Είθισται κάθε χρόνο, στις 18 Νοεμβρίου, να γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα για τους μετανάστες, όπως καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ. Στο Μπάτερι Πάρκ του Λόουερ Μανχάταν, την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί και επισκέφτηκα την περιοχή, είχε σχετική ησυχία σε σχέση με τους γύρω δρόμους από το κοντινό Χρηματιστήριο. Πολλοί υπάλληλοι βρίσκονταν εδώ για ολιγόλεπτη ξεκούραση πριν ξεκινήσουν πάλι την εργασία στα γραφεία τους. Ακολούθησα τα καραβάνια των τουριστών που κατευθύνονταν προς τα καραβάκια που πήγαιναν προς στο άγαλμα της Ελευθερίας και το νησί Έλις, μέσα στο λιμάνι της Νέας Υόρκης.
Όσο προχωρούσαμε τόσο αυξάνονταν οι ενδιαφερόμενοι για αυτή τη μικρή εκδρομή. Αυστηροί έλεγχοι σε όλες τις διαδικασίες μέχρι να επιβιβαστείς και να φτάσεις εκεί. Αλλά και τότε πάλι τα ίδια. Έλεγχοι των τσαντών κάτι παραπάνω από εξονυχιστικοί. Ήταν διάχυτος και εμφανής ο φόβος μην τυχόν και το άγαλμα της Ελευθερίας γίνει στόχος και το τινάξουν στον αέρα. Στη βάση του, καφετέριες και καταστήματα που πουλάνε γενικά ότι αφορά την τοποθεσία, κυρίως αναμνηστικά κύπελα, κούπες, μπλουζάκια και διάφορα άλλα αναμνηστικά αντικείμενα. Μεταξύ των δυο νησιών, υπάρχει πάλι άλλη γραμμή.
Στο νησί του Έλις τα πράγματα ήταν κάπως πιο ενδιαφέροντα. Σαν περάσεις την πόρτα εισόδου, ορμάει η σύγχρονη ιστορία της Αμερικής πάνω σου! Εκατομμύρια άνθρωποι πέρασαν από δω τον προηγούμενο αιώνα, ελέγχονταν αυστηρά από γιατρούς και έπαιρναν την πολυπόθητη βίζα εισόδου για τον Νέο Κόσμο! Από εκεί και πέρα ανάλογα με τις γνώσεις, την ειδικότητα και την προηγούμενη απασχόλησή του, τον προσελάμβαναν εταιρείες, ιδιώτες, οπουδήποτε μέσα στην Αμερική, και αυτό ήταν! Στο εσωτερικό του κτιρίου άφθονες φωτογραφίες και αντικείμενα των μεταναστών στον καινούργιο κόσμο. Ο Έλληνας στρατιώτης, όπως γράφει η σχετική πινακίδα δίπλα στη φωτογραφία του, σε περίοπτη θέση προς τα δεξιά. Οι αριθμοί των μεταναστών, ειδικά στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, είναι πια γνωστοί σε όλους.
Η μηχανοργάνωση των ονομάτων των μεταναστών που έγινε και συνεχίζεται ακόμα, έχει σαν αποτέλεσμα πολλοί να ψάχνουν το γενεαλογικό τους δέντρο σε ειδικά μηχανήματα-υπολογιστές που βρίσκονται διάσπαρτα στο κτίριο. Κυρίως Αμερικανοί, ορισμένοι από τους οποίους πληρώνουν για να μπουν στην κατάσταση! Αλλά και μερικοί Ευρωπαίοι που σίγουρα θα είχαν δικούς τους, συγγενείς που εξορίστηκαν εδώ σε στιγμές που η πατρίδα τους έκανε ότι περνούσε από το χέρι της να τους διώξει.
Και μάλιστα αυτούς που ήταν το καλύτερο έμψυχο υλικό για δουλειά. Και βέβαια δεν μπορούμε παρά να πούμε πως ακόμα και όταν πολλοί από αυτούς γύρισαν πίσω στις πατρίδες τους, κάτι που ισχύει και για τη δική μας περίπτωση, μερικά χρόνια αργότερα με σκοπό να μείνουν οριστικά, εκείνες και τα τέκνα τους, έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους και με ότι μηχανισμούς διέθεταν, να τους εμποδίσουν. Σε όλους τους τομείς! Ακόμα και σήμερα! Από το φόβο της σύγκρισης, μήπως χάσουν τα οφέλη, τα κεκτημένα και το κοινωνικό status! Και κείνοι όμως που έμειναν εκεί, παντρεύτηκαν, γέννησαν, έκαναν παιδιά, εγγόνια, όπως τραγουδάει τόσο σπαραχτικά ο μοναδικός Βασίλης Σκουλάς σε κάποιο από τα τελευταία τραγούδια του. Και αυτό ήταν !
Το περιστέρι πάει, πέταξε μακριά! Μια για πάντα! Κάποια στιγμή στο μέλλον σίγουρα θα υπάρξει και θα βρεθεί ένας άλλος μουσικός που θα τραγουδήσει για κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπων μας, που λόγω της αστοχίας, αβλεψίας και ανικανότητας των πολιτικών μας, εγκατέλειψαν ετούτο τον τόπο την τελευταία δεκαετία, πολλοί απ’ αυτούς, δυστυχώς, μόνιμα!