Η Ευρώπη έχει πολλά πρόσωπα. Το πρώτο το γνωρίσαμε από τη μυθολογία. Ήταν η κόρη του Αγήνορα που την άρπαξε ο Δίας από την Θήβα. Τα υπόλοιπα πρόσωπα τα συναντήσαμε και τα συναντάμε, στον μακρύ δρόμο για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Δύο πρόσωπα εκ διαμέτρου αντίθετα γνωρίσαμε κι εμείς οι Έλληνες στην πρόσφατη ιστορία μας. Το ένα ήταν το καλό πρόσωπο της Ευρώπης, των επιδοτήσεων και των κοινοτικών ενισχύσεων.
Το άλλο πρόσωπο που γνωρίσαμε – και μάλιστα πολύ καλά – ήταν το σκληρό πρόσωπο της λιτότητας. Το χειρότερο πρόσωπο που έχουμε αντικρύσει και αντιπαθήσει οι περισσότεροι Έλληνες. Είναι το εκδικητικό πρόσωπο που επιβάλλει στους λαούς που «αμάρτησαν» – όπως ο δικός μας – να πληρώσουν ακριβά το «αμάρτημά» τους. Η σημερινή Ευρώπη έχει παρελθόν, παρόν, αλλά και μέλλον, καθώς οι διεργασίες που την αλλάζουν συνεχίζονται.
Οι διεργασίες του παρελθόντος την κατέστησαν ταυτόχρονα και λίκνο του τεχνολογικού πολιτισμού και των πολιτικών ελευθεριών, αλλά και τη γη εκείνη όπου σωρεύθηκε ο λεηλατημένος πλούτος της αποικιακής εκμετάλλευσης των άλλων ηπείρων.Μετά από μια μεγάλη και πολυετή κρίση, η ευρωπαϊκή συνοχή έχει δοκιμαστεί σκληρά.
Ο ευρωπαϊκός κόσμος δεν υπήρξε ποτέ γεωγραφικά συμπαγής. Στο διάβα της ιστορίας η δομή της Ευρώπης περιλαμβάνει συγκλίνοντα στοιχεία, τα οποία αναφέρονται στις ελληνικές και ρωμαϊκές απαρχές, αλλά και αρκετά αποκλίνοντα στοιχεία, που έχουν την αφετηρία τους στις θρησκευτικές διαφοροποιήσεις και αντιπαραθέσεις, στη γλωσσική ποικιλομορφία και στις διάφορες εθνικιστικές συγκρούσεις που συντελέστηκαν.
Το θέμα είναι τώρα ότι 350 εκατομμύρια ευρωπαίοι ψηφοφόροι βρίσκονται και πάλι μπροστά από μια κάλπη, έχοντας την ψευδαίσθηση πως με την ψήφο τους μπορούν να διαμορφώσουν την εικόνα της Ευρώπης του μέλλοντος. Η αλήθεια όμως είναι κάπως διαφορετική. Οι εκλογές της 9ης Ιουνίου ελάχιστα έως και καθόλου θα αλλάξουν την ακόλουθη εικόνα της Ευρώπης μέσα στην οποία επιβιώνουν σε καθημερινή βάση 746,5 εκατομμύρια ευρωπαίοι.
Παρουσιάζουμε κάποια στοιχεία της Eurostat που αφορούν το 2022 – αφού δεν υπάρχουν νεότερα στοιχεία – μαζί με το σχόλιο ότι, τα προσωρινά στοιχεία δείχνουν την σχετική επιδείνωσή τους μέσα στο 2023. Σύμφωνα με αυτές τις μετρήσεις, το 6,1% των νέων ηλικίας 15-29 ετών στην Ε.Ε., βρίσκονταν σε κατάσταση σοβαρής υλικής και κοινωνικής στέρησης. Πρόκειται για ποσοστά που έδωσε η Eurostat τον Φεβρουάριο και έχουν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν δει κανείς την εικόνα της κάθε χώρας ξεχωριστά.
Το ποσοστό του συνολικού πληθυσμού των πολιτών σε σοβαρή οικονομική και κοινωνική κατάσταση ήταν 6,7%. Στην χειρότερη θέση βρίσκεται η Ρουμανία, στην οποία το 25,4% των νέων εντοπίζεται να βρίσκεται σε «κατάσταση σοβαρής υλικής και κοινωνικής στέρησης». Ακολουθεί η Βουλγαρία με 18,6% και τρίτη στη σειρά (μαντέψτε…) ακολουθεί η Ελλάδα με το 14,9% να βρίσκεται στην κατάσταση αυτή.
Θα πρέπει εδώ να επισημάνουμε ότι, την χρονιά αυτή που έγιναν οι μετρήσεις, δηλαδή το 2022 – μαζί με τις δύο προηγούμενες χρονιές – οι κυβερνήσεις έδωσαν λόγω της πανδημίας τα μεγαλύτερα ποσά επιδομάτων κοινωνικής στήριξης, τα οποία έχουν ήδη αρχίσει από το 2023 να κόβονται.
Από το 2024 η Ε.Ε. έχει ξεκινήσει τις διαδικασίες για την επιστροφή στην δημοσιονομική πειθαρχεία, με βασικό στόχο την μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους. Με αυτό σαν βάση, το μόνο που μπορεί να προβλέψει κανείς είναι η επιδείνωση της εικόνας του 2022.
Οι διεθνείς εξελίξεις μέσα σε έναν δυστοπικό και πολυπολικό κόσμο, έτσι όπως αυτός διαμορφώνεται, θέλουν την Ευρώπη όχι απλώς απούσα, αλλά υποχείριο και θύμα του ψυχροπολεμικού ανταγωνισμού. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, όμως, δημιουργούνται ανεξέλεγκτες ψυχροπολεμικές εντάσεις, όσο δεν υπάρχουν συγκλήσεις για μεταφορά του διαλόγου στην διπλωματική οδό. Τα μεγάλα θύματα αυτών των εντάσεων είναι οι λαοί, οι πολίτες και οι περιφερειακές κυρίως οικονομίες.
Η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, μέσα σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό παγκόσμιο περιβάλλον, βγαίνει στην ουσία χαμένη και εξαρτημένη από την στρατηγική των ΗΠΑ και των οικονομικών δυνάμεων που στηρίζει. Εμφανίζεται στην παγκόσμια πολιτική σφαίρα χωρίς αυτοτέλεια, χωρίς ηγεσία, αλλά κυρίως χωρίς ταυτότητα.
Δείχνει έτσι να έχει εγκαταλείψει το στόχο της ολοκλήρωσης και της οικονομικής συνοχής, ενώ ολοένα και περισσότερο αισθητό γίνεται το έλλειμμα της δικής της αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής.
Η συμβολή της δε ως πόλος διαμεσολάβησης στη διαμόρφωση ενός θεσμικού πλαισίου για την επίλυση διαφορών με ειρηνικό τρόπο, είναι ανύπαρκτη. Βλέπουμε και τώρα την απαθή στάση της απέναντι σε ένα από τα μεγαλύτερα ιστορικά εγκλήματα που συντελείται κατά του Παλαιστινιακού λαού, μια γενοκτονία που υποστηρίζεται σταθερά από τις ΗΠΑ και τους ευρωατλαντικούς συμμάχους τους.
Σε μια Ευρώπη όπου κυριαρχεί ο ευρωσκεπτικισμός και η διόγκωση της Ακροδεξιάς οδηγεί τα κράτη-μέλη σε πολιτικές εθνικιστικής περιχαράκωσης, ενώ το μεταναστευτικό παραμένει άλυτο, το μέλλον μόνο ευοίωνο δεν αναμένεται.
Έτσι αποδυναμώνεται ξεκάθαρα και κάθε στόχος για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Αν επικρατήσει τελικά αυτό το καθεστώς, θα δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα καθιστώντας αδύναμες, στους γεωστρατηγικούς και οικονομικούς ανταγωνισμούς, ιδιαίτερα τις χώρες του νότου.
Για ποια Ευρώπη θα ψηφίσουμε στις 9 του Ιούνη; Για ποια Ευρώπη ψηφίζουμε κάθε φορά που έχουμε ευρωεκλογές; Από το 1979 και μετά, όπου έγιναν οι πρώτες ευρωεκλογές (στην Ελλάδα από το 1981), οι ψηφοφόροι βρίσκονται μπροστά σε ένα ευρωπαϊκό οικοδόμημα που διαρκώς μεταλλάσσεται.
Η Ευρώπη, αν θέλει να έχει μέλλον, θα πρέπει να επιστρέψει στις αρχές που ενέπνευσαν την δημιουργία της. Στα ιδεώδη της ειρήνης, της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης. Γιατί, η σημερινή Ευρώπη δεν είναι αυτή που ονειρευτήκαμε…
Όσο για τη χώρα μας, ακολουθεί κι εκείνη πιστά τη μοιραία πορεία της Ευρώπης. Αντί η ελληνική κυβέρνηση να διαδραματίζει ρόλο «γέφυρας» φιλίας για την Ευρώπη, προς όφελος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, ασκώντας πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με γνώμονα τη διπλωματία, δείχνει να περιορίζει τον ρόλο της χώρας σε ένα προκεχωρημένο και άνευ όρων «φυλάκιο» της Δύσης.
Η Ελλάδα όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Θυμόμαστε όλοι τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου κατά την περίοδο της πολεμικής σύρραξης της Λιβύης, που κάλεσε τότε στην Ελούντα τον πρόεδρο Μιτεράν και τον συνταγματάρχη Καντάφι, συμβάλλοντας έτσι με το πολιτικό του εκτόπισμα στην εξεύρεση διπλωματικής λύσης…
Στις 9 του Ιούνη δεν ψηφίζουμε μόνο για την Ευρώπη, αλλά και για την Ελλάδα που ανήκει στην Ευρώπη. Μια Ελλάδα με διαλυμένα νοσοκομεία, με τη δημόσια Παιδεία να υποβαθμίζεται διαρκώς και να περιθωριοποιείται προς χάριν της ιδιωτικής, με την ακρίβεια να «δαγκώνει» άσχημα, τα μονοπώλια να κερδοσκοπούν ανενόχλητα και τους μισθούς να παραμένουν στα τάρταρα.
Με τα πολιτικά σκάνδαλα να διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς «να ιδρώνει κανένα αυτί», με την εγκληματικότητα να χτυπάει «κόκκινο», με τα Τέμπη να μην δικαιώνονται και την συνεχιζόμενη κοινωνική αδικία να «μπαζώνεται» με επιδόματα πείνας. Μετά απ’ όλα αυτά πιστεύεις ακόμα πως οι εκλογές αυτές δεν σε αφορούν;
Οι πολιτικοί μας ανησυχούν δήθεν, μήπως και δεν πάει ο κόσμος να ψηφίσει στις 9 του Ιούνη. Θα έπρεπε όμως να νοιάζονται περισσότερο για τον λόγο που δεν θα πάνε – όσοι δεν πάνε – να ψηφίσουν. Την προηγούμενη εβδομάδα έγιναν άλλα δύο μικρά «θαύματα» στη «χώρα των θαυμάτων» στην οποία ζούμε, σε διάστημα μάλιστα μόλις τριών ημερών.
Στην Ευρώπη, εκεί που στην πολιτική εισπράττουμε μόνο ήττες και τρώμε διαρκώς καρπαζιές, εκεί που πιάνουμε πάτο σε όλους τους οικονομικούς δείκτες, εκεί ακριβώς βρεθήκαμε στην κορυφή της Ευρώπης, κατακτώντας δύο ελληνικές ομάδες – στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο – τα ευρωπαϊκά τρόπαια των πρωταθλητών.
Καλό θα ήταν να αναρωτηθούν οι πολιτικοί μας πώς έγιναν αυτά τα «θαύματα»; Γιατί, αυτό που μας υποσχέθηκαν εκείνοι και δεν μας το έδωσαν, μας το χάρισε ο αθλητισμός. Λίγη περηφάνια! Αυτή λείπει σήμερα από τον κόσμο. Γιατί, στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο με ψέματα δεν κερδίζεις. Στην πολιτική;
Καλή ψήφο!