωής, για την εκπλήρωση του χρέους.
Τώρα, εσύ ξεκίνησες για το μεγάλο σου ταξίδι. Εκεί που πας, στις γειτονιές του ουρανού, ίσως συναντήσεις άλλους αγαπημένους, τον Γιάννη, τον Λάζαρο, τον Νίκο, τον Μιχάλη, τον Κώστα, τον Πάνο… Πες τους πως δεν τους έχουμε ξεχάσει. Πάρε μαζί σου για κατευόδιο αυτά τα λίγα λόγια καρδιάς και τα δάκρυά μας. Φτωχά κτερίσματα, ελάχιστα αντιδωρήματα για τη δική σου αγάπη και προσφορά.
Θα σε θυμόμαστε και θα σ’ αγαπάμε!
Αγγελική Κίτσου – Μαγαράκη