Ο άνθρωπος γεννιέται για να είναι ελεύθερος και όμως μετά νιώθει από παντού αλυσοδεμένος και καταπιεσμένος. Όπως μια χώρα Διογένη πολεμά, θυσιάζεται, για να έχει την ελευθερία της έτσι και ο κάθε άνθρωπος θέλει την προσωπική του ελευθερία.
– Ναι, ντα εγώ λέει όταν ήμουνα μωρό ήκλαιγα μέρα νύχτα.
– Γιατί Διογένη; Δεν έφτανε το γάλα;
– Όι, αυτό επερίσευγε γιατί μου δίδανε και το γαϊδουρινό. Μα γιατί με είχανε μέρα νύχτα τυλιγμένο απού τα νύχια μέχρι την κορφή με τσι φασκές.
– Κι εγώ τα ‘φταξα αυτά Διογένη. Έκλαιγα κι εγώ όπως και όλα τ’ άλλα μωρά την εποχή εκείνη. Τέτοια στραβομάρα δεν περιγράφεται!
– Ντ’ αυτό μεγαλύτερη τιμωρία δεν υπήρχενε!
Άλλο πράμα δενε σάλευγες μόνο τα μάτια σου και το στόμα σου για να κλαις!
– Σήμερα όμως Διογένη δεν κλαίνε γιατί νιώθουν ελεύθερα να κινούνται όπως τους αρέσει και έτσι “αρνεύουν”. Η ελευθερία αυτή στα μωρά να παίξουνε στο κρεβατάκι τους ισοδυναμεί με την ελευθερία των μεγάλων να μπορούν να κινούνται χωρίς… “φασκές” μέσα στην κοινωνία (Φασκές για τους νέους που δεν τις φτάξανε ήτανε μια λουρίδα από πανί περίπου 12 πόντους πλάι και μερικά μέτρα μάκρος! Ισιώνανε τα μωρά, χέρια, πόδια, όπως σε στάση προσοχής, και αρχίζανε να τυλίγουνε από κάτω μέχρι πάνω σφιχτά-σφιχτά όπως κάνουμε με τον νάρθηκα σε ραγισμένο κόκκαλο!).
– Εμένα μπρε πρέπει να μου ‘μεινε… κουσούρι από το πολύ κλάμα λέει τοσονά σφιχτά που με δένανε! Να κάτεχα γω να μιλώ ήθελε να τσοι σάσω μα δεν εκάτεχα!…
– Το ίδιο συμβαίνει Διογένη και με τους μεγάλους, οι οποίοι καταπιέζονται (είναι φασκιωμένοι) και δεν μπορούνε νε μιλήσουνε, ενώ μέσα τους… κλαίνε και οδείρονται.
– Κειονά το καλό έχω γω Κων/ντή που νιώθω ελεύθερος. Μπορεί μωρό να μην εμιλούσα, μα εδά που μιλάω μιλώ εγώ και ξεθυμαίνω! Και ας μη τα λέω και μορφωμένα…
– Δεν πειράζει Διογένη, το σπουδαίο είναι ουσία να βγαίνει. Βλέπεις μορφωμένους να μιλάνε… μορφωμένα που λες κι εσύ αλλά στην ουσία τίποτα… ουσία.
– Ναι, και σε ζαλίζουνε με τα πολλά λόγια και δεν τα λένε με δύο λόγια να ξεμπλέξουνε.
– Αυτό που θέμε να πούμε Διογένη είναι ότι για να νιώθεις ελεύθερος θα πρέπει να είσαι απαλλαγμένος από κόμπλεξ, από αισθήματα κατωτερότητας, μειονεκτικότητας κ.λπ.
Να έχεις αυτοπεποίθηση και σιγουριά για τον εαυτό σου. Να έχεις θάρρος, τόλμη και υψηλό το αίσθημα κοινωνικότητας. Να μην έχεις ούτε δειλία ούτε φόβο μέσα σου. Να μιλάς ελεύθερα να λες τη γνώμη και την άποψή σου αλλά να ξέρεις ότι αυτή βγαίνει μετά από ώριμη σκέψη, από κριτική σκέψη, από γνώσεις και πολλές εμπειρίες στη ζωή. Να βγαίνει αντικειμενική και καλοπροαίρετη χωρίς δόλο και χωρίς να προσβάλεις κανέναν. Τότε μόνο η αυτοπεποίθηση έρχεται μόνη της.
Αν είσαι τέτοιος άνθρωπος Διογένη μπορεί να είσαι και ευτυχισμένος αν δεν σου τύχουνε βέβαια μεγάλες αναποδιές στη ζωή σου. Συμφωνείς κι εσύ Διογένη;
– Ναι ντελόγιο…
– Ξέρεις εσύ Διογένη γιατί είσαι τέτοιος άνθρωπος και γι’ αυτό είσαι ευτυχισμένος.